Ik denk dat het jullie al wel is opgevallen dat ik lang niet alle boeken die ik lees recenseer. Dat komt vooral doordat ik geen functionerende timeturner in mijn bezit heb en ik de tijd die ik besteed aan het schrijven van boekbesprekingen dus niet kan terugdraaien om hem vervolgens al lezend door te brengen. Lezen doe ik nu eenmaal nog steeds liever. Vaak schreef ik tijdens het lezen wel iets neer in een notitieboek waardoor ik dit soort recensies met jullie kan delen.

Oftewel de ruwe versie van een recensie want in deze editie ga ik gewoon opnieuw alle losse opmerkingen overtypen in plaats van ze te verwerken in een samenhangende bespreking.

Bij sommige van deze boeken is het trouwens al zolang geleden dat ik ze las dat ik niet zeker ben dat het me nog zou lukken om er een samenhangend geheel van te maken.

Titel: Rainy Day Friends
Reeks: Wildstone #2
Auteur:  Jill Shalvis

“Since her fingers were ice, he tucked them into his pocket. “You’re frozen.”
“But at least I have cookies,” she said happily”

Humor én herkenbaar. Dat zijn alvast twee elementen die er voor zorgen dat de boeken van Jill Shalvis me regelmatig laten lachen.

Een ander aspect dat daar toe bijdraagt zijn haar personages:

Cora die gestrande zielen onder de vleugels neemt, Mia en haar sarcasme, Alyssa en haar hormonen die helemaal tilt zijn geslagen door haar recente zwangerschap, Uncle Jack en zijn flauwe moppen (die hij steeds opnieuw herhaalt), Mark die zo goed voor zijn twee dochters zorgt en hen op de eerste plaats zet en daarbij zijn eigen dromen opbergt.; Lanie die tot nu toe geen echte liefde heeft gekend, zelfs niet die van haar ouders, River die al heel wat tegenslagen heeft moeten verwerken en Holden die niets dan goede bedoelingen lijkt te hebben, …

Humor blijft één van de hoofdingrediënten, net als romantiek, maar daarnaast lijkt dit boek wat dieper te gaan qua drama en daardoor nog meer op het gemoed in te spelen. De boeken van deze schrijfster zijn mijn go to voor ontspanning, het geschreven equivalent van een warme chocomelk. Dat was bij dit boek opnieuw het geval.

Titel: Helium
Auteur: Bart Moeyaert

Deze dichtbundel van Bart Moeyaert doet je stilstaan bij de vluchtigheid van zaken. Het doet je ook beseffen hoe herinneringen een memento vormen aan wat verdwenen is.

Mooi om te zien hoe de schrijfstijl varieert van gedicht per gedicht maar de uitgekozen schrijfwijze wel telkens de boodschap van het betreffende gedicht goed weet over te brengen.

Afscheid, verlies, eerbetoon, … Verzamel de liefde mag dan wel nog steeds mijn favoriet zijn maar de gedichten uit deze bundel lijken meer impact op me te hebben. Ik werd er enerzijds weemoedig en triest van maar tegelijkertijd ook nog dankbaarder omwille van de personen die me omringen.

Terwijl Verzamel de liefde me een heel warm gevoel bezorgde doet deze bundel me nog meer stilstaan bij alles wat we kunnen kwijtspelen en hoe belangrijk het is om van het heden te genieten.

Titel: Breath of fire
Reeks: The Kingmaker Chronicles #2
Auteur: Amanda Bouchet

Euhm … wat vond ik nu weer leuk aan het eerste deel?

Verhaal precies  met een wel heel botte bijl in drie delen gekapt. Heel abrupte start alsof de schrijfster er van uitgaat dat je het vorige deel nog maar net het dichtgeklapt

Gedrag dat zo van het ene in het andere uiterste omslaat dat het behoorlijk labiel overkomt

Een quest met opdrachten waarbij de Goden graag de regels bepalen

Gladiator-achtige wedstrijd maar dan wel één waarbij magie bij komt kijken.

Geen fan van de erotische scènes die eerder aanvoelen als een onderbreking van het verhaal. Al helemaal wanneer ze niet geloofwaardig overkomen. Ik kan me alleszins moeilijk indenken dat dat het eerste is waar je aan denkt wanneer je halfdood bent en vrijwel elk bot in je lichaam pijn doet of verpulvert is.

Kate’s roekeloosheid (ze lijkt te denken dat de Goden haar steeds op het laatste nippertje zullen komen redden) én haar wisselende gedrag zorgen ervoor dat ze met momenten meer wegheeft van het vrouwelijke hoofdpersonage uit een YA-boek.

SPOILER ***Dat vrijwel elke moeilijke situatie ook meestal op de hierboven omschreven manier wordt opgelost geeft me dan weer de indruk dat Amanda Bouchet Goden als een geweldig middel beschouwt om plotholes op te vullen.*** EINDE SPOILER

Ongeveer de helft van het boek zijn de personages bezig met een zoektocht maar zodra ze gevonden hebben wat ze zochten wordt er nog amper over gesproken waardoor ik opnieuw aan opvulsel moest denken.

Ondanks al die bedenkingen en minpunten leek het boek geen saai moment te bevatten (frustrerende dan weer wel) en waren zowel het avontuur als de gevechten meeslepend. Ik kan echter niet ontkennen dat het boek met haken en ogen in elkaar steekt.