Titel: De strijd om de magische wens
Reeks: Het verborgen land – #1
Auteur: Chris Colfer
Uitgeverij: Fontaine uitgevers
Bladzijden: 423p.
Prijs: 14,99€
Bron: recensieboek

Als de tweeling Alexandra en Koen een oud sprookjesboek krijgt, verandert hun hele leven in één klap. Ze vallen door het boek en belanden in een bizarre sprookjeswereld. Zo struikelen ze het Koninkrijk van Roodkapje binnen en komen ze oog in oog te staan met een roedel wolven. Om uit deze parallelle wereld te ontsnappen moeten ze voorwerpen verzamelen. En dat zijn niet de makkelijkste: het haar van Rapunzel, het glazen muiltje van Assepoester en nog veel meer. Samen gaan ze op een bloedspannende zoektocht door koninkrijken en donkere bossen.

Jammer genoeg zijn ze niet de enige met deze missie. In de verte komt een zwarte schim dichterbij, een flits in een spiegel. De Boze Stiefmoeder van Sneeuwwitje is onderweg …

Mijn mening:

Je bent nooit te oud om sprookjes te lezen maar ook nooit te jong of te oud om je er vragen bij te stellen. Zo vroeg ik me als kind steeds allerlei zaken af. Waarom werd die Boze Koningin zo boos? Wat gebeurde er daarna met … (want “en ze leefden nog lang en gelukkig” klinkt vrij vaag. Toch?) ?

Een verhaal waarin een broer en zus via een boek in een sprookjeswereld terechtkomen leek me echt iets voor mij te zijn maar ik merkte tijdens het lezen dat ik ook bij dit boek een aantal zaken in vraag stelde.

Natuurlijk waren er ook een aantal fijne elementen: De liefde voor boeken, Kikkertje’s nest waarbij ik de illustraties van Esther Bennink voor me zag, de indeling van de verschillende landen die me vaag aan de indeling van Efteling in verschillende Rijken deed denken, een hoop klassiekers die de revue passeren, humor, woordgrapjes, avontuur, een zoektocht, …

Maar er waren dus ook enkele zaken die er voor zorgden dat ik minder van dit boek genoot dan ik had verwacht. Ik besef dat het een kinderboek is en dat het dus niet al te ingewikkeld moet zijn maar door de korte, eenvoudige zinnen en het repetitieve aspect begon het wat weg te hebben van “Zij dit, hij dat, toen dat, … “.

Het boek bleef de hele tijd door vrij eentonig en oppervlakkig en dat telde jammer genoeg ook voor de personages die vrij stereotype waren en zich jammer genoeg niet ontwikkelden tot sterke personages of grote voorbeelden naarmate het verhaal vorderde.

Een gepaste omschrijving lijkt me dat het De strijd om de magische wens op zich wel vrij vermakelijk is maar dat het leest als een maaltijd die niet voldoende werd gekruid. Dit magische verhaal mist naar mijn mening zowel pit als een wereld waarin je echt wil wegduiken. Bij veel jeugdboeken wilde ik vroeger als kind graag naar die magische wereld kunnen gaan om hem in het echt te bewonderen maar deze wereld had dat effect niet. Het Verborgen Land kwam immers heel grimmig over in plaats van magisch en uitnodigend.

Oh ja, met pit bedoelde ik trouwens niet dat de auteur Roodkapje vrijwel als een nymfomane moest omschrijven. Of haar moest laten opduiken in een – op een wolvenvacht na – naaktportret. Dat leek me dan weer niet helemaal op zijn plek in een boek voor 9-11 jarigen.

P.S.: Vraagje voor de Nederlandse lezers. Zeggen jullie Goudhaartje in plaats van Goudlokje? Ik had geen flauw idee dat dat personage in Nederland een andere naam had gekregen.