Titel: De ijzige verloofde
Reeks: De spiegelpassante #1
Auteur: Christelle Dabos
Uitgeverij: LS Amsterdam
Bladzijden: 523p.
Prijs: 19,95€
Bron: recensieboek

Ophelia, een eigenzinnig buitenbeentje en onbegrepen genie, heeft unieke gaven: ze kan door spiegels reizen en ze kan met haar handen de geschiedenis van voorwerpen lezen. Ze leidt een rustig bestaan op de ark Anima. Tot ze onverwachts wordt uitgehuwelijkt aan Thorn, een introvert maar invloedrijk lid van de Drakenclan. Ophelia is gedwongen haar verloofde te volgen naar de Hemelburcht op de ijzige ark Pool, waar niemand te vertrouwen is. Daar ontdekt ze dat ze een pion is in een politiek spel dat niet alleen verschrikkelijke gevolgen heeft voor haar eigen leven, maar ook voor haar geliefde ark Anima.

Mijn mening:

Je hebt zo van die boeken die je meteen benieuwd maken. Dit boek deed dat want een personage dat door spiegels kan reizen en enkel door een aanraking de geschiedenis van een voorwerp kan lezen tja, dan ben ik heel nieuwsgierig naar wat het verhaal nog meer voor me in petto zal hebben.

Het eerste hoofdstuk wist ook al meteen de sfeer te zetten. De ijzige verloofde begint namelijk in een gebouw met een pesthumeur. Ja, dat lees je goed. Bovendien neemt datzelfde gebouw ook nog eens het humeur van zijn bewoner over en kan het niet verdragen dat regels overtreden worden.

Maar dat is natuurlijk nog maar de start. In de daarop volgende hoofdstukken beleefde ik samen met Ophelia nog heel wat andere wonderlijke zaken. Wat ik leuk vond aan het hoofdpersonage in dit boek is dat ze niet plots van het ene op het andere moment iemand helemaal anders wordt. Ze start als een meisje met een stille fluisterstem die vrijwel onopgemerkt door het leven gaat doordat ze half verborgen wordt door haar grote bril en het feit dat er van haar gezicht geen gevoelens zijn af te lezen. Het is niet iemand die over zich heen laat walsen maar evengoed is ze een heldin die luid roepend en onbezonnen ten strijde trekt. Wat ze wel doet is observeren en zo zoveel mogelijk info proberen te vergaren terwijl ze van de ene bizarre situatie in de andere terechtkomt.

Dat laatste gebeurt trouwens meermaals in dit verhaal. Het lijkt immers wel alsof Ophelia net als Alice in een tunnel valt en vervolgens in een heel bizarre wereld terechtkomt. De Pool ark is immers helemaal anders dan de ark waar ze is opgegroeid. Minder saai, maar evengoed chaotisch en onvoorspelbaar en soms zelfs ongrijpbaar. Een wereld waarin alles mogelijk lijkt maar het heel belangrijk is om door de illusies heen te kijken en jezelf niet kwijt te spelen te midden van al die chaos.

Toch slaagt Christelle Dabos er in om haar wereld zo te omschrijven en het verhaal zo uit te werken dat je nooit de draad kwijtspeelt. Een behoorlijke prestatie wanneer de fantasywereld die je tot leven brengt een kruising is van het bizarre van Alice in Wonderland en Willy Wonka wonderlijk. Ok, soms zelfs Willy Wonka waanzinnig.

Reizen door spiegels, leven in een ark, verschillende gaven, een familiegeest, draken, Mirages, Nihilisten, de Hemelburcht waar de natuurwetten niet van toepassing zijn, … Net al die bijzondere elementen zorgden ervoor dat ik enorm van dit magische, chaotische, sprookjesachtige en met momenten hallucinerende verhaal heb genoten.

Het einde was wel anders dan verwacht. Het voelde immers niet aan als een ontknoping maar eerder als een open deur naar het tweede deel in deze serie. Dat van die deur mag je trouwens vrij letterlijk interpreteren. Ondanks de afwezigheid van een spannende ontknoping of cliffhanger wil ik desalniettemin heel graag verder lezen in de Spiegelpassante-reeks en ontdekken welke avonturen er Ophelia nog te wachten staan.