Titel: In steen gebrand
Reeks: Fourth Wing
Auteur: Rebecca Yarros
Uitgeverij: Zomer & Keuning
Bladzijden: 592p.
Prijs: 24,99€
Bron: recensieboek

Violets droom om scribent te worden aan het befaamde Basgiath Oorlogscollege valt in duigen wanneer de generaal – oftewel haar moeder – haar opdraagt deel te nemen aan het selectieproces van de Drakenrijders. De helft van de cadetten zal het eerste jaar niet eens overleven. Draken binden zich namelijk niet aan zwakkelingen – ze verbranden ze levend. Maar naast de draken moet Violet ook nog vrezen voor de cadetten, die haar vanwege haar afkomst uit de weg willen ruimen. Vooral Xaden, de meedogenloze (en aantrekkelijke) leider van het squadron, moet niets van haar weten. Natuurlijk wordt Violet ingedeeld in Xadens squadron en moet ze alles op alles zetten om te overleven. Want op Basgiath zijn er maar twee opties: afstuderen of sterven.

Mijn mening:

Ik ga meteen eerlijk bekennen dat ik dit boek in de eerste plaats wilde lezen omdat ik benieuwd was naar hoe Rebecca Yarros het er als fantasy auteur van af zou brengen vermits ik haar enkel kende van haar hedendaagse romantische verhalen waarvan ik er enkele jaren terug enkele las. Vervolgens begon ik te twijfelen of ik het wel wilde lezen vermits het boek zo’n hype werd om dan uiteindelijk overduidelijk (ah ja, anders zou hier nu geen recensie verschijnen) toch te bezwijken toen er een Nederlandse vertaling uitkwam (ik moest wel want dat was duidelijk een teken) en daar heb ik geen moment spijt van gehad.

Dat komt grotendeels door de humor en het feit dat de schrijfster er in slaagde om mijn aandacht de hele tijd vast en het verhaal boeiend te houden. Ondanks het feit dat een aantal zaken behoorlijk voorspelbaar waren hield het verhaal me immers toch de hele tijd in zijn greep. Qua verhaalopbouw, personages én omvang vertoont het boek duidelijk overeenkomsten met het werk van Sarah J.Maas.

Ik heb echter ook wel wat opmerkingen. Zo bevat In steen gebrand vrij veel clichés, wordt er behoorlijk wat gevloekt terwijl de manier waarop op de een of andere manier niet bij de setting en vaak ook niet bij het moment lijkt te passen. Al helpt het waarschijnlijk niet dat ik sowieso geen fan van gevloek ben.

Als je veel romcom’s bekijkt valt het je op dat ze allemaal eenzelfde formule lijken te volgen. Als fantasy één van je favoriete genres is dan begint het na een tijd op te vallen dat ook die boeken vaak een bepaalde formule lijken te volgen en het werd al snel duidelijk dat ook dit boek die formule bemachtigd leek te hebben.

Dit houdt in dat er vooral veel aandacht werd besteed aan het plot van het verhaal terwijl de wereld waarin het zich afspeelt en een groot deel van de personages vrij oppervlakkig blijven. Al hoop ik dat daar nog verandering in komt naarmate de serie vordert.

Wat ik ook een beetje jammer vind is dat het vanuit slechts één perspectief verteld wordt terwijl ik het – zeker bij fantasyboeken – net fijn vind om het verhaal vanuit minstens twee of drie perspectieven te kunnen volgen. In Violet Sorrengail die de vrouwelijke hoofdrol en de enige invalshoek voor rekening neemt is duidelijk wat terug te vinden van de chronische aandoening waar Rebecca Yarros zelf mee kampt.

Ze is tenger, bleek of verbrand (hé, dat ken ik), heeft veel doorzettingsvermogen, is vindingrijk, mag me het trucje eens aanleren waardoor ze haar pijn kan blokkeren want dat zou me goed van pas komen, is erg gevat, heeft een grappige manier om kalm te worden in gevaarlijke situaties en haar persoonlijke peptalk deed me soms denken aan die van “But not today” Anya Stark.

Andere personages die we in dit boek tegenkomen zijn ondermeer haar genadeloze moeder, zus Mira, windleader Xaden, Dain (who needs to sort out his priorities – ja, alweer een quote en dit keer duidelijk niet opgepikt via Game of Thrones), Ridoc, Rhiannon, Tairn, Andarna, Liam, …

Het is daarnaast ook een boek waarin je als lezer te horen krijgt dat twee personen elkaar graag zien maar je – indien je er even bij sitlstaat – niet goed beseft waarom dat nu juist het geval is. Alleen heeft In steen gebrand zo’n snel tempo dat dit soort zaken je vooral nadien opvallen.

Ondanks al die opmerkingen is het evengoed het boek waarbij ik de meeste van die zaken op merk zonder dat ze me al te veel storen. Op het gevloek na alleszins. Want dat voelt echt aan als stoer willen doen. In steen gebrand is niet zo zeer vernieuwend of verrassend maar wel meeslepend en daardoor moeilijk opzij te leggen. Het voelt ook aan alsof het de start van een omvangrijk avontuur kan worden.

Ik ben dan ook heel benieuwd naar het tweede deel Een ijzeren vlam dat op 28 februari 2024 verschijnt bij Zomer & Keuning.