Lokroep - Amanda Hocking
'Lokroep' speelt zich af in Capri, een klein stadje dat voornamelijk tot leven komt tijdens het toeristische seizoen. Die aanvoer van zowel bezoekers als inkomsten heeft het te danken aan zijn haven en de baai, die veel zonnekloppers weet te lokken.
We volgen het verhaal vanuit twee perspectieven, die van Gemma en haar oudere zus Harper. Ze wonen beide samen met hun vader Brian. Sinds hun moeder Nathalie na een zwaar auto-ongeluk in een wooncentrum is terechtgekomen, heeft Harper lange tijd de rol van moeder op zich genomen. Dat merk je al duidelijk van bij het begin van het boek. Ze lijkt het hele huishouden recht te houden en zowel voor haar vader (die nogal vergeetachtig durft zijn) als zusje te zorgen.
Gemma, die een fanatiek zwemster is, zowel in het plaatselijke zwembad waar ze samen met haar trainer volop aan het trainen is met in de toekomst een deelname aan de Olympische Spelen als streefdoel, als 's nachts in de baai bij maanlicht. Zowel haar zus en vader zijn hier niet voor te vinden omdat ze schrik hebben voor wat er allemaal zou kunnen mislopen tijdens zo'n nachtelijke zwempartij.
In dit kleine stadje valt het natuurlijk meteen op wanneer er onbekenden aankomen. Dat was dan ook het geval wanneer er enkele maanden geleden plots enkele tienermeisjes opdoken in Capri die niemand kende. Ze waren oorspronkelijk met hun vieren, maar ondertussen zijn ze nog maar met drie en niemand weet waar de andere naar toe is gegaan. Penn, Lexi en Thea zijn (net als Arista) onmogelijk te negeren. Ze zijn alledrie ontzettend mooi en lijken iedereen naar hun hand te kunnen zetten. Maar zowel Gemma als Harper voelen zich niet op hun gemak.
Wanneer Gemma tijdens één van haar nachtelijke zwemsessies naar deze drie meisjes gelokt lijkt te worden, lijkt het alsof alles haar in een roes overkomt. De volgende dag vindt Harper (die al de ergste scenario's had afgespeeld in haar gedachten en in paniek naar haar op zoek was) haar bewusteloos op het strand. Wanneer Gemma daar bijkomt, helemaal stijf en voorzien van een aantal schrammen en blauwe plekken kan ze zich bijna niets meer herinneren. Het enige dat ze nog weet is dat ze (niet uit eigen beweging) naar de drie meisjes toe leek te zwemmen en dat ze haar iets te drinken hebben gegeven.
Zowel Harper als haar vader, zijn ze na het eerste moment van opluchting, erg boos op haar omwille van haar roekeloze gedrag en geven haar huisarrest. Geleidelijk aan ontdekt Gemma dat ze zich niet zomaar vreemd voelt, maar dat er een aantal dingen veranderd zijn. Haar blauwe plekken verdwijnen super snel, haar haar dat normaal een kluwen zou zijn van al het zoute water – is nu plots zijdezacht, haar vriendje Alex lijkt anders op haar te reageren en zij op hem, ze zwom sowieso erg snel maar breekt nu zonder inspanning haar zwemrecords, haar huid is plots zo gaaf dat ze in een reclamespotje zou kunnen spelen, ….
Wanneer Penn, Lexi en Thea plots 's avonds aan hun deur staan is Harper woedend. Maar Gemma negeert haar huisarrest (tot grote verbazing van haar zus) en gaat met hen mee om vervolgens van hen een verklaring te eisen. Nu ja, ze wil een antwoord op één vraag. 'Wat zijn jullie?'
Al snel blijkt dat de vraag eigenlijk 'Wat zijn wij?' moet zijn. En het antwoord dat ze op deze vraag krijgt is helemaal niet wat ze had verwacht.
Dat is trouwens niet het enige. Behalve dit naar haar gevoel, onvolledige antwoord, stellen de meisjes haar immers ook voor het feit dat ze een keuze zal moet maken. Maar hoe kan ze nu een keuze maken wanneer ze niet alle feiten weet. Als er één ding is dat ze wel weet dan is het dat die drie meisjes dingen voor haar achterhouden. Wanneer ze geleidelijk aan enkele gebeurtenissen in hun buurt aan elkaar begint te linken, heeft ze door dat ze iets heel ernstig voor haar achterhouden. Op het einde van het boek wordt alles echter opgehelderd. Niet enkel voor haar, maar ook voor Alex, Harper én haar vriend Daniel. Tegelijkertijd wordt het duidelijk dat ze niet meer moet kiezen. Er blijft immers maar één optie over wil ze niet alles verliezen wat haar lief is.
Na enkele dikkere exemplaren was dit iets dunnere boek ontzettend snel uitgelezen. Het las dan ook wel erg vlot. Het antwoord op de vraag 'Wat zijn jullie?' bevatte heel wat bekende namen uit de Griekse Mythologie en dat zal zeker een aantal lezers aanspreken. Wanneer het verhaal plots stopt wil je echt wel verder lezen. Dat effect werd precies een beetje minder door het lezen van de eerste hoofdstukken van het tweede boek. Niet dat die hoofdstukken tegensloegen, maar 'Lokroep' zelf eindigde vrij spannend en het einde op zich had meer een 'ik-wil-nu-meteen-verder-lezen' - effect als het 'rustige' begin van 'Slaaplied'. Desalniettemin ben ik wel nieuwsgierig naar het vervolg.
Ik vind het ook wel erg knap dat de jonge auteur meer dan 1 miljoen boeken in eigen beheer wist uit te geven. Zeker op zo'n jonge leeftijd. Wat is dat tegenwoordig toch met al die jonge vertel-talenten.? :)