Titel: Water
Reeks: Faerie Trilogie #1
Auteur: Holly Black
Uitgeverij: Boekerij
Bladzijden: 299p.
Prijs: 20€
Bron: recensieboek

In haar kindertijd had Kaye drie Faerievrienden van wie ze dacht dat ze denkbeeldig waren. Als ze jaren later een zwaargewonde Faerie aantreft en zijn leven redt, realiseert ze zich dat de fantasiewereld uit haar jeugd maar al te echt is – en gevaarlijker dan ze ooit had kunnen vermoeden. Tegen wil en dank raakt Kaye verstrikt in een eeuwenoude machtsstrijd tussen twee rivaliserende Faerierijken. Voor hen is ze slechts een pion in een strijd die haar dood zou kunnen worden. Kaye is echter niet van plan zich zomaar gewonnen te geven, en roept de hulp in van een mythisch waterwezen. Maar in het land van de Faeries heeft alles een prijs.

Mijn mening:

Sorry hé maar dit gaat dus geen lovende recensie worden. De laatste jaren zorgt Boekerij bij een heel deel van hun fantasyboeken voor een prachtige uitgave. Ze verwennen ons met mooie hardcovers, prachtige illustraties en mappen die er voor zorgen dat een verhaal nog magischer aanvoelt. Soms vormt die prachtige verpakking echter een groot contrast met de inhoud en dat was voor mij het geval bij dit eerste deel uit de Faerie – trilogie.

Het verhaal kende geen straffe start waardoor ik binnen de kortste keren in het verhaal werd meegezogen. Wel waren er heel veel vergelijkingen en vrij veel kleine schijnbaar onbelangrijke details. Vooral in het begin van het boek, daar viel het me alleszins het meeste op. Soms helpen die visuele details bij het vormen van een beeld van de wereld maar nu voelden ze – voor mij alleszins – voornamelijk aan als opvulling. Voeg daar nog enkele stroef lopende zinnen aan toe en de vaststelling dat ik geen klik voelde met de personages en het wordt al heel moeilijk om van een positieve leeservaring te kunnen spreken.

Kaye is geen sympathiek personage. Op zich is dat ook niet noodzakelijk. Ik heb immers al meerdere boeken gelezen waarin het hoofdpersonage geen beminnelijk karakter heeft maar waar ik wel mee leefde met het karakter en hen vaak heeft fascinerend vond. In dit geval was er echter niet alleen geen klik maar ook totaal geen interesse voor Kaye. Jammer genoeg telde dit niet alleen voor Kaye maar voor de meeste personages in dit boek.

Het helpt natuurlijk niet dat je niet veel meer leert over de personages buiten het feit dat ze je niet liggen. Water voelde voor mij aan als een heel bizar, chaotisch boek. Een verhaal dat met haken en ogen in elkaar leek te hangen. Alsof de losse stukken van een puzzel in elkaar werden geduwd ongeacht hun vorm. Qua leeservaring vertoonde het dan ook heel veel overeenkomsten met het op de ontwaakzaal bijkomen uit een narcose. Een periode waarin alles wazig lijkt en je er amper in slaagt om indrukken correct te verwerken. Laat staan ze aan elkaar kan linken.

Het ene moment hier, dan weer daar en plots zijn twee personages elkaar aan het kussen en vraag je je af waarom ze dat in hemelsnaam aan het doen zijn. Want ze zien elkaar niet eens graag. Toch? Of was het een extreem gevalletje van instant liefde waarbij het zo snel ging dat je het als lezer niet kan waarnemen?

Eigenlijk liet het boek me vooral heel veel in vraag stellen zonder antwoorden te bieden. Geloofwaardigheid miniem, chaos alom, meeslepend … nope. Nee, totaal niet. Of toch niet voor mij. De Elhame-trilogie was ook niet foutloos maar die boeken heb ik wel met plezier gelezen. Bij dit verhaal heb ik me echt moeten overtuigen om door te zetten en het einde kon me niet voldoende prikkelen om nogmaals de moed bij elkaar te willen sprokkelen voor het vervolg van deze serie.