Titel: Voor ik je loslaat
Auteur: Marieke Nijkamp
Uitgeverij: Harper Collins
Pagina’s: 318p.
Prijs: 17,99
Bron: recensieboek
“Corey en Kyra groeien samen om in het afgelegen plaatsje Lost Creek in Alaska en zijn hun hele jeugd onafscheidelijk. Tot Corey verhuist. Het afscheid is moeilijk, maar Corey belooft terug te komen om haar vriendin op te zoeken.
Een paar dagen voor het zover is, krijgt Corey het schokkende bericht dat Kyra dood is aangetroffen – drijvend onder het ijs. Ze is er kapot van en kan niet geloven dat Kyra zelfmoord heeft gepleegd, zoals wordt gesuggereerd. Ze voelt gewoon dat er iets niet klopt.
Eenmaal terug in haar geboorteplaats groeit haar wantrouwen en raakt ze er steeds meer van overtuigd dat Lost Creek geheimen heeft, geheimen die ze niet begrijpt, maar die haar de koude rillingen bezorgen. In de donkere winter van Alaska gaat ze op zoek naar antwoorden terwijl de sfeer in het dorp steeds grimmiger wordt …”
Mijn mening:
Een klein stipje te midden van de wildernis in Alaska. Daar waar men pas echt van korte dagen kan spreken. Dat is de locatie waar dit verhaal zich grotendeels afspeelt. Corey groeide op in Lost Creek, een klein dorpje met minder dan 250 inwoners. In zo’n kleine gemeenschap waar amper afleiding te vinden is zoek je sneller je vrienden op. Vriendschap lijkt me op zo’n plek zelfs nog meer onmisbaar als elders. Jammer genoeg wordt je ook nog sneller geviseerd wanneer je afwijkt van wat volgens anderen de norm is.
Corey’s vriendin Kyra is volgens de dorpelingen zo iemand. Wanneer Corey verhuist beloofd ze haar beste vriendin om terug te komen. Jammer genoeg is die terugkomst er pas na een schokkend telefoontje dat voor het hoofdpersonage de drijfveer is om op zoek te gaan naar antwoorden.
Door de combinatie van flashbacks, verschillende lettertype’s, afwisseling van brieffragmenten en hoofdstukken met eigen titels lijkt het boek een dossier te zijn. Een onderzoek waarin een tienermeisje vastberaden is om de waarheid te achterhalen. Elk hoofdstuk lijkt een vaststelling, bewijsstuk of terugblik en samen vormen ze zowel een eerbetoon aan vriendschap als een betoog voor aanvaarding.
Het boek wist me niet omver te blazen zoals 54 minuten dat deed, het kroop ook niet zo zeer onder de huid als het vorige boek. Door de bevreemdende sfeer voelde het wel heel beklijvend aan. Ik vond het ook knap dat je echt inzicht krijgt in wat er in de hoofdpersonages omgaat. Hun twijfels, angsten, dromen, doelen, .. Het belang van verhalen werd ook meermaals benadrukt in ‘Voor ik je loslaat’. Hoe ze mensen dichter bij elkaar kunnen brengen indien beide kanten bereid zijn om naar elkaar te luisteren.
Wat me daarnaast ook opviel was dat de titels van de hoofdstukken soms een gedicht lijken wanneer je ze achter elkaar leest.
Nachtvlucht
Een land van goud en eenzaamheid
Sterren en verhalen
Onvoorspelbaar
Vreemden, verraders, geesten
Ingelijste momenten
Verlies
Heiligen en zuurdesem
Een dichte deur
Het eenzame meer
Herinneringen aan onenigheid
In het gezelschap van anderen
Voorzien en voorspellen
Gefluister in de nacht
Tja, ik ben iemand die op dat soort details let én er van geniet.
Vind ik leuk:
Vind-ik-leuk Laden...
Als tiener stond ik in een lange rij aan te schuiven tot Herman Brusselmans mijn paperback van Weg met de literatuur signeerde. Veel meer als ‘Hallo’ en ‘Is Liesbet met of zonder H? hield die ontmoeting/conversatie niet in. Ook bij Marc de Bel die ik vorig jaar op de Boekenbeurs zag was de ontmoeting slechts heel vluchtig. Ik was immers aanwezig bij het interview dat Annelies van Boekboetiek met hem had en hielp hem even door mijn editie van Epinona te overhandigen zodat hij die aan het publiek kon tonen. Ondertussen is er immers een nieuwe versie uit maar ik ben heel blij dat ik zelf een exemplaar met illustraties van Jan Boschaerts heb.