In april las ik Schoon Schip van Katie Fforde vermits het boek een witte cover heeft en daarmee in aanmerking kwam voor een van de opdrachten tijdens de O.W.L.’S. readathon van Bookroast. Jammer genoeg viel het boek me nogal tegen. Ik voelde totaal geen klik met de personages en ging me daardoor al snel ergeren aan hun wispelturige gedrag. Het verhaal zelf leek ook verschillende richtingen uit te gaan. Het voelde stroef aan, het rustige tempo dat ik vroeger ontspannend vond leek nu eerder tergend traag, …

Ook het vorige boek dat ik van deze schrijfster las was vrij teleurstellend dus ik vrees dat ik er niet meer omheen kan. Blijkbaar ben ik deze schrijfster ontgroeid. Waar ik haar romantische boeken vroeger luchtig en ontspannend vond kon ik het verhaal nu het beste samenvatten als ergernissen à volonté.

Het is niet dat ik niet meer van romantische verhalen hou. Ik ben het romantische genre niet ontgroeid. De boeken van Jill Shalvis lees ik bijvoorbeeld enorm graag. Wanneer ik aan een van haar boeken begin weet ik al van bij de start dat ik me ga ontspannen en dat ik meermaals zal glimlachen. Haar verhalen hebben een iets sneller tempo, ze zijn iets gewaagder maar niet overdreven en ze zijn vooral ook actueler én humoristischer waardoor ze vrijwel steeds voor een fijne leeservaring zorgen.

Maar vermits de boeken van Katie Fforde, een voormalige favoriet, dat niet langer doen heb ik besloten om mijn Katie Fforde plank te ontruimen. Hopelijk wil iemand anders ze een nieuwe thuis bezorgen zodat ik mijn boekenbudget een beetje kan aanvullen én wat meer plek heb in de boekenkast voor andere romantische verhalen die me meer aanspreken.

Deze vaststelling zorgt er wel voor dat ik schrik heb dat ik hetzelfde zal meemaken wanneer ik er ooit aan toekom om de boeken van Maeve Binchy  te herlezen. Misschien doe ik dat bewust niet en koester ik de fijne herinnering die ik heb aan haar verhalen.

Hebben jullie ook al eens meegemaakt dat jullie een bepaalde schrijfster, reeks of genre plots volledig ontgroeid waren?