Vandaag even een heel andere blogpost dan jullie van me gewoon zijn. Vorige week maandag kreeg ik geheel onverwachts heel slecht nieuws. Eén van mijn beste vriendinnen was totaal onverwachts overleden. Wanneer dit verschijnt heb ik normaal een dag eerder een aangepaste versie van deze tekst voorgelezen tijdens haar uitvaartplechtigheid.

Iets wat ik normaal nooit zou doen want ik hou er sowieso al niet van om voor een publiek te spreken en bij een emotionele gebeurtenis wordt dat uiteraard nog moeilijker. Anderzijds was het wel het laatste dat ik voor haar kon doen dus was de keuze desondanks snel gemaakt. De reden dat ik ook op mijn blog een eerbetoon aan haar wil delen is dat de kans heel groot is dat mijn blog er zonder haar niet meer was geweest.

In 2012 was ik immers serieus aan het overwegen om het bloggen op te geven en me uitsluitend op mijn website te focussen. Dankzij haar aanmoediging is mijn website steeds meer naar de achtergrond verdwenen en is mijn boekenblog er nog steeds. Dankzij haar durfde ik contact opnemen met uitgeverijen, dankzij haar aanmoedigende woorden heb ik de voorbije jaren enkele auteurs mogen interviewen en ontmoeten die ik anders nooit in het echt gezien zou hebben.

Dankzij haar leerde ik verschillende nieuwe auteurs en fantasywerelden kennen. Dankzij haar staat de Het rad des tijds – serie van Robert Jordan nog steeds in mijn kast want “Liesbet, je moet dat eerste deel echt lezen vooraleer je kan besluiten om ze weg te doen.” Dankzij haar had ik plots een vriendin waarmee ik over boeken kon praten/mailen zonder me te moeten intomen. Kortom ze verdient hier zonder twijfel een plaatsje.

Deze geweldige beker kreeg ik van haar cadeau.

Niet iedereen kan zeggen dat ze een geweldige vriendin heeft ontdekt via een digitaal huisdier. Ja, dat heb je goed gelezen. Ik leerde haar kennen doordat we hetzelfde spelletje speelden via Facebook en wat ben ik daar dankbaar voor. Eerst hadden we enkel contact via dat spel maar toen ze een keer iets had gepost over de Bibliotheek-week was het hek helemaal van de dam want tja, boeken dat was voor ons allebei een favoriet onderwerp.

We begonnen dan ook steeds vaker met elkaar te mailen en die mails waren zo omvangrijk dat Facebook ze na een tijd niet meer volledig kon laden. Mocht je die conversaties afdrukken dan kan je er ongetwijfeld een boek mee vullen. Zo niet twee. Dat hebben we uiteindelijk toch maar niet gedaan.

Wat we wel deden was een keer offline afspreken en tijdens dat eerste afspraakje bleken we in het echt nog meer een klik te voelen dan online. Dus werd er een nieuwe afspraak gepland en vervolgens nog één en nog één en … op de duur zagen we elkaar maandelijks en nog geraakten we niet uitgepraat. We hebben over zoveel zaken gesproken met elkaar. Echt waar, niet enkel over boeken. Af en toe hadden we het ook eens over iets anders.

Over haar werk, onze hobby’s, favoriete films en series, wat we tussen twee afspraakjes door allemaal hadden gedaan, haar metekindjes, vriendinnen en familie, … We hebben meermaals de slappe lach gehad maar ook een keer samen gehuild, gingen samen op zoek naar een geschikte jurk voor de burgerlijke trouw van haar broer en schoonzus, zochten cadeautjes uit voor elkaar om vervolgens rond onze verjaardagen met elkaar af te spreken en iets lekkers te gaan eten vermits verjaardagscalorieën niet tellen. Al helemaal niet wanneer het gedeelde calorieën zijn. We hebben veel boekenwinkels bezocht en boeken gekocht, zijn samen naar de Boekenbeurs gegaan, stuurden niet enkel kaartjes tijdens de feestdagen maar bijvoorbeeld ook wanneer we wisten dat de andere het wat moeilijk had, …

Ook deze leuke Nessie was een cadeautje van haar.

Haar warme hart, hoe ze steeds aan de mensen om haar heen dacht en er voor hen was. Ik vind het nog steeds heel onwerkelijk dat ze niet langer hier is. Dat we niet langer samen nieuwe herinneringen kunnen maken. Ik ben tegelijkertijd echter heel dankbaar om de vele geluksmomenten die ik samen met haar mocht beleven. De fijne herinneringen die ik kan blijven koesteren en die me aan haar gaan doen blijven denken. Hopelijk kunnen we haar door die lichtpuntjes nog heel lang bij ons houden.