De aanhoudende uitputting is blijkbaar een vaststaand feit geworden. Ergens was ik nog steeds aan het hopen dat men er iets zou tegen kunnen doen maar ook al weet men waardoor het wordt veroorzaakt er bestaat blijkbaar geen oplossing voor. Ergens weet ik dat ik me er niet lastig om mag voelen maar toch voel ik me regelmatig ambetant om de impact van die steeds aanwezige vermoeidheid.
Vroeger was ik namelijk vaak degene die als vriendin een berichtje stuurde om te vragen hoe het met iemand ging. Of om hem sterkte toe te wensen in een moeilijke periode. De ene keer online, de andere keer offline in de vorm van post. Degene die een bericht stuurde om te vragen wanneer we nog eens konden afspreken om bij te praten. De blogvriendin die haar blogfeed vrij nauwkeurig bijhield en doorgaans behoorlijk uitvoerige reacties achterliet. Degene die op zoek ging naar originele en/of persoonlijke geschenken.
De booknerd die zelfs haar TBR te vriend hield door aan een hoog tempo boeken te verslinden en daar vervolgens ook snel een recensie van op haar blog te delen. Degene die reacties van volgers binnen de kortste keren had goedgekeurd én beantwoord. Degene die goed bijhield welke boeken er gingen uitkomen, welke Engelstalige boeken al dan niet vertaald zouden worden, waar er in de buurt boekevenementen georganiseerd werden, wat er op boekgerelateerd gebied op social media werd gedeeld, die met veel plezier mee deed aan boekige foto-uitdagingen op Instagram, …
Bij heel wat van die zaken zijn is de frequentie net als mijn energiepeil serieus gedaald. Andere zijn zelfs zo goed al verdwenen en daar voel ik me dus vaak lastig om. Bijvoorbeeld wanneer ik een binnenkomende reactie pas enkele dagen later goedkeur of wanneer ik met een maandenlange vertraging blogposts van anderen lees. Het voelt een beetje aan alsof ik een niet-altijd-aanwezige vriendin en blogger geworden ben. Zelfs boekenswaps lijk ik tegenwoordig precies op automatische piloot te doen.
Maar bij deze … ik ben er dus nog steeds. Al is het nu eerder als een traag zwart slakje in plaats van een zwartraafje.
Waarom zou je je niet lastig mogen voelen dat er geen oplossing is voor je vermoeidheid? Dat is toch gewoon k*t. Schrijft zij die regelmatig van zichzelf vindt dat ze toch niet dit of dit mag voelen – oeps – maar daar dus in probeert te leren. Alle gevoelens mogen er zijn, denk ik (zolang ze niet destructief zijn uiteraard). En ik heb dus zeker niet alle wijsheid in pacht.
Je blogpost komt erg bij me binnen. Want ja, ik was ook altijd die vriendin die begaan was met anderen en die vriendschappen actief onderhield – begaan ben ik nog steeds, maar het lukt me niet vaak om iets van me te laten horen en nog minder vaak om af te spreken. Net zoals bij jou: door (o.a.) een complex van gezondheidsproblemen. En dat maakt me best droevig: niet meer de vriendin,zus, dochter, … kunnen zijn die ik diep vanbinnen wel wil zijn.
Een dikke knuffel voor jou!
En oh ja, slakjes passen prima bij dit weer en al vreten ze de planten op, ik zit regelmatig te kijken naar hoe mooi ze er uit zien (deze zomer bv. de tijgerslak leren kennen, mooi!)
Dag Els,
Oei, ik heb me precies wat verwarrend uitgedrukt. Natuurlijk mag ik me daar lastig om voelen. Ik bedoelde met lastig echter vooral dat ik me schuldig voel naar vriendinnen toe én dat is iets wat ik moet afleren vermits het in dit geval wel degelijk om overmacht gaat. Het besef dat schuldgevoelens eigenlijk niet op zijn plek zijn is alvast een begin maar die reactie afleren is natuurlijk nog iets helemaal anders.
Het is confronterend hé wanneer je lichaam zoveel impact heeft op je dagdagelijkse leven. Dikke knuffel terug voor jou.
Denk dat het bij sommige ook wel zo is.
Hier is dat soms ook.
Komt wel goed.
Ik vind het zo erg voor jou dat je energiepeil en lichaam niet hetzelfde willen als jij, maar je moet je absoluut niet lastig of schuldig voelen daarover. Je kiest daar zelf ook niet voor en de weinige energie die je hebt, kun je dan beter aan fijne dingen spenderen ❤️
Het besef is de eerste stap hé. 😉 Nu het nog afleren.
Het is een moeilijk proces hé, aanvaarden van een nieuwe realiteit, maar dat jij er bent is al een feestje op zich ♡ en dat je met vertraging op blogposts reageert, is helemaal geen probleem. Dat verandert jammer genoeg niets aan jouw gevoel of je vermoeidheid, maar moest dat toch even zeggen.
Dikke merci daarvoor. ❤️
Het is inderdaad confronterend. Maar enerzijds ook wel goed dat ik nu weet dat het zo zal blijven vermits je anders blijft hopen op verbetering om dan vervolgens ontgoocheld te zijn wanneer die verbetering er niet komt. Gelukkig lukken gezellige bijpraat knutseldates wel.
Jawel, daar mag je je heel zeker wel lastig over voelen! Weten dat ergens (voorlopig) niets aan te doen is en dat je het dus maar beter kunt accepteren, betekent niet automatisch dat je het dan ook direct lukt. Ik wens je van harte mooie verrassingen op je pad toe om het wat gemakkelijker te maken.
Ik had me blijkbaar wat onduidelijk uitgedrukt want ik bedoelde dat ik me lastig/schuldig voelde naar mijn vriendinnen en volgers toe. Over het averechtse lichaam mag ik me uiteraard wel lastig voelen. Nu het duidelijk is dat het zo zal blijven zal het inderdaad een kwestie van accepteren worden. Anders blijf je toch steeds hopen op verbetering hé. Lichtpuntjes helpen sowieso dus dankjewel voor je lieve wens. ❤️