Titel: Winter in de B&B
Auteur: Kaat De Kock
Uitgeverij: Hamley Books
Bladzijden: 228p.
Prijs: 20,99€
Bron: eigen collectie

Hanne is een twintiger die in een kleine appartementje in de stad woont en probeert rond te komen van het loon dat ze verdient met een job waar ze een hekel aan heeft. Dan krijgt ze te horen dat ze een vakantiehuis in de Ardennen heeft geërfd.

Als het ‘vakantiehuis’ een grote villa met gigantische tuin blijkt te zijn, heeft ze geen idee wat ze met zo’n huis aan moet. Tot haar moeder haar ervan weet te overtuigen om een bed and breakfast te beginnen. Samen trekken ze naar de Ardennen en proberen ze een nieuwe leven én een zaak op te bouwen. Maar niet iedereen ziet hen even graag komen.

Hanne doet er alles aan om het respect van de plaatselijke bewoners en vooral dan van die héél knappe klusjesman te winnen.

Mijn mening:

Winter in de B&B kwam eind oktober uit maar ik heb heel bewust gewacht met lezen tot het december was om dan vervolgens met het boek én uiteraard ook een warme chocolademelk in de zetel weg te duiken onder een dekentje. Ik kan er ook niet aan doen dat zowel de cover van het boek als de illustraties binnen in daar om vragen hé.

Bij de eerste bladzijden van het boek vreesde ik een beetje dat het boek minder van eigen bodem zou aanvoelen vermits ik zowel het woord keilen (dat woord gebruik ik dus zelf echt nooit) en appje tegenkwam. Gelukkig bleek die angst geheel overbodig te zijn.

Winter in de B&B is verschillende zaken. Geloofwaardig bijvoorbeeld. Ok, de kans dat je morgen onverwachts een buitenverblijf erft is vrij klein. (Voor mij graag met een eigen bibliotheek mocht het er toch ooit van komen.) maar de vriendschappen, ergernissen, conversaties, personages die niet foutloos zijn maar wel integer genoeg om hun fouten te erkennen, … die zaken geloof je als lezer.

Het verhaal is ook tijdgebonden. Zo wordt er in Winter in de B&B verwezen naar #metoo waardoor je het verhaal meteen in een bepaalde periode gaat plaatsen. Zeker wanneer je het boek pas binnen enkele jaren zou lezen. Het zorgt er tegelijkertijd wel voor dat het nu heel dichtbij aanvoelt.

Maar daarnaast vond ik het vooral ook heel ontspannend, grappig én herkenbaar. Ik bedoel maar …

“troostcalorieën tellen niet, toch?” —> Het zit in de genen, zeg ik u. Wij zijn gewoon heel goed in het bedenken van creatieve feiten. Feiten hé, geen excuses want troostcalorieën tellen uiteraard niet. Dat is een vaststaand feit (dat dat feit zich soms vastzet op je heupen is dan weer een heel andere zaak). Een foto van dit boek delen op Instagram kon vanzelfsprekend ook enkel met een beker chocolademelk erbij. Inclusief slagroom want het plaatje moet visueel natuurlijk wel kloppen.

“Ook al ben ik zesentwintig, toch schrik ik nog altijd als mensen me behandelen als een volwassen.” —> Ik werd vorige zomer 40 en ben nog steeds verbaasd wanneer iemand me aanspreekt met mevrouw.

Ik vond het ook heel fijn om referenties tegen te komen die ik zelf ook zou gebruiken (McGuyver bijvoorbeeld) of spontaan te lachen met een scène omdat je zelf iets gelijkaardigs hebt meegemaakt.

Over het verhaal zelf geef ik niet teveel prijs maar dit zijn enkele zaken die je kan verwachten: een hoofdpersonage dat liever sneakers draagt dan hakken en geen fan is van huishoudelijke klussen maar wel van chipkes, misverstanden, te snelle conclusies, een mama die geen subtiliteit kent en soms wat te enthousiast is en een liefdesleven dat me deed terugdenken aan één van Kaat’s eerdere boeken vermits “Het is ingewikkeld’ hier zeker van toepassing is op dat vlak.