Titel: De vermisten van Maneschijn
Reeks: De Spiegelpassante #2
Auteur: Christelle Dabos
Uitgeverij: LS Amsterdam
Prijs: 20€
Bladzijden: 577p.
Bron: recensieboek

Ophelia wil niets liever dan een rustig en teruggetrokken bestaan leiden. Eigenlijk zoals op haar thuisark Amina. Maar sinds ze naar de vijandige ark Pool is gestuurd om met Thorn te trouwen, zijn alle ogen op haar gericht. Bovendien raakt Faroek, de machtige familiegeest van het Noorden, in de ban van haar. Ophelia kan met haar handen voorwerpen lezen en zo eeuwenoude geheimen achterhalen. Wanneer de ene na de andere hoveling spoorloos verdwijnt, raakt Ophelia opnieuw ongewild betrokken bij een opsporingsonderzoek. Langzaam maar zeker doorzet ze niet alleen de vele illusies die de ark rijk is, maar ontdekt ze ook de overdonderende waarheid …

Mijn mening:

De vermisten van Maneschijn begon met een handige terugblik in de vorm van een herinnering. Niet subtiel verwerkt doorheen de eerste hoofdstukken maar als een korte inleiding voor dit tweede deel de draad oppikt waar het eerste deel was gestopt.

Doorheen het verhaal komen we trouwens meermaals van die herinneringen tegen. Steeds vrij korte fragmenten die Ophelia’s verhaal even onderbreken.

Elementen die in De ijzige verloofde aanwezig waren keren terug in deze opvolger. Over sommige van hen leren we nu nog wat meer. De zandlopers bijvoorbeeld, de wereld zelf, maar ook familiekrachten die nog niet eerder aan bod kwamen zoals de Overreders, Bedwelmers en Onzichtbaren. Bedreigingen, complotten die zich niet lijken te beperken tot deze Ark, personages die we eerder al leerden kennen, enkele nieuwe gezichten, … en nog steeds hetzelfde vrouwelijke hoofdpersonage. De stuntelige, bedeesde Ophelia die met haar handen de waarheid kan blootleggen terwijl de bewoners van deze ark die net willen verbergen onder een dekbed van illusies.

Haar mannelijke tegenspeler is ook opnieuw van de partij en nog steeds even nors als voordien. Thorn wordt omringd door cijfers, kans-berekeningen en wiskundige variabelen. Hij leeft volgens regels en structuur en krijgt vervolgens te maken met een verloofde die chaos lijkt aan te trekken. De contrasten tussen hen beide zijn nog steeds enorm al leren ze elkaar in dit boek wel ietsje beter kennen. Een heel klein beetje, maar toch.

Ondanks dit alles wist het boek amper mijn aandacht vast te houden. Waar het eerste boek al snel mijn aandacht wist te prikkelen (een humeurige huis met eigen karaktertrekken, een personage met bijzondere talenten, … ) en de schrijfster er in slaagde om me geboeid te houden bleek dat bij dit boek niet het geval te zijn.

Het viel me bij De ijzige verloofde al op dat ik meer van de wereld en de gaven hield dan dat ik een klik voelde met de verschillende personages. Bij het eerste deel werd dat gemis echter goed gemaakt omdat het magische en sprookjesachtige samen met het bijzondere overwogen. Jammer genoeg bleek bij De vermisten van Maneschijn voor mij persoonlijk het gebrek aan een klik met de karakters, de drukte en het chaotische te overheersen.

Dat sommige fragmenten en zinnen zo absurd zijn dat je het idee hebt dat je in Wonderland bent en naar de Cheshire cat of Absolem, de waterpijp-rokende rups aan het luisteren bent maakt het er niet makkelijker op wanneer je al je uiterste best moet doen om bij de les te blijven. Ik ondervond dan ook dat het lezen van dit vervolgdeel veel moeizamer verliep. Sommige boeken kan je amper neerleggen, andere leg je net heel makkelijk opzij. Voor mij persoonlijk bleek De vermisten van Maneschijn jammer genoeg in de tweede categorie thuis te horen.