Ahum, het bestand waarin ik korte notities bewaar voor dit soort kortere recensies lijkt steeds langer te worden. Bij sommige boeken heb ik nu eenmaal niet zo heel veel te zeggen en dan bewaar ik datgene dat ik neerschreef liever tot ik deze rubriek nog eens laat verschijnen. Ook dit keer krijgen jullie dus enkele korte(re) (want echt kort daar ben ik precies niet zo goed in) besprekingen in plaats van één uitvoerige recensie.

Titel: Carry on
Auteur: Rainbow Rowell
Bladzijden: 522p.

Het duurde vrij lang vooraleer ik aan dit boek toekwam en in het begin vielen vooral de gelijkenissen met Harry Potter me op. Zo speelt het verhaal zich deels af in een urban setting maar weten de ‘normals’ niet van het bestaan van magie af. Bovendien gaan de hoofdpersonages naar een magische school met een nogal bijzondere man aan het hoofd. Nu ja, er waren dus wel wat overeenkomsten maar gelukkig waren er ook een heel deel verschillen. Zo vond ik het idee dat achter de spreuken schuil ging heel leuk. In deze wereld gebruik je bijvoorbeeld geen Revelio maar een Come out, come out wherever you are.

Ik heb er echt van genoten en moest vaak lachen met de spreuken, liet me meeslepen in het verhaal en was al snel aan het supporteren voor Simon en Baz. Simon en Baz waren trouwens ook de reden dat ik dit verhaal wilde lezen want eerlijk is eerlijk toen ik jaren terug Fangirl las was ik vooral fan van de stukken fanfictie die doorheen het verhaal verweven waren.

Een tijd terug heb ik ook het vervolg Wayward Son gelezen en dat vond ik nog steeds fijn leesvoer maar net iets minder overtuigend.

Titel: Etiquette & Espionage
Auteur: Gail Carriger
Bladzijden: 307p.

Deze schrijfster leerde ik kennen via The Parasol Protectorate serie die ik geweldig vond en me overtuigde om meer van haar boeken aan te schaffen.

Dit boek had evengoed de titel Etiquette en How to get away with murder kunnen krijgen. Het tempo van het boek was niet altijd even consistent en dat zorgde er – ook al vind ik het een heel leuk idee – voor dat ik na een tijdje mijn interesse wat verloor.

In dit verhaal volgen we een meisje dat tegen haar wil naar een school wordt gestuurd zodat haar ouders haar binnen het gareel kunnen houden. Alleen blijkt de school geen klassieke kostschool te zijn. Je leert hier immers nog wat meer. Bijvoorbeeld hoe je manoeuvers moet uitvoeren zonder dat je kapsel verpest wordt. Met manoeuvres bedoelen we geen beleefd knikje of een respectvolle buiging maar een achterwaartse tuimeling uitvoeren en je wapens bovenhalen zonder je petticoats te tonen. Je leert er bijvoorbeeld ook op hoeveel verschillende manieren je je zakdoek als een afleidingsfactor kan gebruiken of zelfs als een moordwapen.

Deze serie speelt zich af voor de Parasol Protectorate serie qua timing en ik vond het grappig om bekende personages tegen te komen die hier nog heel wat jonger zijn.

Hmm, dit is toch nog vrij uitvoerig dus even in het kort samenvatten: license to kill + kostschool + steampunk + Victoriaans tijdperk.

James Bond zou trouwens een pak humoristischer zijn mocht hij bij zijn training ook leren hoe hij zijn haar moet opsteken om zo min mogelijk op te vallen

Titel: Magic Triumphs
Auteur: Ilona Andrews
Bladzijden: 327p.

De start van dit boek voelde heel gek aan. Het begon negen maanden na het vorige deel om dan plots 18 maanden over te slagen. Ik ben echt even gaan nakijken of ik niet ergens een deel in de serie had gemist.

Wat wel vertrouwd aanvoelde is dat Kate bizarre situaties lijkt aan te trekken zoals bloemen bijen aantrekken. Of niet eigenlijk lijkt het er nog meer op alsof ze gestalkt wordt door het bizarre. Niet de leuke soort maar een versie die gruwelijke en extreem bloederige slachtoffers veroorzaakt.

Het is niet zo dat ze de problemen opzoekt, net als bij Harry (ja, Potter ja) vinden die haar zonder dat ze daar moeite voor hoeft te doen. Dan krijgt ze plots pakjes (die ze niet wil krijgen), telefoontjes (die ze niet wil ontvangen), ongewenste bezoekers die plots aan de deur staan en doorgaans geen goed nieuws meebrengen.

Wat me bij dit deel opviel is dat het plots wel heel veel verschillende wezens omvat. Gelukkig leer je deze niet allemaal in één boek kennen maar worden ze door de serie heen aan je voorgesteld.

Het voelde aan als een klassieke Kate Daniels maar dan met een nog nog indrukwekkender slagveld. Alsof ze deze magische en avontuurlijke reeks wilden afsluiten met een knaller van formaat (een beetje zoals bij vuurwerk dus). Ik hoop vooral voor Kate en Curran dat ze nu kunnen genieten van een deugddoend (en rustig) pensioen terwijl andere personages het van hen overnemen.