Nu de Boekenbeurs jammer genoeg niet meer bestaat en zijn opvolger Lees! dit jaar ook niet zal doorgaan wordt de kans dat je een internationaal auteur kan ontmoeten plots een pak kleiner. Ik was dan ook heel blij toen ik de posts op social media zag verschijnen waarin werd aangekondigd dat niemand minder dan Victoria Schwab naar België ging komen. Meer bepaald naar de Minard schouwburg in Gent en dat dankzij Books & Booze én Uitgeverij Lannoo. Vermits ik er van overtuigd was dat ik niet de enige fantasyfan was die hier naartoe zou willen gaan zat ik meteen klaar zodra de ticketverkoop van start ging en wat ben ik blij dat ik een ticket voor dit event te pakken kreeg.

Niet alleen ging ik er in heel fijn gezelschap naar toe (Dankjewel Fieke!) maar het interview bleek ook heel interessant te zijn. Het werd al snel duidelijk dat Victoria Schwab niet enkel in haar boeken maar ook op een podium een geweldig verhalenvertelster is.

Enkele zaken die ik afgelopen zondag heb bijgeleerd:

De schrijfster deed 10 jaar over Het onzichtbare leven van Addie LaRue (tot nu toe mijn persoonlijke favoriet van haar boeken). Hierdoor werd Addie een soort van fictieve reispartner voor Victoria. Veel van haar eigen reizen gedurende de afgelopen jaren komt dan ook aan bod in Addie’s flashbacks.

Het vierde deel uit de Kleuren van Magie serie heeft ze recent ingeleverd én ze is momenteel aan het werken aan een nieuw boek waarin onsterfelijkheid opnieuw een grote rol speelt. Alleen komt het ditmaal aan bod in de vorm van vampieren.

Ze omschreef inspiratie niet als één vonk die een heel boek doet ontstaan maar als het koken met verschillende ingrediënten. Oftewel het toevoegen van kleine fragmenten tot een geheel waarbij je geen één van de ingrediënten kan missen zonder dat het geheel aan kwaliteit verliest.

Normaal baseert ze personages niet op bestaande personen. Wel gebruikt ze soms kleine kenmerken van iemand maar die zijn dan doorgaans zo subtiel dat zelfs de persoon in kwestie zich er niet in kan herkennen. Eén keer heeft ze een personage (Henry uit het Onzichtbare leven van Addie LaRue) op zichzelf gebaseerd. Of toch alleszins op wie ze geweest zou zijn indien ze geen schrijver was kunnen worden. Maar dat kwam veel te dichtbij voor haar.

Ze vertelde dat schrijven gelijk is aan het bevechten van je eigen demonen. Je leert jezelf steeds beter kennen via het schrijven maar botst daardoor soms ook tegen vrij confronterende vaststellingen.

Een eerder geschreven boek zou ze nadien nooit herschrijven vermits een boek gevormd wordt door meerdere factoren. Je leeftijd, de periode waarin je het schrijft, hoe je je als schrijver op dat moment voelt, … Een boek is deels een weergave van de persoon die je als auteur op dat moment in je leven was. Het herschrijven op een later tijdstip zou het dan ergens ook beschadigen.

(Zoals je bij de eerste foto bovenaan kan zien zat ik helemaal opzij in de zaal waardoor ik geen duidelijke foto’s kon maken tijdens het interview. Gelukkig had Céline zowel een beetje plaatsje en een betere camera als ik én was ze zo lief om me enkele van haar foto’s te laten gebruiken. Dankjewel Céline!

Victoria wilde schrijver worden na het lezen van Harry Potter. Dit was immers het eerste boek dat haar het gevoel gaf dat schrijven een vorm van magie is waarbij je via woorden een heel nieuwe wereld kan doen ontstaan. Eén waarin je kan wegduiken via het lezen van een boek. Een boek dat je doet vergeten dat je aan het lezen bent. Dat de schrijfster van dat boek nadien uitspraken doet die een specifieke groep mensen schade toericht zorgt ervoor dat ze met een bedrogen gevoel achterblijft en haar vroegere favoriet nu niet meer durft aanraden aan jonge lezers. (Dat bedrogen gevoel is jammer genoeg heel herkenbaar.)

Ze had het over hoe de meeste mensen denken dat schrijven makkelijker wordt naarmate je meer boeken hebt uitgebracht maar dat zij het net moeilijker vindt. Omdat ze als perfectionist zichzelf veel druk op legt. Ze wil immers dat elk nieuw boek anders én beter wordt dan wat ze eerder al geschreven heeft. Die druk vormt tegelijkertijd een duwtje in de rug maar het zorgt ook voor veel stress. Erg dubbel dus

Ook bovenstaande foto is er eentje van Céline

Haar schrijfproces start steeds met het einde. Dit is de enige manier die voor haar goed werkt omdat ze anders gek zou worden van het niet weten waar ze naar toe werkt. Waar de gebeurtenissen naar toe lopen. Dus werkt ze eerst het einde uit en vervolgens dropt ze gebeurtenissen op een tijdlijn tussen haar start -en eindpunt. Waardoor haar tijdlijn veel weg heeft van het kruimelpad van Hans en Grietje en ze de weg niet kwijt raakt.

Ze heeft zelf een hekel aan boeken met mappen en/of woordenlijst. Ze wil een toegankelijk boeken schrijven. Een verhaal waar je direct in kan wegduiken zonder dat je eerst een grondige studie moet doen vooraleer je aan het eerste hoofdstuk kan beginnen.

en deze laatste is ook van haar.

Victoria hecht heel veel waarde aan namen. Zo moet ze een naam hebben vooraleer ze een personage kan uitwerken. Blijkbaar was ze zelf drie weken lang naamloos doordat haar ouders twijfelden tussen Victoria of Samantha en eerst even wilde afwachten welke van de twee namen het beste bij haar zouden passen. Ze houdt er niet van wanneer mensen ongevraagd iemands naam afkorten. Zelfs niet wanneer je Morgan Freeman bent.

Dit is natuurlijk niet alles dat ter sprake kwam. Vermits ik slechts heel korte notities nam ( ik wilde immers niets missen van het interview) zijn het ook niet 100% letterlijk haar woorden. Al heb ik het denk ik wel vrij goed onthouden. Wat op zich al aantoont hoe interessant het was vermits ik me de laatste tijd amper op iets kan focussen.

Na het interview volgde er nog vijf vragen die waren ingezonden door het publiek. De mensen die uit deze inzendingen werden uitgekozen mochten hun vraag zelf komen stellen en kregen vervolgens deze mooie gelimiteerde editie van De kleuren van magie mee naar huis. Geen van mijn vragen werd geselecteerd maar dankzij het interview weet ik nu toch alvast de antwoorden op minstens drie vragen die ik normaal in het Auteurs Vriendenboek stel.

Hierna was het aanschuiven geblazen voor de signeersessie. Normaal mocht ieder 1 boek laten signeren maar dankzij Fieke die zelf geen boek had meegenomen mocht ik (lucky me!) er twee laten signeren. Wel grappig hoe dat wachten lang lijkt te duren terwijl de ontmoeting zelf in een flits voorbij is. Ik had (dat is ondertussen een beetje een traditie geworden) weer iets zelfgemaakt meegenomen. Dit keer waren dat pure chocoladekoekjes met kaneel en pecannoten (vermits ik had gelezen dat ze van donkere chocolade houdt), een bladwijzer in de kleuren van de verschillende Londens uit haar bekende serie maar dan met bedels die bij haar passen (ze houdt van folklore, het boek spreekt uiteraard voor zich en ik hoop dat ze met die sleutel nog veel portalen naar magische werelden mag openen zodat wij deze ook kunnen ontdekken) én twee vershoudclips in de vorm van Thomas en Chauncey (haar katten).

Toen ze het gebakdoosje herkende uit mijn Insta Story zei ze meteen dat ze hoopte dat dat gebak voor haar zou zijn. Al had ik voor Fieke die niet enkel geweldig gezelschap was maar ook nog eens fotograaf wilde spelen uiteraard ook een doosje meegenomen. Het was een heel fijne maar ook wat confronterende dag vermits het het eerste boekevenement zonder mijn vaste boekenpartner-in-crime was. Al had ik haar stiekem – in de vorm van een foto – toch mee binnengesmokkeld tussen City of Ghosts, een boek waarin een geest voorkomt die graag over levenden hun schouders meeleest én laat dat nu net zijn hoe ik me haar graag voorstel.

Sorry N, zodra er weer wat meer energie is beloof ik plechtig om minder fanfictie en meer boeken te lezen. Maar hé, je staat ondertussen toch alvast mooi mee op de foto met Victoria.