Titel: De avonturen van Pinokkio
Auteur: Carlo Collodi
Illustrator: Justine Brax
Uitgeverij: Clavis
Bladzijden: 151p.
Prijs: 29,95€
Bron: recensieboek
Pinokkio wil Gepetto en de Fee met de blauwe haren wel gehoorzamen, maar tegelijk kan hij geen weerstand bieden aan al die verrukkelijke verleidingen van het leven. De ongelooflijke avonturen van de houten marionet vertellen over die verscheurdheid, en over het zien en krijgen van nieuwe kansen.
Mijn mening:
Dit prachtige boek maakt deel uit van een geïllustreerde reeks klassiekers die werd samengesteld onder de artistieke leiding van Benjamin Lacombe. Deze illustrator koos zelf het bekende verhaal van De tovenaar van Oz uit die ik eerder besprak. Toen hij Justine Brax uitnodigde om mee te werken aan deze serie waarin klassiekers een nieuw jasje krijgen koos deze voor het verhaal van Pinokkio. Deze Franse illustratrice heeft een heel andere tekenstijl dan Benjamin Lacombe maar wel een die mooi aansluit bij dit verhaal.
Net als bij De tovenaar van Oz was Pinokkio vooral een verhaal dat ik kende via dankzij de verfilming en een beeldverhaal. Het volledige boek heb ik echter nooit gelezen laat staan in zijn origenele vorm. Wisten jullie bijvoorbeeld dat De avonturen van Pinokkio oorspronkelijk verschenen in de kinderbijlage van een Romeins dagblad? Het verhaal verscheen toen in acht afleveringen en toen het laatste deel verscheen bleek het jonge publiek het niet eens te zijn met het einde dat Carlo Lorenzini voor zijn hoofdpersonage in gedachten had. Er kwam zelfs zoveel protest op dat het uiteindelijk herschreven werd.
Dat laatste gebeurde bij deze serie opnieuw. Carlo Collodi herschreef deze klassieker en heeft het verhaal zelfs een beetje ingekort waardoor het vlotter leest en tijdlozer aanvoelt. Het boek is uitgewerkt tot in de details. Mooie schutbladeren, de pagina-nummering, de details in de illustraties, hoe mooi de kleuren op elkaar zijn afgesteld. Mensen die het eens zijn met de uitdrukking ‘Het oog wil ook wat’ gaan ongetwijfeld enorm genieten van deze herziene uitgave.
De illustraties zijn dan ook schitterend. Sommige van hen hebben een dromerige sfeer terwijl andere me een beetje aan Rusland deden denken en enkele van hen zou ik zo willen inkaderen. Ik vond het ook mooi hoe de kleur blauw niet enkel beperkt blijft tot de haarlokken van de fee maar in vrijwel elke tekening terugkomt waardoor ze een blauwe versie van de rode draad lijkt te vormen doorheen het verhaal.
Ik herinner me nog dat ik het verhaal van Pinokkio als kind een heel bizar en chaotisch sprookje vond waardoor het toen geen favoriet werd. Nu is het niet zozeer de chaos die overweegt maar wel hoe moraliserend het verhaal is en hoe kort de hoofdstukken zijn. Waardoor de samenvatting bovenaan elk hoofdstuk nogal overbodig leek. Maar misschien is dit wel iets dat het oorspronkelijke verhaal ook had en dat men wilde behouden in deze herziene uitgave.
Pinokkio begint als een brute, ondankbare en respectloze vlegel die geen morele waarden lijkt te kennen. In het begin van het verhaal lijkt hij gewoon niet te willen luisteren naar de goede raad die hij krijgt. Hij maakt steeds opnieuw foute keuzes en heeft geen manieren. Maar zelfs later wanneer hij wel lijkt te beseffen dat hij niet goed bezig is en zich wil herpakken laat hij zich nog te gemakkelijk misleiden. Hij ontkracht heel duidelijk de uitdrukking dat een ezel zich niet tweemaal aan dezelfde steen zal stoten.
Desondanks kunnen we na het protest van de eerste lezers nu toch genieten van een positief einde. Ik maakte me tijdens het lezen meermaals de bedenking dat het verhaal meer weg heeft van een aaneenschakeling van parabels dan een doorlopend verhaal. Op zich wel logisch nu ik te weten ben gekomen dat het verhaal oorspronkelijk in meerdere afleveringen werd gepubliceerd.
De avonturen van Pinokkio is nog steeds niet mijn favoriete sprookje maar ik ben wel fan van deze prachtige uitgave.
Ha, ik heb dezelfde herinnering aan Pinokkio… nooit een van mijn favoriete sprookjes geweest. Het voelt voor mij ook niet helemaal als een sprookje, op de een of andere manier, maar meer als een… tja, kinderboek dan, zeker? Vraag mij niet wat het verschil is. Misschien inderdaad wel dat gevoel van chaotische opbouw, dat jij noemt – de meeste sprookjes hebben een vrij duidelijke structuur.
De kleuren en tekeningen van deze uitgave vind ik wel prachtig. Mooie analyse van het terugkerende blauw, trouwens. 🙂
Ah, tof dat ik niet de enige ben voor wie het aanvoelt als een chaotisch verhaal. Gelukkig zorgen die blauwe details en de illustraties wel voor samenhang. Die illustratie met die boom met lichtjes zou ik zo durven inkaderen mocht ze als losse prent verkocht worden. Mijn boek ervoor kapotknippen of snijden ga ik uiteraard niet doen.
Wauw, wauw, wauw!!! Wat een prachtig boek! Ik ken Pinokkio eigenlijk ook alleen maar van de Disneyfilm. Die vond ik als kind wel heel leuk.
Ja, het is echt een prachtexemplaar. Ik denk dat ik het niet aankon dat die steeds vanalles deed wat niet mocht want ik herinner me vooral veel ‘Nee, niet doen!’-fragmenten uit de tekenfilm. 🙂
Oh zo mooi gedaan!
Oh waw, zo’n mooie tekeningen! Ik denk dat de vraag ondertussen niet meer zozeer is of ik het boek ga kopen, dan wel of ik het als cadeau voor een kindje uit de familie of gewoon voor mijzelf ga kopen 🙂
Echt kunstwerkjes hé. Ik vind de boeken die in deze serie werden uitgebracht prachtig. De tovenaar van Oz vond ik zelfs nog mooier dan deze maar ik hou dan ook van de tekenstijl van Benjamin Lacombe.