Titel: Visioen
Reeks: Eve Dallas #19
Auteur: J.D.Robb
Uitgeverij: Boekerij
Prijs: 18,99€
Bladzijden: 367p.

Tijdens een van de heetste nachten die New York ooit heeft meegemaakt, wordt het lichaam van een jonge vrouw gevonden. De moordenaar heeft haar achtergelaten met om haar hals een rood lint gestrikt en haar handen in gebed gevouwen. Maar het alarmerendste is dat haar ogen met chirurgische precies uit hun kassen zijn gehaald.

Als het aantal verminkte doden oploopt, en Eves trouwe luitenant Peabody ernstig gewond geraakt tijdens het onderzoek, doet Eve iets wat ze nog nooit eerder heeft gedaan: ze roept de hulp in van een medium, die het ene schokkend nauwkeurige en gedetailleerde visioen na het andere krijgt.

Mijn mening:

Tijdens het lezen viel me vooral op dat de flaptekst niet helemaal klopt. Zo besluiten ze al samen te werken met het medium vooraleer Peabody gewond geraakt én roepen ze haar hulp niet in vermits zij zelf contact met hen opneemt. Verder klopt het gelukkig wel. Al is dat geen gelukkige zaak voor enkele jonge vrouwen. Opnieuw wordt New York immers geteisterd door een moordenaar die het moorden op zich nog niet erg genoeg vindt maar er een gruwelijke tentoonstelling van maakt.

De identiteit van de sluwe snoepjesdief die het op Eve’s snoepgoed heeft gemunt is nog steeds een mysterie en dat is ergens wel grappig wanneer je in rekening houdt hoe goed Eve er doorgaans in slaagt om mysteries te ontrafelen. Deze beruchte dief wordt in vrijwel elk boek van de serie vermeld maar is dus nog steeds onbekend en een gigantisch doorn in Eve’s oog.

Die omschrijving is voor mij persoonlijk eerder van toepassing op de erotische scènes. Tja, voor deze fragmenten telt hetzelfde als degene die ze als Nora Roberts schrijft. Ze zijn zweverig en het lijkt alsof ze worden neergeschreven door een afstandelijke waarnemer. Door deze combinatie kan ik doorgaans niet anders dan ze te omschrijven als bizar en ongrijpbaar. Gelukkig is het lijstje met zaken die ik wél leuk vind aan deze boeken veel langer.

Visioen is het negentiende deel in de Eve Dallas-serie en ondertussen voelen de personages heel vertrouwd aan. Niet alleen de karakters trouwens, door de visuele omschrijvingen van J.D.Robb lukt het me bij deze boeken telkens om vrij snel weg te duiken in het verhaal én in de grimmige wereld waarin Eve leeft. Doordat je de personages al zolang volgt voelt het telkens aan alsof je kennissen opnieuw tegenkomt. Die vertrouwdheid ervaar ik nog steeds als een groot pluspunt.

Anderzijds vraag ik me soms af hoeveel verhalen met op elkaar lijken elementen je kan lezen vooraleer die herhaling begint te vervelen. Dat heb ik me bij een eerder boek ook eens afgevraagd maar enkele bladzijden later ben ik dat dan alweer vergeten en bevindt ik me helemaal in het grauwe futuristische New York waarin Eve’s district gevestigd is. Gelukkig zorgt de herhaling tot nu toe dus nog steeds voor een vertrouwd gevoel in plaats van een verveelde leeservaring.

Ik blijf het leuk vinden om de karakters beetje bij beetje te zien evolueren. Net doordat deze ontwikkeling zo geleidelijk verloopt komt het geloofwaardig over. Het is ook mooi om te zien hoe die collega’s en vrienden elkaar steeds beter leren kennen want hierdoor lijkt het er steeds meer op dat ze meer dan vrienden zijn. Ondertussen lijken ze samen immers een soort surrogaatfamilie te vormen.

Naast de personages zijn het vooral de contrasten die er voor zorgen dat ik deze reeks nog steeds graag lees. Enerzijds heb je een heel grimmige wereld waarin moordenaars voor genadeloze afstraffingen, vernedering en haar zorgen en aan de andere zijde heb je bijvoorbeeld Peabody die uitblinkt in het bedenken van excuses om toch maar dessert te kunnen eten. Doordat het verschil zo groot is lijken de grappige scènes lichtpuntjes in een grimmige setting.