Titel: Vrees en wraak
Reeks: The Orïsha Legacy #2
Auteur: Tomi Adeyemi
Uitgeverij: Harper Collins
Prijs: 21,99€
Bladzijden: 396p.
Bron: recensieboek

Zélie en Amari hebben het onmogelijke voor elkaar gekregen: ze hebben de magie teruggebracht naar het koninkrijk Orïsha, waar Zélies volk – de maxi – wordt onderdrukt door een wrede heerser. De krachten die daarbij vrijkwamen waren alleen zo groot, dat niet alleen zijzelf, maar ook hun tegenstanders hun magische krachten hebben teruggekregen.

Wanneer de koning zich opmaakt om Orïsha aan te vallen, probeert Zélie uit alle macht de maji te verenigen om te voorkomen dat ze onder de voet worden gelopen. Daarnaast is het van het grootste belang dat Amari haar recht op de troon behoudt. Met zoveel zware taken op haar schouders, weet Zélie niet of ze het gaat redden …

Mijn mening:

Mijn bespreking van Bloed en Beenderen schreef ik vrij snel na het lezen. Ik benadrukte toen vooral hoe erg ik onder indruk was van deze magische wereld, het verhaal én de boodschap van de schrijfster. Daar was ik toen immers zo van onder de indruk dat ik de minpunten van het boek met liefde door de vingers keek. Het feit dat Amari me meer overtuigde als karakter dan hoofdpersonage Zélie, maar ook het liefdesaspect dat me niet kon overtuigen, … Het boek was niet perfect maar kreeg desondanks vijf gevoelsmatige sterren van me omdat het boek me wist om ver te blazen.

Vrees en wraak verscheen een tweetal jaar later en ik merkte bij de start van dit tweede deel al snel dat ik heel veel van zijn overweldigende voorganger vergeten was. Het gevoel dat het boek bij me opriep was blijven hangen maar de gebeurtenissen, enkele van de personages en een aantal details leken in mijn geheugen bedolven te zijn onder de verhaallijnen van andere boeken en magische werelden die ik sindsdien ontdekt heb. Een deel van die zaken kwam tijdens het lezen terug naar boven maar niet alles.

Vrees en wraak vat het boek mooi samen als titel. Een andere optie was Verenigen of vernietigen. Waar de maji vroeger onderdrukt en verstoten werden omwille van hun magie worden ze nu opgejaagd door mensen die hun plots verworven magie tegen hen gebruiken. Het lijkt een onmogelijke en vooral eindeloze strijd om rechtvaardigheid en vrijheid te verkrijgen voor Zélies volk.

De oorlogswonden uit een eerdere strijd met nog steeds voortdurende gevolgen (de onderdrukking) maken het echter moeilijker om samen te werken en elkaar te vertrouwen. Sommige zaken zijn hetzelfde gebleven. Zo ben ik nog steeds meer fan van de wereld en religie dan van de interactie tussen de personages. Zélie is ook nog steeds heel onbezonnen. Haar verdriet en woede overheersen met vaste regelmaat haar rationaliteit. Ook dat maakt haar strijd er niet makkelijker op.

Zij is trouwens niet het enige personage dat in dit tweede deel iets te vaak impulsieve en onlogische beslissingen neemt. Meermaals worden dezelfde fouten herhaald. Bij beide partijen trouwens met als gevolg dat ik regelmatig het gevoel had dat ik mezelf moest inhouden om niet “Luister nu toch eens naar elkaar!” te schreeuwen.

Wat me ook opviel bij dit verhaal was dat het halverwege wat leek stil te vallen. Bij dat gedeelte kostte het me meer moeite om er mijn aandacht bij te houden maar vervolgens weer het tempo weer wat opgedreven naar het einde toe. Vrees en wraak had deze serie op een mooie manier kunnen afsluiten maar deed dat door het abrupte einde jammer genoeg niet. De ontknoping die het verhaal kreeg voelt immers iets teveel aan alsof er een derde deel MOEST komen.

De setting en religie vind ik nog steeds een groot pluspunt. Maar waar Bloed en Beenderen minder aanvoelde als het zoveelste YA Fantasy-boek doet Vrees en Wraak dat minder door de vele impulsieve beslissingen en het kort door de bocht denken van de personages. Het is zeker geen slecht boek, maar in tegenstelling tot zijn voorganger kon Vrees en Wraak me niet omverblazen. Waar bij Bloed en Beenderen vooral het onder de indruk zijn primeerde waren dat nu de frustraties die de personages bij me opriepen door niet serieus te communiceren met elkaar.

Misschien kreeg het boek geen eerlijke kans doordat ik behoorlijke hoge verwachtingen had na Bloed en Beenderen maar deze opvolger kwam niet in de buurt van wat ik had verwacht. Of van datgene waar ik op zat te wachten.