Titel: De laatste leerling
Reeks: Scholomance #2
Auteur: Naomi Novik
Uitgeverij: L.S.Amsterdam
Bladzijden: 414p.
Prijs: 29,99€
Bron: recensieboek

In wijsheid, bescherming. Dat is het officiële schoolmotto van de Scholomance. Op zich niets mis mee, denk ik – ware het niet dat de wijsheid ver te zoeken is, en de bescherming om die reden nogal gering is.

Onze geliefde school doet al tijden zijn uiterste best om alle leerlingen te verslinden, maar nu ik mijn examenjaar heb bereikt en eindelijk een handjevol bondgenoten heb gevonden, heeft de school het vooral op mij voorzien. Zelfs al zou ik de eindeloze golven maleficaria die de school op me af stuurt weten te ontwijken, en alle gruwelijke huiswerkopdrachten die we krijgen weten te voltooien, dan nog heb ik geen idee hoe mijn vrienden en ik het er levend van af moeten brengen.

Tenzij ik eindelijk mijn lot van duistere magie en vernieling omarm. Dan zou ik zonder twijfel fluitend de examenhal uit kunnen wandelen. De weg van de wijsheid, ongetwijfeld.

Maar ik geef niet toe – niet aan de mals, niet aan het lot, en zeker niet aan de Scholomance. Ik zal mijn vrienden en mezelf voorgoed uit deze verschrikkelijke plek krijgen – al is het het laatste wat ik doe.

Mijn mening:

Het lijkt wel alsof de pauzeknop ingedrukt werd gehouden tot het tweede deel uit de Scholomance-reeks in de winkelrekken verscheen. Zo voelt het alleszins aan alsof wanneer je De laatste leerling opent en merkt dat het verhaal zonder hapering verder gaat daar waar Een dodelijke opleiding was gestopt. Bij zo’n overgang vraag ik me steeds een beetje af of ze een manuscript gewoon hebben opgedeeld in een gewenst aantal boeken of dat er echt boek per boek geschreven werd. Aan de cliffhangers te merken zal het waarschijnlijk toch de tweede optie zijn.

De Scholomance school en gebeurtenissen voelen nog vertrouwd aan maar ik merkte dat ik naast personages als Orion, Galadriel, Chloe, Liu en Aadhiya niet meer zeker wist wie nu weer juist wie was. In mijn recensie van Een dodelijke opleiding haalde ik aan dat het tempo van het boek hoger lag dan het rustig kabbelende tempo van Ontworteld en Zilvergaren. Het verhaal leek toen sneller te verlopen maar wel oppervlakkiger te blijven dan de twee eerdere boeken die ik van Naomi Novik las. Bij dit boek leek het net omgekeerd te zijn. Sommige stukken leken stroever en daardoor ook trager te verlopen maar tegelijkertijd toont de schrijfster ons meer van zowel haar personages als de door haar uitgewerkte wereld.

Ik vond het fijn om meer te leren over Liu en Aadhiya die in het vorige boek minder naar voren leken te komen. Een ander pluspunt is dat El trouw blijft aan zichzelf en we dus niet plots een heel ander hoofdpersonage ontmoeten in dit tweede deel. Bij het startschot van deze serie was ik meer fan van de sfeer, de vorm van de magie en van het verhaal dan van de verschillende personages. Waar ik bij Een dodelijke opleiding vooral fan was van El zorgde dit boek er voor dat ik ook de andere karakters meer ging waarderen. Chloe bijvoorbeeld die zich een realistischer beeld vormt van de wereld en hoe onrechtvaardig die in elkaar zit maar ook Liesel die net als Monica in Friends behoorlijk bazig en drammerig uit de hoek komt wanneer men van haar strak geplande schema afwijkt, …

Overleven is nog steeds de grootste dagdagelijkse opdracht op deze bijzondere school en diezelfde school maakt het haar studenten niet bepaald makkelijk. Zo kan er achter elke hoek of luik gevaar lurken, lijken studenten dienst te doen als kanonnenvuur, hangt er aan vrijwel alles een prijskaartje en krijg je vakken in talen die je niet machtig bent – vakken als Gemeenschappelijke Proto-Indo-Europese wortels in moderne spreuken die een mens doen dromen van een slaapverwekkende les bij Professor Binns.

Wel merkte ik dat sommige delen van het verhaal behoorlijk langdradig overkwamen. Ja ik wil omschrijvingen waardoor de locatie tot leven komt. Ja, ik wil begrijpen hoe alles in elkaar zit – maar in dit boek wankelt de schrijfster soms als een koorddanser tussen het geven van voldoende informatie én teveel. Soms zoveel details dat het aanvoelde als een overdaad aan informatie waardoor ik niets meer in me leek te kunnen opslaan vermits mijn harde schijf al volgeschreven was met titels van proefwerken, vakken en toepassingen van spreuken en hun impact.

Ergens vond ik het ook een beetje jammer dat veel zaken werden uitgelegd waarvan ik het mysterie net leuk vond. Want wie verbetert er nu juist het huiswerk en de examens als er geen leerkrachten zijn, waar komt het eten vandaan, hoe kan die school blijven functioneren zonder toezicht, …

Ik denk dat ik moet besluiten dat ik De laatste leerling het best kan omschrijven als met momenten moeizaam maar evengoed fascinerend en zeker naar het einde toe meeslepend. Ik kan me niet van het gevoel ontdoen dat dit boek me minder in de greep wist te houden dan zijn voorganger en heb dan ook met momenten moeten doorbijten. Anderzijds was ik aan het einde van het verhaal wel heel blij dat ik dat gedaan heb.