Ik denk dat het jullie al wel is opgevallen dat ik lang niet alle boeken die ik lees recenseer. Dat komt vooral doordat ik geen functionerende timeturner in mijn bezig heb en ik de tijd die ik besteed aan het schrijven van boekbesprekingen dus niet kan terugdraaien om hem vervolgens al lezend door te brengen. Lezen doe ik nu eenmaal nog steeds net ietsje liever. Maar vaak schreef ik tijdens het lezen wel iets neer in een notitieboek waardoor ik dit soort recensies met jullie kan delen.
Titel: Seraphina
Auteur: Rachel Hartman
Bladzijden: 466p. + bonusmateriaal
In the kingdom of Goredd, dragons and humans live and word side by side – but below the surface, tensions and hostilities are on the rise. The newest member of Goredd’s royal court, a uniquely gifted musician named Seraphina, holds a deep secret of her own. One that she guards with all of her being. When a member of the royal family is brutally murdered, Seraphina is drawn into the investigation alongside dangerously perceptive, and dashing, Prince Lucian. But as the two uncover a sinister plot to destroy the wavering peace of the kingdom, Seraphina’s struggle to protect her secret becomes increasingly difficult … while it’s discovery could mean her very life.
Mijn mening:
Seraphina’s wereld is enorm fascinerende wereld maar ik voelde me er niet meteen in thuis. Het duurde even voor ik me er een beeld van kon vormen en wat meer inzicht kreeg. Hierdoor had ik in het begin even het gevoel dat ik zonder zwembandjes in het diepe werd gesmeten.
Rachel Hartman heeft een heel mooie schrijfstijl. Ik kwam echter heel wat door haar bedachte termen en woorden tegen die behoorlijk mysterieus klonken en ik maakte me de bedenking dat een verklarende woordenlijst wel handig had geweest. Die had het boek dus ook maar dan helemaal achteraan. Ik begrijp nog steeds niet waarom men dat doet vermits ik een boek voor voor naar achter lees en niet andersom.
De fictieve tuin waarin ze denkbeelden en visioenen onder controle probeert te houden deed me denken aan Het uur van de heks waarin een gedachtenhuis voorkomt.
Ik vond het heel leuk om in dit verhaal draken op een andere manier benaderd te zien worden. Ondertussen is er alweer wat tijd verstreken sinds ik dit boek las maar de schrijfster wist er voor te zorgen dat ik zeker verder wil lezen in deze serie. Al zal ik indien het ooit zover komt wel mijn geheugen even moeten opfrissen.
Titel: Prudence
Reeks: The Custard Protocol #1
Auteur: Gail Carriger
Bladzijden: 343p.
When Prudence Alexandra Maccon Akeldama is bequeathed an unexpected dirigible, she does what any sensible female under similar circumstances would do – she christens it The Spotted Custard and floats off to India.
Soon, she stumbles upon a plot involving local dissidents, a kidnapped brigadier’s wife and some awfully Scottish werewolves. Faced with a dire crisis (and an embarrassing lack of bloomers), Rue must rely on her good breeding – and her meta natural abilities – to get to the bottom of it all …
Mijn mening:
Sinds Soulless, het eerste deel van The Parasol Protectorate serie, was ik fan van de humor en gevatheid van het vrouwelijke hoofdpersonage Alexia en van de wereld (een combinatie van Jane Austen meets Steampunk én magische wezens) waarin ze leeft. Hierdoor was ik heel benieuwd naar deze spin-off reeks.
In The Custard Protocol serie volgen we immers haar dochter. Het leuke is dat we hierdoor opnieuw bekende personages zien opduiken. De jongere generatie neemt nu echter de teugels in handen en terwijl zij op avontuur gaan leren we nieuwe vormen van shapeshifters kennen, bezoeken we een nieuwe locatie, reizen we mee met een prachtig luchtschip met een vrij opmerkelijke naam en ontdekken we dat thee voor Pru en haar vriendin Prim even onmisbaar is dan voor haar moeder. Ongeacht wat er gaande is, thee staat steeds bovenaan haar lijstje met prioriteiten.
De humor is vergelijkbaar met de eerder verschenen boeken en uiteraard is Pru net als haar moeder niet iemand die met zich laat sollen of bij de minste tegenslag de moed verliest. Toch heb ik na het lezen van dit boek niet hetzelfde gevoel als bij Soulless. Toen was er sprake van instant-love en nu voelde het iets teveel aan als herhaling. Ik hoop echter dat dit gevoel verdwijnt wanneer ik verder ga in deze spin-off reeks en ik Pru wat minder als ‘de dochter van’ ga beschouwen.