Op 23 april is het niet alleen Wereld Boeken Dag maar ook de verjaardag van lieve vriendin Nancy waar ik vorig jaar heel onverwachts afscheid moest nemen. Ik vond het altijd heel mooi dat ze net op deze dag jarig was vermits ze een minstens even grote boekenworm was als ik en de bibliotheek-opleiding had gevolgd. Zij werkte ook effectief als bibliothecaris terwijl ik dat enkel in mijn eigen mini-bibliotheek doe. Hoe mooi is het dan dat je verjaardag samenvalt met World Book Day.

Nu is het echter vooral een heel confronterende dag. Mijn eigen verjaardag voelde al vreemd aan vermits het besef dat ik haar qua leeftijd aan het inhalen was op die dag heel aanwezig was. Vandaag is dat gevoel er nog meer en daarom besloot ik om enkele herinneringen/feiten op te sommen om haar te herdenken én uiteraard ook enkele boeken te bestellen vermits zij dat niet langer kan doen.

We leerden elkaar kennen via Pet Society. Een spel dat je via Facebook kon spelen en waarbij je zoals de naam doet het al vermoeden een eigen dier kon aanmaken dat vervolgens een huisje kreeg dat je kon inrichten en allerlei zaken kon doen. Alleen moest je natuurlijk wel vrienden hebben om het mee te spelen want anders was het een vrij eentonige bedoening. We waren allebei lid van een groep waarin je mede-spelers kon leren kennen en toevoegen als vriend. Eerst kenden we elkaar dus hoofdzakelijk al het ‘dier’ dat we hadden uitgekozen en gingen we zo bij elkaar op bezoek. Maar toen we via onze Facebook-accounts ontdekten dat we allebei boek -en bibliotheekfans waren begonnen we elkaar mails te sturen. Toen die zo omvangrijk en frequent werden dat Facebook het niet echt meer aankon (letterlijk want ze konden de hele gespreksgeschiedenis niet laden) begonnen we ook offline af te spreken en daar ben ik nog steeds heel dankbaar om.

Dat eerste afspraakje was trouwens bij de Pizza Hut op de Keizerlei waar we op de middag voor het Pizzabuffet afspraken en zo lang bleven zitten en babbelen dat we pas rond 17u gingen afrekenen waardoor de persoon achter de kassa dacht dat er iets was misgelopen met ons kassaticket.

Zij was niet alleen degene die me heeft overtuigd om te blijven bloggen maar ook de persoon die me heeft aangeraden om als blogger uitgeverijen te contacteren én degene die me heeft doen beseffen dat ik bloggen echt als een hobby moet beschouwen. Waardoor mijn blog echt als mijn plekje aanvoelt vermits ik zelf de frequentie bepaal én de onderwerpen. Plus de vorm waarin ze aan bod komen. Lijstjes, lijstjes én nog meer lijstjes.

Een White Chocolate Mocha was haar favoriete Starbucks drank.

We waren heel vaak samen terug te vinden bij Marolus waardoor ik die zaak én vele andere echt aan haar link.

Ik ben sinds haar overlijden driemaal in Gent geweest en dat voelt steeds een beetje aan alsof ik haar aan het bedriegen ben vermits ik eerder enkel samen met haar in die stad kwam. Dus vrijwel alle leuke plekjes en zaken die ik daar ken leerde ik dankzij haar kennen.

Ze wist dat ik als 9-jarige helemaal gek was van Forever Friends en jarenlang van alles van die beertjes heb verzameld en ging daarom vrijwel steeds op zoek naar een Forever Friends kaart wanneer daar een gelegenheid voor was.

Dat waren trouwens niet enkel verjaardag -en kerstkaarten maar ook onverwachtse kaartjes die telkens met een geweldige timing toekwamen om me wat sterkte toe te wensen.

Ze bezorgde me af en toe een hele voorraad bladwijzers die tussen nieuwe bibliotheekboeken zaten. Of promo exemplaren die ze op de Boekenbeurs of in boekhandels tegenkwam.

Van kaneel, merengue, marshmallows of cuberdons hield ze niet maar ze was wel fan van de Witte Chocoladefudge met Oreo die ik een keer voor haar had gemaakt waardoor ze die regelmatig van me cadeau kreeg. Ik heb hem sinds juni vorig jaar nog maar één keer gemaakt en dat was voor haar mama en vriendin.

Wanneer ze op zoek was naar kleding ging ik solidair mee iets passen waardoor ik een paar keer onverwachts een leuke jurk tegenkwam. Eén keer kochten we zelfs exact dezelfde jurk.

Ze was vooral als tiener grote fan van historische Harlequin romans.

Ik herinner me nog dat we ergens aan het lunchen waren toen haar mama belde om te zeggen dat ze meter was geworden en dat ik het heel grappig vond om te horen dat ze dan plots anders sprak dan tegen mij. Zodra ze met haar mama sprak kwam haar dialect er door. Heel mooi om te horen.

Of die keer dat we een afspraakje hebben onderbroken vermits haar favoriete kat Billie was ontsnapt en niet terug naar binnen wilde komen.

Ze gaf me een keertje Hufflepuff sokken cadeau die ze ook voor zichzelf had gekocht waardoor we onszelf niet enkel book maar ook sock buddies konden noemen.

Haar lievelingskleuren waren warm rood, turquoise en donker paars.

Zoveel van onze afspraakjes eindigden abrupt op een perron omdat we er echt elke minuut wilden uithalen waardoor we elkaar op het einde snel snel een knuffel moesten geven zodat ik op de nog net niet vertrekkende trein of bus kon stappen.

Ik heb nog steeds Crowbones van Anne Bishop niet gekocht omdat het me zo’n gek idee lijkt om zonder haar verder te lezen in deze serie die we samen leerden kennen.

Eén ding is zeker. Voor mij is 23 april niet enkel Wereld Boeken Dag maar ook Nancy – dag.