Huh! Dat had ik dus niet verwacht. Ik bedacht me onlangs dat het alweer een tijdje geleden was sinds ik hier nog eens een Facts about me – blogpost had gedeeld. Ik had echter niet verwacht dat het al van augustus 2020 geleden was. Blijkbaar vliegt de tijd echt sneller dan ik dacht.
Maar het leek me dus een leuk idee om nog eens wat persoonlijke feiten met jullie te delen. Op deze blog komen jullie immers vooral veel boek-gerelateerde zaken over me te weten. Wie Zwartraafje al een tijdje volgt weet uiteraard al heel wat over me maar wisten jullie dit al ….
3 redenen waarom boeken in mijn kast mogen blijven staan.
1. ik weet dat ik ze nog wil (her)lezen
2. ze hebben een sentimentele waarde
3. ze werden gesigneerd
Was ik super blij toen ik ontdekte dat ik via Streamz ein-de-lijk naar A discovery of witches kon kijken? – JA
Keek ik vervolgens meerdere afleveringen op één avond tijd? – JA
Liep er nadien iets mis bij mijn bloedsuikermeting waardoor er in plaats van een kleine druppel bloed op mijn vingertop bloed in mijn gezicht spoot? – JA
(geen schrik dat klinkt én ziet er dramatischer uit dan het is.)
Kwam Matthew de Clermont toen meteen aangelopen om me te helpen/redden? – NEE
Ik zal je dan nog eens op mijn gelamineerd kaartje zetten hé. Ja, dat telt ook voor jou Eric Northman.
Ik zwaai naar de katten van de buren wanneer ik hen vanachter het keukenraam zie. Ik praat er ook tegen. Zelfs al is de deur én het raam toe. Soms stop ik ook met wat ik aan het doen ben en ga ik naar buiten zodat ik Scar kan knuffelen. Jammer genoeg zie ik hen nog maar zelden sinds de schuttingen in de tuin zijn gezet.
Mijn gewrichten gaan soms op wandel. Dan verschuiven ze en zitten ze enkele dagen niet goed tot ze weer op hun plek klikken. Als een meccano-figuurtje dat niet goed in elkaar is gestoken.
De mensen van Aldi kunnen volgens mij Legilimency. Toen ik mijn knutselkast aan het sorteren was verkochten ze plots sorteerdozen. Toen manlief op zoek was naar een schildersezel die je makkelijk kan meenemen stond deze plots in hun folder en nu zowel onze badmat als wasbare stofdoeken aan vervanging toe zijn komen ze blijkbaar volgend weekend in de winkel.
Ik probeer zaken zoveel mogelijk los te laten wanneer ik er zelf niets aan kan veranderen en ik me er niet goed bij voel. Maar ik merk dat bepaalde zaken heel veel impact hebben gemaakt en blijven hangen. Zaken die soms al jaren geleden gebeurd zijn maar waarvan ik me nog steeds het waarom afvraag. Waarom verbreekt iemand plots een vriendschap? Waarom lijkt iemand die me al jaren kende me eigenlijk helemaal niet te kennen gezien de zaken die ze van me dacht/zegt? Waarom heb ik eerst heel veel contact met iemand en laat die persoon vervolgens plots niet meer van zich horen? … Dat soort zaken blijven hoe hard ik het ook probeer toch net iets hardnekkiger hangen dan andere.
De laatste jaren reageer ik al een tijdje niet meer op elke blogpost die ik lees. De laatste tijd is dat zelfs nog wat verminderd en ik moet ook eerlijk toegeven dat ik het vreemd vind om ergens een vrij uitgebreide reactie achter te laten waar vervolgens geen reactie op komt. Dan lijkt het wel alsof je reactie ergens in het luchtledige hangt te zweven. Hierdoor laat ik vooral reacties achter bij bloggers waar er echt sprake is van interactie.
Ik kan van gekke dingen blij worden. Bijvoorbeeld toen ik ontdekte dat je de foto’s op je smartphone in submappen kan sorteren of toen ik deze ochtend in twee pogingen de oplossing had gevonden bij Wordle.
Drie dingen die ik nog steeds doe ook al gaan de mensen er van uit dat je ze niet meer doet wanneer je 40 bent:
– een rol kaftpapier is sowieso eerst even een lightsaber vooraleer ik begin met inpakken
– als je ergens mee kan shaken dan doe je dat. Een kaart, een kalebas, …
– na het bakken de beslagkom leeg maken met mijn vinger en die vervolgens aflikken
Ik ben niet goed bezig met wordle. Heb nog maar 2 keer het woord geraden (van de 8!!!) :’)
Ik laat ook niet meer zoveel reacties achter maar ‘k moet ook zeggen dat ik niet zoveel tijd neem om ook op mijn eigen blog op de reacties te reageren. Ik ga er eens terug wat meer werk van maken!
Ik vond het toen echt frappant hoe enthousiast ik daar om kon worden. Maar hier zijn er evengoed dagen dat ik het pas bij de laatste poging vind hoor. Gek genoeg vind ik Woordle moeilijker terwijl je nu toch zou verwachten dat zoiets je beter afgaat in je moedertaal. Er kruipt ook serieus wat tijd in het bijlezen en reageren op alle blogposts en reacties hé. Ik besef maar al te goed dat ik daar meer tijd voor heb dan andere bloggers maar als er zo geen reactie op komt dan leidt mijn brein daar blijkbaar uit af dat mijn reacties stalkerig overkomen. Gek brein. Ik weet het.
Leuke weetjes. En ai die gewrichten klinkt niet echt fijn…
En ik waardeer zeker altijd al je uitgebreide reacties <3 Reageer er niet altijdop (iets met offline zijn en pas na weken alle reacties op mijn blog in 1 keer lezen) maar weet dat ze me zeker aan het hart liggen <3
Super fijn om dat te lezen Sas! Het hoeft uiteraard ook niet bij elke reactie. Dat verwacht ik zeker niet van bloggers. Ik besef ook dat ik daar zelf veel meer tijd voor heb dan andere mensen. Maar het kost me ook energie en wanneer je dan merkt dat er totaal geen reactie volgt begin ik te twijfelen of ik het wel moet doen vermits ik dan het gevoel krijg dat mijn uitvoerige reacties stalkerig overkomen.
Leuke weetjes 🙂
Wordle en woordle!
En de kom uitlikken, dat doe ik ook! (De kinderen krijgen de kans niet meer)
Ah nee, dat is de taak van degene die gebakken heeft hé. Als ze de kom willen uitlikken zullen ze zelf eerst koekjes moeten bakken. 🙂
Nieuwe verslaving: Wordle en Woordle… Gelukkig is er maar één puzzel per dag…
Dat is echt een voordeel hé. De Engelse heb ik deze ochtend weer sneller gevonden dan de Nederlandse.
Ooh, Wordle! Ook hier een kleine verslaving. En dat Woordle moeilijker is, is bij mij ook zo. Zot hé
Ah, maar ik praat ook stevast tegen katten. Soms gemakkelijker dan tegen mensen, wat – nu ik dit hier typ – misschien wat zielig klinkt, lol
Ja, dat bloggen en reageren en antwoorden op reacties, ik ben daar niet zo goed in ook al zou ik dat willen 🙁 Ik doe mijn best, maar soms weet ik ook gewoon niet wat schrijven zonder dat het naar mij gevoel raar overkomt. Dan ben ik blij dat er een ‘like’ knop is, hoe onpersoonlijk dat ook is, op zijn minst weten de mensen dan dat ik er was. Alle interacties geeft me wel steeds een warm gevoel, want daar doe ik het toch ergens wel voor, om gelijkgestemden tegen te komen. Dus tienduusd hartjes voor al uw uitgebreide reacties!
En voor de mensen die vinden dat bepaalde dingen niet meer kunnen/mogen op een bepaalde leeftijd citeer ik graag steeds een van mijn favoriete Doctor Who quotes: What’s the point of being grown up if you can’t be childish sometimes
Phew, ik dacht al dat ik de enige was die het in het Engels meestal sneller vindt.
Dat tegen dieren praten doe ik blijkbaar regelmatig. Zeker wanneer ik ergens alleen naar toe wandel of fiets. Als ik dan ergens voorbij paarden, geiten of honden fiets zeg ik daar steeds iets tegen. Er zijn gekkere dingen om te doen hé.
Zo grappig hoe je het gebruik van zo’n ‘like’-knop omschrijft want zo voelt het echt wanneer je daar op klikt hé. Ik was hier en ik vond het leuk maar ik weet even niet wat zeggen qua reactie. De uitvoerige reacties zijn trouwens heel graag gedaan.
Als zelfs de Doctor het zegt. Zelf denk ik dan steeds aan de “Don’t grow up! It’s a trap’ uit Peter Pan. 🙂