Sinds ik deze foto-update door een drukkere blog-planning slechts tweewekelijks post, staat er hier doorgaans een heel aantal foto’s op jullie te wachten. Ook de voorbije twee weken heb ik weer wat foto’s voor jullie verzameld. Hopelijk vinden jullie het leuk om te zien wat ik naast lezen nog allemaal uitsteek.

Ik besloot een tip te testen die ik online was tegengekomen maar was uiteindelijk niet super tevreden met het eindresultaat. Blijkbaar zouden je ovenrooster en braadslee er vrijwel helemaal nieuw uitzien wanneer je ze zes uur lang liet weken in water met waspoeder. Dus haalde ik eerst die plastic bak helemaal leeg, duwde hem in de douche, vulde hem met warm water en liet dat daar vervolgens 6 uur staan. De dampkap filters waren inderdaad properder dan wanneer ze uit de vaatwasser komen maar het rooster en de braadslee waren nog steeds niet helemaal proper. Probeer trouwens maar eens om zo’n zware bak op te tillen om hem leeg te gieten. Dat had ik duidelijk onderschat.

Doordat het ondertussen al een tijdje geleden is sinds ik mijn vorige Foto-update met jullie deelde zitten er bij deze nog enkele foto’s van voor de start van het #blijfinuwkot tijdperk. Mijn man had namelijk een weekje verlof begin maart. De eerste dag van die vakantie brachten we door in de dierentuin dankzij de gratis kaarten die we van mijn ouders hadden gekregen. Doordat er op dat moment heel veel werken waren in de Zoo kregen we bij het scannen van onze tickets meteen twee bonnen voor gratis pinguïn-ijsjes én twee gratis terugkeer-tickets. Dat vonden we wel grappig vermits we er sowieso al gratis naar toe mochten gaan.

We kwamen er deze grappige Blue Monday vis tegen die er (we waren er op een maandag) duidelijk niet veel zin in had. Maar ook een Quetzalcichlide waardoor ik meteen aan gezellige bijpraat-afspraakjes met ondermeer Nancy en Audrey moest denken. Ja hoor, zelfs mijn Hogwarts-huis Hufflepuff werd er vertegenwoordigd. Een gebouw verder ontdekte we dat Neville er alweer in geslaagd was om Trevor kwijt te spelen.

Ik heb ook deze twee even aangesproken maar er kwam geen reactie. Dus oftewel zijn die beestjes slechthorend, niet spraakzaam of ronduit onbeleefd. Als het dat niet is dan moet ik dringend mijn Parseltongue wat gaan bijschaven.

Vervolgens gingen we voor enkele dagen naar de zee en bij het inpakken bleek manlief heel enthousiast te zijn vermits hij evenveel boeken meenam als ik. Hij las er uiteindelijk een van en ik drie. De eerste twee dagen las ik heel veel maar dan kwam het Corona-virus steeds meer in het nieuws waardoor ik dan weer aan van alles begon te denken en vervolgens bleek er geen plek meer te zijn in mijn hoofd voor nieuwe verhalen.

Op weg naar zee luisterden we naar deze Harry Potter soundtrack (manlief zijn eigen keuze trouwens en dus niet onder dwang of zo) en ik werd net als iedere keer ambetant zodra ik dit stukje hoorde. Echt hé, Umbridge bezorgt me gewoon huiveringen.

Vermits we geen risico’s wilden nemen lieten we de daguitstap naar Brugge achterwege vermits dat een toeristische trekpleister is en gingen we ook niet uit eten. Wat we wel deden was elke dag even een frisse neus halen, net als Jezus over het water wandelen, van het droge weer genieten en Tai Chi oefeningen doen met een iets rustgevender uitzicht dan thuis. Al was het waarschijnlijk nog ietsje ontspannender geweest indien die kraan niet de hele tijd door in actie was geweest.

Verder maakte ik uiteraard weer een aantal gerechten klaar: pasta met broccoli, erwtjes en champignonsaus, deze witlooftaart die ik via Haaike haar blog ontdekte en er werd een nieuwe veggieburger uitgeprobeerd.

Tijdens het bijlezen van mijn blogfeed ontdekte ik een aantal zaken. Dat één letter een groot verschil kan maken, dat ik bij een van mijn favoriete blogs plots geen reacties meer kan achterlaten (ik ben er trouwens nog steeds niet uit waar dat door komt) en dat een andere blogster die ik al enkele jaren volg tijdelijk of definitief de stekker uit haar blog heeft getrokken. Ik vulde de titel van deze blogpost trouwens meteen aan tot Free your house-elf. De Potteritis-situatie blijft duidelijk verergeren.

Ik schreef en verstuurde wat post om vriendinnen en familie leden een hart onder de riem te steken tijdens deze moeilijkere periode.

Ik was super blij toen ik dankzij mijn lieve buurvrouw deze funko te pakken kreeg. Aan de zee kreeg ik namelijk een mail waarin stond dat hij bij Large verkocht werd. Ik kon daar echter niet online bankieren en vreesde dat hij snel uitverkocht zou geraken (wat trouwens ook echt zo bleek te zijn) maar gelukkig wilde mijn buurvrouw hem voor me bestellen. Uiteraard heb ik haar terugbetaald zodra we terug thuis waren en enkele dagen later mocht ik deze mede-Hufflepuff verwelkomen.

Verder bestelde ik ook wat producten bij kleine ondernemers vermits zij het in deze periode moeilijker hebben. Anderen helpen is natuurlijk nog leuker wanneer je er leuke producten door aan je collectie kan toevoegen. Die zal ik hier later zeker nog eens met jullie delen. Bij andere zelfstandigen werd dan weer een waardebon aangekocht en we zijn sowieso van plan om deze zomer wat vaker uit eten te gaan, kleinere boekhandels te bezoeken en ook pakjes bij kleine ondernemers te kopen.

Onze buren hebben hun katten geweldig opgevoed. Zelfs zij zien het belang van social distancing en een goede hygiëne in. 🙂

Dat veel binnen zit zorgt er misschien voor dat mijn humor nog wat flauwer wordt. Voor de mensen die hem niet snappen ik heb Diabetes, mijn suikerwaarden schommelenbehoorlijk dus is het hier elke dag Suikerrock.

Er werd niet alleen gekookt maar ook gebakken. Deze frangipanetaart kreeg wel een lichte aanpassing (hazelnootpoeder!) vermits ik niet voldoende amandelpoeder in huis had. Zelf vond ik hem daardoor zelfs lekkerder dan anders. Een week later besloot ik om een restje dulce de leche op te gebruiken in deze kaneelbroodjescake met karamel en pecannoten.

Doordat ik een risico-patiënt bent blijf ik nu binnenshuis maar ook van in je eigen huis kan je solidariteit tonen. Door de bestellingen en de opmonterende post die ik daarstraks al heb vermeld maar ook door een boodschap aan de voordeur te hangen om je dankbaarheid te tonen. In dit geval voor de mensen die in deze moeilijke periode hun best doen om alles draaiende te houden. De postbode liet al weten dat ze het heel lief vond. Toen ze daarstraks het afval aan het ophalen waren hoorde ik iemand ineens super luid tegen zijn collega roepen ‘Hé jong … kijk hier!’ 🙂

Of door deze twee beren die braaf achter het raam zitten te wachten tot er zoekende kindjes voorbij wandelen. Zo leuk om dan plots binnen iemand enthousiast ‘Kijk mama! Kijk … hier zijn er twee.’ te horen zeggen.

Luxeproblemen of niet het blijft jammer dat heel wat fijne zaken nu moeten worden verzet of volledig wegvallen.

Blijkbaar weet Roarke (Eve Dallas-serie) dat we hier lekkere chocolade hebben,

Ik vroeg aan manlief die nu de boodschappen doet om een pot Moophoria van Ben & Jerry’s mee te nemen vermits mijn keel nog steeds lastig doet. Blijkbaar was vrijwel alles uitgekocht dus nam hij een andere (gewone) versie mee. Nu maar hopen dat zowel mijn suikerwaarden als weegschaal rekening houden met mijn goede bedoelingen en niet met wat ik uiteindelijk eet. 😉

Dit wordt ongetwijfeld het laatste boek van deze maand. Ik hoop alleszins dat het me nog lukt om er in te geraken én het uit te lezen voor de maand om is. Ondertussen heb ik ook mijn les geleerd en weet ik dat ik bij boeken van meer dan 900 blz best een steunverband rond mijn pols kan doen.

Naast braaf afstand houden van elkaar heeft Nala blijkbaar ook een stalkerige trekje ontwikkeld. Ik stuurde deze foto door naar onze buurvrouw om haar te laten weten dat ze met een stalkster zit.

Lieve post van een minstens even lieve vriendin

Ik bezocht ook nog eens een nieuwe Portkey in Wizards Unite. Dit keer bracht hij me naar Circus Arcanus.

Puzzelspelletjes blijven gevaarlijk voor me. Het begint als een fijne afleiding. Een snel spelletje tussendoor en binnen de kortste keren speel je dat spel elke dag een aantal minuten en begint het uit de hand te lopen. Daarom probeer ik nu af en toe af te wisselen om dat te voorkomen. Momenteel speel ik dus graag Word Snack.

Dankzij het hele Corona-gebeuren heb ik onlangs voor het eerst zo’n videocall gedaan. Ja, ik loop achter. Ja, ik weet dat mensen dat al jarenlang doen. Maar ik vind het zelf vooral heel ongemakkelijk om mezelf bezig te zien en horen. Is mijn gezicht echt zo expressief? Klinkt mijn stem echt hoger dan ik zelf dacht? Maar nu heb ik me er dus toch overeen gezet en maar goed ook want anders had ik mijn metekindje niet kunnen zien en had ik ook geen kus van haar gekregen. Probeer trouwens je lach maar in te houden wanneer ze je een kus wil geven door het scherm te kussen.

Oh én nog eentje om af te sluiten. Manlief stuurde me deze twee afbeeldingen door die StuBru had gedeeld. Het zijn 50 bands uitgebeeld in emoji’s. Hoeveel herkennen jullie er? Ik heb er 38 gevonden maar ben niet zeker of ze ook allemaal correct zijn. Misschien hebben ze ondertussen de oplossing al gedeeld. Dat moet ik eens even opzoeken.

Hoe gaat het trouwens met jullie? Slagen jullie er in om jullie gedachten te verzetten? Om een nieuw ritme en structuur te vinden  in deze omstandigheden? Hebben jullie desondanks toch wat mooie lichtpuntjes bij elkaar kunnen sprokkelen gedurende de voorbije weken?