Titel: Gallant
Auteur: V.E.Schwab
Uitgeverij: Boekerij
Prijs: 20€
Bladzijden: 302p.
Bron: recensieboek

Er zijn drie dingen die de veertienjarige Olivia nooit heeft gehad: een vader, een moeder en een stem. Als ze kon praten, zou ze het vooral willen hebben over de familie die ze nooit heeft gehad, en hoe ‘anders’ ze zich voelt dan de andere meisjes in het weeshuis. Maar zelfs mét een stem zou Olivia zwijgen over de schimmen en wezens die alleen zij kan zien. Het enige wat haar leven draaglijk maakt, is het dagboek van haar verdwenen moeder. Ze brengt haar dagen door met het ontcijferen van haar moeders laatste boodschap, maar de woorden lijken van een vrouw te zijn die haar grip op de werkelijkheid aan het verliezen is. De laatste zin luidt: ‘Alles komt goed Olivia, zolang je maar wegblijft van Gallant.’

Dan ontvangt het weeshuis een brief van Olivia’s oom, die haar uitnodigt om op het immense familielandgoed te komen wonen. Het enige probleem? Het is precies de plek waartegen haar moeder haar wilde beschermen: Gallant.

Mijn mening:

Boekerij zorgde alweer voor een prachtige uitgave bij die fantasy boek. Een mooie maar vooral intrigerende dustcover, een indruk op de linnen kaft, een duistere illustratie aan de binnenzijde van de kaft, de zijkant van de bladzijden die bedrukt is, zwart/witte prenten binnenin het boek en dik papier dat wat ruw aanvoelt, bijna als tekenpapier. Zelf vind ik het vooral knap hoe mooi het samen komt én bij het boek past. Het ruwe van de bladzijden past bijvoorbeeld wel bij het verhaal en de rozen komen meermaals terug zonder overheersend te zijn.

Bij zo’n prachtige verpakking is het natuurlijk wel steeds even afwachten of de inhoud even overtuigend is. De schrijfstijl van V.E.Schwab is doorgaans heel visueel, intrigerend, vlot en met momenten bijna poëtisch. Dat is in dit boek gelukkig niet anders. De grimmige sfeer die de schrijfster in dit boek creëert komt dan ook probleemloos tot leven op papier.

Het verhaal begint in een tehuis vol ongewenste meisjes maar al vrij snel verhuizen we samen met Olivia, de stille muis van de groep, naar een heel ander huis en daar is iets vreemds aan de gang. Ik hou echt van het macabere en duistere aspect van zowel het boek als Gallant. De Rorschach-achtige prenten waarin meer te zien is dan je op het eerst zicht denkt dragen zeker bij aan deze sfeer en door de visuele schrijfstijl vroeg ik me af en toe ook af hoe het er zou uitzien in een verfilming. Waarschijnlijk als een kruising van het werk van Tim Burton en Guillermo del Toro met een doorlopende herhaling van Danse macabre van Saint-Saëns als soundtrack. Een beklijvend, duister, intrigerend maar ook een beetje dromerig sprookje. Misschien is dat wel een passende omschrijving van Olivia’s verhaal.

‘Echt, zo heeft ze de laatste tijd geleerd, is een vaag begrip, het is geen zwarte lijn maar een vorm met vage randen en veel grijstinten.’

Enerzijds ben ik blij om nog eens een fantasy standalone te lezen maar tegelijkertijd heb ik wel het idee dat ik meer fan ben van het uitvoerigere werk dat de schrijfster uitbrengt als Victoria Schwab. Ik vond het namelijk jammer dat het einde nogal gehaast aanvoelde en iets te vlotjes naar mijn zin verliep.

Anderzijds ben ik – indien dat nog niet helemaal duidelijk was – wel helemaal fan van de sfeer van dit boek (meer zelfs dan van de personages op zich) en van de combinatie van visuele en geschreven elementen. Plus natuurlijk ook van de mooie uitwerking.