Titel: Erfenis
Auteur: Nora Roberts
Uitgeverij: Boekerij
Bladzijden: 540p.
Prijs: 20€
Bron: recensieboek

Adrian Rizzo was zeven toen ze haar vader voor het eerst zag. Dat was ook de dag waarop hij haar bijna vermoordde – tot haar moeder, Lina, tussenbeide kwam. Daarna bracht haar moeder haar in veiligheid bij haar grootouders in Maryland, waar ze een fijne zomer beleefde terwijl haar moeder een zeer succesvol bedrijf van haar eigen fitnessmerk maakte.

Op de middelbare school begint Adrian met haar eigen yoga- en trainingsvideo’s, waarmee ze in de voetsporen van haar moeder treedt. Als ze naar New York verhuist krijgt ze haar eerste dreigbrief. Haar moeder vertelt haar dat ze zelf ook dergelijke brieven heeft gekregen en dat ze zich geen zorgen hoeft te maken. Maar op welk adres Adrian zich ook bevindt, de brieven blijven komen. En na haar terugkeer in Maryland om voor haar grootvader te zorgen, worden die steeds dreigender van toon. Hier, omringd door vrienden en familie, heeft Adrian het gevoel dat ze veel meer te verliezen heeft dan alleen haar eigen leven …

Mijn mening:

Zodra je enkele boeken van Nora Roberts gelezen hebt valt het enorm op dat een aantal elementen steeds terugkeren. Zo komen er heel veel sterke en zelfredzame vrouwen in voor. Zowel qua hoofd- als nevenpersonages. Daar ben ik op zich uiteraard sowieso fan van al valt het me steeds vaker op dat veel van die vrouwen afstandelijk overkomen.

Andere constante aanwezigen in haar verhalen zijn honden (in dit boek waren zij zelfs mijn favoriete element. Go Sadie en Jasper!), familie, vrienden die een extra familie lijken te vormen, tuinen (de ene keer bloemen, een andere keer planten, fruit of groenten maar haar liefde voor tuinieren komt sowieso regelmatig aan bod), een hechte gemeenschap waar iedereen elkaar lijkt te kennen, een relatief klein dorp dat omgeven wordt door natuur, …

Wat ik zelf doorgaans wel apprecieer is dat je in elk boek veel te weten komt over het beroep dat de hoofdpersonages beoefenen. Bij dit boek vond ik vooral het beroep van Adrian’s mannelijke tegenspeler interessant.

In Erfenis moet de lezer vrij lang wachten op het romantische aspect en wanneer we daar aan toekomen lijkt het plots allemaal nog snel te gaan. De focus lag meer op familie in het algemeen dan op relationeel vlak. Ook de spanningsboog is laag in dit verhaal. Niet alleen weet je al meteen zowel de drijfveer als wie het gedaan heeft. Het hoofdpersonage zelf lijkt er amper bij betrokken te worden. Soms vraag ik me af of het ‘spannende’ gedeelte niet beter weggelaten zou kunnen worden vermits het zelden spannend is. Het is dat die verhaallijn als een soort lijm werkt voor de rest van het verhaal want qua inhoud had ze jammer genoeg niet zo veel te bieden.

Adrian zelf wist me ook niet te overtuigen en waarschijnlijk heeft dat het meeste impact gehad op mijn leeservaring; Ondanks haar goede punten vond ik haar heel bazig, bemoeizuchtig (ook naar haar vrienden toe) en vrij afstandelijk (in het algemeen) overkomen. Ik vraag me af of de afstandelijkheid mede veroorzaakt wordt doordat Nora Roberts vaak in de derde persoon schrijft. Want zo heb ik eerder het gevoel dat het verhaal me wordt voorgelezen dan dat ik er echt zelf deel van uitmaak.

Ik heb het boek niet tegen mijn zin gelezen maar het kon moeilijk mijn aandacht vasthouden. Erfenis is dus niet één van mijn favorieten van deze schrijfster. Zoals ik eerder al aanhaalde vond ik de honden eigenlijk nog het leukste aan dit hele boek.