Titel: Overlever
Auteur: J.D.Robb
Reeks: Eve Dallas #20
Uitgeverij: Boekerij
Bladzijden: 415p.
Prijs: 18,99€
Bron: recensieboek

Eve Dallas krijgt een zaak toegewezen die volkomen onoplosbaar lijkt. Er is ingebroken in het huis van de familie Swisher, het peperdure alarmsysteem is omzeild en de familieleden zijn in dodelijke stilte en met militaire precisie omgebracht. Dit is duidelijk het werk van professionals, maar hoewel er geen spoor van DNA te vinden is, hebben de daders één grote fout gemaakt: ze hebben Nixie, de negenjarige dochter, over het hoofd gezien. Ondanks de afschuwelijke herinneringen aan haar eigen verleden die het meisje bij haar oproept, neemt Eve haar in huis, en zet alles op alles om de moordenaars van Nixies familie te vinden.

Mijn mening:

Overlever begint met een gruwelijke moordzaak. Eentje waarin meerdere mensen in hun slaap met kille precisie om het leven werden gebracht. Een moord waar op het eerste zicht geen passie of woede aan te pas kwam en waarbij ook een motief onvindbaar lijkt te zijn. Wat deze zaak wel heeft is een klein meisje dat ’s nachts dorst kreeg en daardoor haar ouders en broer verliest maar zelf wel in leven blijft.

Wat ik fijn vond aan dit boek is dat het niet één van die politiezaken is zoals je ze in sommige televisie-series ziet. Eentje waarbij alles vanzelf lijkt te gaan. In dit deel lijkt er nog wat meer aandacht te zijn voor de research die komt kijken bij het oplossen van een zaak waar in het begin geen enkel spoor te vinden is. Het zoeken naar kruimeltjes, het opzoeken en vergelijken van gegevens. Niet met hun neus tussen stoffige vergeelde dossiers maar op een digitale manier. We bevinden ons immers nog steeds in de toekomst maar tijdrovend blijft het wel en net die details en de relatief trage vorderingen maken het realistischer.

Daarnaast had ik bij het lezen wel het gevoel dat het humor-aspect iets minder aanwezig was in dit 20ste deel van de Eve Dallas – reeks. Ook al roept deze zaak opnieuw slechte herinneringen op bij Eve en heeft ze het daar emotioneel moeilijk mee toch voelde ik in dit boek een afstand tot het hoofdpersonage. Die kwam grotendeels tot stand door haar reacties en hoe ze zich gedroeg. Het voelde aan alsof ze de weg kwijt was. Alsof al haar vorderingen op emotioneel en communicatief vlak waren weggedrongen en ze opnieuw achter haar masker van onverschilligheid verscholen zat. Ze heeft het geluk dat ze ondertussen genoeg mensen om haar heen heeft die door dat masker heen kunnen zien maar voor mij als lezer voelde het aan alsof ze een grote stap achteruit zette.

Kille haat, immens verdriet, gedrevenheid, apathie en een dader met veel geduld die jarenlang als een spin een web geweven heeft en vervolgens wachtte op het geschikte moment om toe te slaan. Eigenlijk vind ik het een beetje jammer dat er veel afstand is tussen de lezer en dader. Niet dat je graag in het hoofd van dat soort mensen wil verblijven maar ergens geeft hun drijfveer (hoe gestoord die ook is) meer diepte aan een verhaal. In Overlever kwam dat perspectief amper aan bod op een heel kort interval na.

Zo lijkt het wel alsof ik dit boek niet graag gelezen heb en ondanks de aangehaalde punten is dat niet het geval. Nixie zorgde immers voor het emotionele aspect (waar Eve dat ditmaal een beetje liet afweten), Summerset en zelfs Galahad kregen wat meer aandacht en Peabody biedt niet alleen wat meer weerstand maar lijkt Eve zelfs af en toe uit te dagen. Er waren genoeg elementen die ervoor zorgden dat ik opnieuw van dit verhaal genoot. Zelfs de chaotische en vooral snelle ontknoping die je het gevoel gaf alsof je met schokkerige hinkstapsprongen naar de eindmeet toeliep voelde afgerond aan. Zeker geen slecht boek dus maar nu ook niet één van mijn favorieten uit deze serie.