Titel: De wrede prins
Reeks: Elfhame #1
Auteur: Holly Black
Uitgeverij: Boekerij
Prijs: 20€
Bladzijden: 347p.
Bron: recensieboek

Natuurlijk wil ik net als zij zijn. Ze zijn zo prachtig. Cardan is zelfs nog mooier dan de rest. Ik haat hem meer dan de anderen. Ik haat hem zo erg dat ik soms, als ik naar hem kijk, nauwelijks kan ademen.

Toen Jude zeven was, kwam er een vreemde man langs. Voor ze wist wat er gebeurde, haalde de man een zwaard tevoorschijn en vermoordde daarmee haar ouders. Jude en haar zusjes moeten met hem mee naar het elfenland Elfhame.

Tien jaar later heeft June het zwaar in Elfhame: ze wordt gediscrimineerd om haar menselijke afkomst en soms zelfs bedreigd. De arrogante prins Cardan is het ergst van allemaal, dus waarom krijgt ze het altijd zo warm als hij in de buurt is? Het tij keert als June door Cardans broer, Kroonprins Dain, wordt ingeschakeld als spion. Naarmate haar spionnentraining vordert, krijgt ze meer zelfvertrouwen en maakt ze nieuwe vrienden. Eindelijk lijkt ze haar plek te hebben gevonden. Maar in Elfhame is niets wat het lijkt, en wie hoog vliegt, kan diep vallen …

Mijn mening:

June leeft als een lam tussen de wolven. Wel, eigenlijk als een mens tussen de elfen maar dat komt zo’n beetje op hetzelfde neer. Niet alleen zijn de fae veel machtiger dan June en haar tweelingzus ze verafschuwen hen ook. Fee beschouwen mensen nu eenmaal als sterfelijk afval, afleiding, amusement, … maar niet meer dan dat. Dus heeft June geen doorsnee jeugd achter de rug maar eentje waarin ze continu op de tippen van haar tenen moet lopen om te voorkomen dat ze wordt betoverd, vergiftigd, vernederd of erger.

June is het beu. In tegenstelling tot haar tweelingzus die haar uiterste best doet om niet op te vallen kan June haar haat niet meer verbergen. In plaats van zich terug te trekken wanneer ze wordt getreiterd gaat ze er tegenin. Vooral Cardan slaagt er als geen ander in om haar op stang te jagen. Ze zijn een doorn in elkaars oog. Gek genoeg stoorde ik me minder aan Cardan’s hooghartige gedrag en zijn pesterijen vermits dat grimmige en geniepige een karaktertrekje lijkt te zijn dat in de fae hun DNA verankerd zit. Ze doen wat ze willen, ze nemen wat ze willen en door zich zo te gedragen lijken de fee zichzelf in een veilige positie te stellen.

Ondanks het feit dat de fae geen leugens kunnen vertellen is vrijwel niets in faerie wat het lijkt. Ze zijn immers uiterst listig, grimmig én goed in het manipuleren van de waarheid. Je krijgt vrijwel zelden een duidelijk antwoord wanneer je iets aan een fee vraagt. Ze mogen dan niet in staat zijn om leugens te verkondigen maar in het geven van nietszeggende antwoorden blinken ze vaak wel uit. Bovendien zijn ze daarnaast ook heel goed in het niets prijs geven, het spelen van een rol en het verbergen van hun zwakheden om te overleven in de stekelige wereld die ze zelf tot stand hebben gebracht.

Dat de fae op de mensen neerkijken en het niet de moeite waard vinden om aandacht aan hen te besteden maakt het echter makkelijker voor June om onopgemerkt rond te dwalen, geheime plannen te achterhalen en haar eigen plannen te beramen.

Ik vond het vooral heel knap hoe Holly Black erin slaagt om die magische maar ook sinistere wereld tot leven te brengen. Vaak zo geschreven dat het aanvoelt als een onwerkelijke droom en dat is heel toepasselijk vermits het leven in faerie voor een mens ook daadwerkelijk zo moet aanvoelen. Bij bepaalde scenes waarin korte zinnen elkaar snel opvolgen ontstaat er een soort chaotische sfeer die ervoor zorgt dat de gebeurtenissen nog geloofwaardiger overkomen. Mooi om te zien hoe de schrijfster die zaken tot stand kan brengen door haar schrijfstijl aan te passen aan de situatie.

In het kort? Wel, … Loved it! De wereld, de personages, de intriges én plottwists. In deze serie wil ik zeker verderlezen.

Zo fijn ook dat de uitgeverij dit verhaal in zo’n prachtige uitgave heeft uitgebracht. Hopelijk doen ze dat bij het tweede deel opnieuw want ik ben helemaal fan van deze knappe editie.