Titel: Obsidian
Reeks: Lux #1
Auteur: Jennifer L.Armentrout
Uitgeverij: Z&K
Bladzijden: 434p.
Bron: eigen collectie

Wanneer Katy uit het zonnige Florida naar het grauwe West Virginia moet verhuizen, is ze verre van enthousiast. In het kleine dorp heeft ze niet eens internet, wat voor deze die-hard boekenblogger dramatisch is. Ze besluit bij haar buren aan te bellen, en leert de adembenemende good looking, maar zeer onvriendelijke Daemon Black kennen. Wat Katy echter niet weet, is dat deze jongen, die ze vanaf dit moment volledig probeert te vermijden, haar lot een totaal andere wending zal geven.

Mijn mening:

Eigenlijk had ik het al op basis van die flaptekst moeten weten maar doordat er zoveel lovende reacties verschenen over deze reeks besloot ik mijn eerdere, niet al te overtuigende ervaring met het werk van deze schrijfster even te negeren en deze serie toch een kans te geven.

Het boek riep inderdaad heel wat bedenkingen bij me op en dus vervang ik vandaag mijn traditionele boekrecensie-opbouw door een lijstje met allerlei zaken die ik me bedacht tijdens het lezen van Obsidian …

Is dit een verhaal of een reclame-advertentie voor een fitness-club?

(na 50 bladzijden) ‘Hmm, zou ik nu ondertussen niet op zijn minst een beetje benieuwd moeten zijn naar wat er nog gaat gebeuren?’ (voor alle duidelijkheid: Dat was ik dus niet hé. Totaal niet!)

Tja, ik ben er nu toch aan begonnen … ik zal het dan maar uitlezen. Je kan immers moeilijk een boek bespreken dat je niet volledig hebt gelezen. Dat is nu eenmaal not done.

Het voelt wel een beetje aan alsof ik een ramptoerist ben vermits nog het verhaal, nog de personages me kunnen overtuigen en ik het idee heb dat het alleen maar rampzaliger gaat worden.

Ok, het is fijn dat ze een boekblog heeft maar dat is het dan ook wel zo’n beetje. Wel een beetje gek dat ze zelden aan het lezen is. Alsof dat boekblogger-aspect is toegevoegd in de hoop dat boekbloggers het boek daardoor een kans zouden geven.

Zij is uiteraard ‘gewoontjes’ terwijl haar moeder en buurmeisje er prachtig uitzien … waar ben ik dat nog tegengekomen?

De helft van de gebeurtenissen roept precies een Gargamel-reactie bij me op. Grrr, waar haalt hij het idee vandaag dat het ok is om haar een bijnaam te geven terwijl ze elkaar nog niet eens kennen. Waarom wil haar moeder haar in hemelsnaam koppelen aan de buurjongen terwijl ze buren nog niet kennen. Waarom blijft hij haar de hele tijd door non-stop beledigen? Zijn er echt vrouwen die dat fijn vinden?

Misschien komt er straks nog een verklaring voor zijn bizarre en afgrijselijke gedrag … Nope! Die situatie had hij evengoed kunnen oplossen zonder zich grof te gedragen.

Dit is duidelijk not my cup of tea … Hmm, misschien is het zelfs helemaal geen thee want het heeft niet veel smaak en qua verhaallijn heeft dat theezakje precies ook niet lang getrokken.

Jongen, jongen, die Daemon zijn gedrag is zo wispelturig dat hij schizofreen lijkt.

Zou het geheugen van de schrijfster nog slechter zijn dan dat van mij? Ze lijkt wel heel veel te herhalen.

Ligt het aan mij of voelt dit verhaal aan als een uit de hand gelopen fanfic? De gelijkenissen met Twilight zijn echt opvallend. Een verhuis, een norse kerel met een supervriendelijke zus, een bos vlakbij het huis om in te verdwalen, een indianen-legende, een slecht getimed bezoekje aan een bib (ok, het is geen boekenwinkel!), een bijna aanrijding, …

Of ik dan echt niets goed vond aan Obsidian? Nee, dat nu ook weer niet.

De cover heeft namelijk een Hufflepuff-kleurtje en het boek deed me beseffen dat ik Twilight best niet kan herlezen waardoor me heel wat tijdverlies (en teleurstelling) bespaard is gebleven.

Misschien verbeterd de serie nog wel in de volgende delen. Maar ik ga het mezelf niet aandoen om dat te onderzoeken.