Titel: D
Auteur: Michel Faber
Uitgeverij: Uitgeverij Podium
Bladzijden: 300p.
Prijs: 20,99€

Dhikilo is anders dan de andere kinderen op haar school. Ze woont in een slaperig Engels kustplaatsje, maar werd geboren in een land dat eigenlijk niet bestaat. Wanneer op een ochtend plots de letter d volledig uit de taal verdwenen is, lijkt Dhikilo de enige te zijn die dit doorheeft. Om de d terug te krijgen leiden een overleden professor en zijn sfinx haar naar de magische wereld Luminus .Daar moet ze het opnemen tegen de Gamp, Luminus’ verschrikkelijke dictator. Tijdens haar avontuur komt ze de meest wonderlijke wezens tegen. Lukt het Dhikilo om te voorkomen dat de Gamp de taal vernietigt?

Mijn mening:

Ondanks de prachtige cover van dit boek was het vooral de flaptekst die me aansprak. Een wereld waarin plots een letter uit het alfabet verdween. Tja, dat trekt dus meteen mijn aandacht. Al moet ik daar wel meteen bij vermelden dat ik had verwacht dat dit gegeven een grotere rol zou spelen in het verhaal dan het uiteindelijk deed.

Dhikilo’s verhaal kwam snel op gang door de combinatie van een vlotte schrijfstijl en bondige hoofdstukken. Bij de aanloop van het verhaal spreekt de verteller de lezer enkele keren aan en dat deed me met momenten aan Roald Dahl denken.

Wat me opviel bij dit boek is dat het gelijkenissen met heel wat andere verhalen vertoonde. Zodra het hoofdpersonage in een andere wereld terechtkomt voelt het verhaal met momenten even bizar en absurd aan als Alice’s avontuur in Wonderland. Dhikilo’s avontuur deed me met momenten echter ook aan de Tovenaar van Oz en Narnia denken. Aan het einde van het boek wordt vermeld dat het een soort eerbetoon aan Charles Dickens is maar dat haalde ik er ondanks de duidelijke verwijzingen minder uit. Blijkbaar vielen de andere overeenkomsten me meer op.

Ik denk dat het boek meer indruk op me zou hebben gemaakt wanneer ik het als kind had gelezen. Nu vond ik het wel vermakelijk maar niet veel meer dan dat. Als volwassene vind ik het immers jammer dat bepaalde vragen niet beantwoord worden. Waarom juist die ene letter en niet een andere. Waarom weigeren de mensen plots om de letter D te gebruiken terwijl ze het blijkbaar nog wel steeds kunnen? Het is immers niet zo dat er plots een soort regime is dat hen daartoe dwingt. Op het einde lijkt het ook zo vlot te verlopen dat het nogal anticlimactisch aanvoelt.

Ondanks het volop aanwezige bizarre aspect komen er ook thema’s als onrechtvaardigheid, naïeviteit, kuddegedrag en het bekomen van macht door het aanwakkeren van angst aan bod. De vijand lijkt dan weer een kruising van Trump en de Tovenaar van Oz. Beide goed in het optrekken van rookgordijnen om zichzelf grootser voor te doen en angst te zaaien.

Het begin van het verhaal vond ik intrigerend, er komt ook een fascinerend hotel in voor dat de naam Bleak House kreeg en daarmee alvast één van de heel duidelijke verwijzingen naar Dickens vormde. Maar buiten die twee zaken was het voornamelijk een aaneenrijging van ontmoetingen met bizarre wezens waarvan sommige een gek taaltje spreken. Ik kan eigenlijk niet anders dan concluderen dat het op zich wel fijn wegleest maar eerder aanvoelt als een bizarre droom dan een meeslepend avontuur.