Titel: De komst van de kracht
Reeks: Van de bron #3
Auteur: Nora Roberts
Uitgeverij: Boekerij
Bladzijden: 462p.
Prijs: 20€
Bron: recensieboek
De laatste strijd gaat beginnen.
Nadat de ziekte die bekendstaat als ‘de Plaag’ de beschaving heeft vernietigd, is magie gemeengoed geworden. Fallon Swift heeft als kind ontdekt dat ze magische krachten heeft en is getraind door een wijze magiër. Ze zal niet rusten voordat ze degenen heeft bevrijd die eindeloos zijn opgejaagd en geteisterd door de regering of de fanatieke Strijders voor Zuiverheid.
Gesterkt door de band die ze heeft met haar medestrijder Duncan, is Fallon er al in geslaagd om velen in veiligheid te brengen. Nu moet ze hen helpen genezen en ervoor zorgen dat ze het licht en vertrouwen in zichzelf herontdekken. Ze heeft haar zinnen gezet op niets minder dan het bolwerk van de vijand, en moet proberen het mystieke schild dat hen ooit allemaal beschermde te herstellen. Maar hoewel Fallon vanaf haar geboorte al De Ene is, kan ze de strijd niet in haar eentje winnen – en als ze wordt geconfronteerd met een oude aartsvijand zal ze een heel leger nodig hebben.
Mijn mening:
Waar er tussen het eerste en tweede deel van deze reeks dertien jaar verstreken waren lijkt De komst van de kracht de draad meteen weer op te pikken daar waar Vanuit het duister gestopt was. Het begin, meteen ook een toepasselijke titel voor het begin van de Van de bron-serie wist me echt om ver te blazen. Dat boek heb ik ontzettend graag gelezen. Ik merkte dat zijn opvolger me al iets minder kon overtuigen en jammer genoeg kan ik niet anders dan meegeven dat het afsluitende deel qua leeservaring dichter bij het tweede boek aanleunt dan bij het eerste.
Qua schrijfstijl leest het verhaal nog steeds als een kruising van Roberts en Robb. Fallen lijkt immers vaak de kordate en doelgerichte gedachtengang van Eve te volgen. Als je haar gedachten leest is ze steeds aan het plannen en beredeneren. Maar waar ik ondanks dat rationele van Eve wel erg met haar meeleef en het idee heb dat ik haar persoonlijk leer kennen heb ik dat gevoel bij Fallon veel minder.
Fallon is namelijk de Ene en komt nogal ongrijpbaar over. Deels doordat er wel heel vaak bevestigd wordt dat ze die Ene is maar ook door het dromerige, zweverige aspect dat me heel erg aan de eerdere magische trilogieën van Nora Roberts doet denken. De vele spreuken in versvorm, meerdere visioenen en alle verwijzingen naar licht en donker (Geloof me, het zijn er veel. Héél veel!) zorgden ervoor dat de personages meer leken te preken dan dat ze met elkaar aan het converseren waren. Hierdoor werd het moeilijker om met hen mee te leven.
De nieuwe generatie komt op enkele personages na minder naar voren dan verwacht. De focus ligt vooral op Fallon’s gedachten. Ik had liever ook wat meer over de anderen gehoord. Daarnaast lijkt er meer aandacht te zijn voor de bezorgde ouders die we in het eerste deel leerden kennen dan voor hun kinderen die nu het stokje van hen overnemen.
Het blijft een vlot leesbaar verhaal. Alleen vond ik het minder meeslepend dan het startschot van deze serie. Het gedeelte waar ik wel echt mee in op ging was de onrechtvaardigheid. Wat dat betreft voelde dit boek vrij actueel aan vermits de zijde van het Licht een wereld wil bereiken waarin mensen ondanks hun verschillen gelijke rechten krijgen en vredevol kunnen samenleven. Terwijl het Duister net alle moeite doen om hen tegen elkaar op te zetten tracht het Licht een sterke eenheid te vormen en aan een betere toekomst te werken.
Ik vond het ook fijn dat er in dit boek enkele verwijzingen naar de start van het verhaal verwerkt zijn. Zowel de start van de plaag als de vlucht uit New York. het eerste deel was namelijk mijn favoriete boek uit deze serie. De chaos die ervoor zorgde dat het aanvoelde alsof je me op de vlucht was voelde ik veel minder en dit slotdeel en in het vorige boek.
Een groot deel van het verhaal gaat om het plannen van een oorlog, het plaatsen van pionnen en het bouwen van tactisch uitgekozen nederzettingen. Maar die opbouw lijkt niet echt tot een grootse oorlog te leiden. De komt van de kracht bleek een minder krachtig boek te zijn dan de titel doet vermoeden. Het bevatte geen echte verrassingen, geen al te realistische gevechtscènes (vermits op zo’n momenten vrijwel alles vanzelf leek te gaan), …
Wat ik vooral heel jammer vind is dat de serie begon als iets helemaal nieuws maar dat het einde aanvoelde als een herhaling van wat Nora Roberts al eerder schreef in haar oudere en minder omvangrijke magische series. Het eerste boek was een knaller van jewelste, het tweede boek had al wat minder impact en dit laatste deel bleek jammer genoeg niet de ontknoping te zijn waar ik op had gehoopt.
Het eerste deel vond ik ook super! Tweede deel al veel minder en het derde heb ik niet zoveel zin, na dit te lezen wordt mijn indruk bevestigd… maar dat eerste deel wss echt geweldig he.
Ja, dat eerste boek was echt indrukwekkend. Jammer dat het nadien wat bergafwaarts ging. Maar ik zie mezelf dat eerste deel nog wel eens herlezen omdat ik er de eerste keer zo van genoten heb.
Dit is dus de serie die mij totaal niet aansprak van haar en ik dus ook niet in bezit heb.
Ja, ik dacht al dat deze jou minder zou aanspreken. De boeken die ze als J.D.Robb heeft geschreven spreken je ook minder aan hé. Al een geluk dat ze ook heel wat andere verhalen heeft geschreven die wel helemaal jouw ding zijn.
Dat is dikwijls zo jammer met reeksen, het begint goed en gaat alleen maar bergaf.
Gelukkig niet bij alle reeksen maar ik heb het inderdaad al meermaals meegemaakt. Bij deze vond ik het vooral jammer doordat het eerste boek wel echt super was. Dan is het contrast des te groter hé.
Ik ben er eindelijk aan toegekomen om dit boek te lezen en ik moet zeggen: jouw recensie beschrijft perfect mijn leeservaring. Echt jammer, want je voelt nog wel de potentie van wat voor knaller deze serie had kunnen zijn.
Ja, het is ondertussen al een hele tijd geleden maar ik ben nog steeds ontgoocheld in het einde van die serie. Blijkbaar was die ontgoocheling groter dan ik dacht want toen er kort nadien een nieuwe fantasie reeks van haar werd aangekondigd sprak het me totaal niet aan.