Titel: Perfectie
Reeks: Eve Dallas #18
Auteur: J.D.Robb
Uitgeverij: Boekerij
Prijs: 18,99
Bladzijden: 399p.
Bron: recensieboek

Ooit was Reva Ewing een cybercrime-expert bij Roarke Industries. Nu is ze de hoofdverdachte in een dubbele moordzaak. Maar Eve Dallas heeft haar twijfels: de moord is zo perfect gepland en uitgevoerd dat de dader bijna wel een professional moet zijn.

Terwijl Eve zich vastbijt in de zaak, wordt het kantoor van Roarke Industries getroffen door een cyberaanval. Precies het soort aanval waartegen Reva hen voorheen beschermde. Eve komt in actie, maar hoe verweer je je tegen een groep briljante hackers die letterlijk over lijken gaan om te bereiken wat ze willen? En die daarin worden gesteund door heel machtige mensen?

Mijn mening:

Nu weer? Ja hoor, Roarke lijkt echt over het talent te beschikken om op de een of andere manier telkens bij Eve’s zaken betrokken te zijn. Gek genoeg is dit geen storend terugkerend element. Die man is nu eenmaal zo’n groot grondbezitter dat hij vrijwel overal een vinger in de pap te brokken heeft. Het feit dat hij hierdoor niet naast zijn schoenen gaat lopen zorgt ervoor dat hij ondanks zijn status een sympathiek personage blijft en eerlijk is eerlijk het is leuk om hem te zien samenwerken met Eve.

De dader die ze in dit verhaal achter na zitten dacht het perfect uitgewerkt te hebben. Alles volgens plan. Geel vuiltje aan de lucht. Maar net daar gaat het fout. Een crime-scene die er te perfect uitziet, zo eentje waarbij het lijkt alsof er een afvinklijst aan te pas kwam. Maar dan wel een To Do-list met als doel om er iemand in te luizen … dat is een scenario waar Eve Dallas niet in trapt. Het wordt al snel duidelijk dat er iets niet klopt. Eve neemt je mee op avontuur terwijl ze met de puzzelstukken schuift tot het plaatje wél klopt. Puzzelstukken uit heden én verleden. Ja, opnieuw. Die puzzel wordt ook nog steeds verder aangevuld. Puzzelen wordt echter een pak moeilijker wanneer iemand puzzelstukken doet verdwijnen zonder onderscheid te maken of de info die ze willen verwijderen is opgeslagen op een computerdisk of in een menselijk brein. (Foto: ik kwam wel enkele van dit soort fouten tegen waardoor ik sommige zinnen meermaals las voor ik merkte wat er niet klopte.)

De puzzelstukken van het team vormen al veel langer een geheel en doen dat nog steeds perfect. Dat is één van de zaken die er voor zorgen dat ik deze reeks nog steeds graag lees. De personages, hun teamwork, hun interactie, de humor, … Ik was dan ook heel blij dat Eve nog steeds samenwerkt met Peabody die behoorlijk grumpy en hangry kan worden wanneer het te lang duurt vooraleer ze kan eten.

Ik vind het ook heel aangenaam dat de personages trouw blijven aan zichzelf. Ze evolueren wel doorheen de serie maar blijven tegelijkertijd heel herkenbaar. Zo is Eve nog steeds iemand die blijft doorgaan ook al kan ze na een aanval of ongeluk nog maar amper op haar benen staan, maar zou weglopen zodra er sprake is van een (folter)sessie met schoonheidsspecialiste Trina. Ook de contrasten tussen Eve en Roarke blijven bestaan. In dit deel botsen hun principes zelfs behoorlijk tegen elkaar op. (Blijkbaar weet Roarke waar je lekkere chocolade kan vinden. Zou hij die ook zelf komen kopen? Dan komen we hem misschien nog wel eens tegen. 🙂 )

Sommige ervaren een lange serie na een tijdje waarschijnlijk als teveel herhaling vermits bepaalde elementen blijven terugkeren. Zelf vind ik die vertrouwdheid net een heel groot voordeel bij deze serie. Je leeft al zolang mee met de personages dat je binnen de kortste keren opnieuw in het verhaal kan opgaan en met hen meeleeft.