Titel: Oorsprong
Reeks: Eve Dallas #21
Auteur: J.D.Robb
Uitgeverij: Boekerij
Bladzijden: 382p.
Prijs: 20€
Bron: recensieboek
De briljante chirurg Wilfred B. Icove wordt dood aangetroffen in zijn landhuis, met kille precisie omgebracht met één steek in het hart. Op camerabeelden is een beeldschone vrouw te zien, die kalm het huis betreft en het net zo kalm weer verlaat. Als ook Icoves zoon en opvolger op dezelfde manier wordt vermoord, begint Eve Dallas te vermoeden dat beide mannen een immoreel geheim verborgen hebben gehouden, waarbij ze schoonheid en perfectie van groter belang achtten dan integriteit en empathie.
Mijn mening:
Nee hoor, Wilfred B. Icove wordt niet in zijn landhuis vermoord. Wel in zijn kantoor op het werk. De flaptekst van het boek mist dus een beetje precisie. De moord zelf is dat echter wel. Die is koelbloedig, precies en tevens ook de gebeurtenis die het verhaal aan het rollen brengt.
Bij het lezen van deze boeken moet ik telkens even wennen aan het schrijven vanuit de derde persoon. Die schrijfvorm zorgt er immers telkens voor dat ik eerder het gevoel heb dat ik het verhaal vanop een afstand aan het observeren ben in plaats van er echt aan deel te nemen. Desondanks leefde ik opnieuw mee met de vertrouwde personages.
Roarke en Eve, een ex-crimineel die denkt als een agent en een detective die zich zo goed in de gedachtengang van daders kan onderdompelen dat ze denkt als een crimineel. Maar ook Peabody en haar steeds kleurrijk geklede partner, hun vele collega’s, Nadine die regelmatig voor heerlijke steekpenningen zorgt, …
Meestal ben ik bij deze boeken vooral fan van de personages. Hun interactie, persoonlijke groei en karaktertrekken, … Doorgaans zijn het net de karakters die het standvastige element vormen waardoor de schrijfster me mee op sleeptouw weet te nemen ook al is het verhaal zelf niet altijd spannend. In dit boek is er nog steeds sprake van enige evolutie. Zo lijkt ze in Oorsprong nog meer het scala aan grijstinten te ontdekken terwijl ze bij de start van de reeks vrijwel uitsluitend in zwart/wit dacht.
Bij dit 21ste deel leek het verhaal echter te primeren en had ik het gevoel dat de personages meer ter plekke bleven trappelen qua ontwikkeling. Toch ten opzichte van eerdere delen. Een echt strakke spanningsboog had het verhaal niet maar de morele dilemma’s hielden me wel de hele tijd in de ban.
Ondanks die verschuiving heb ik opnieuw van Eve’s grimmige futuristische wereld genoten. Misschien zelfs nog meer dan anders vermits de vaste waarden nu werden aangevuld met een fascinerend moreel dilemma én het besef dat iets wat vroeger onmogelijk ondertussen veel realistischer lijkt. Nu maar hopen dat het nooit werkelijkheid wordt.