Titel: Berucht
Reeks: Eve Dallas #17
Auteur: J.D.Robb
Uitgeverij: Boekerij
Bladzijden: 415p.
Prijs: 18,99€
Bron: recensieboek

In een duistere hoek van de stad spreekt een man een prostituee aan. Een paar minuten later is ze dood. Bij haar lichaam wordt een brief aangetroffen die is gericht aan inspecteur Eve Dallas, en is ondertekend met de naam Jack.

Dit is het begin van een zenuwslopend kat- en muisspel tussen Eve en een hyperintelligente moordenaar met een gruwelijk plan. Hij wil alle beruchte seriemoordenaars uit de geschiedenis imiteren, te beginnen met Jack the Ripper. En hij heeft zijn volgende slachtoffer al uitgekozen: niemand minder dan Eve Dallas zelf.

Mijn mening:

Hoeveel technologische snufjes Eve’s wereld ook telt voor wie het niet breed heeft blijft het leven behoorlijk grimmig en de moorden blijven even gruwelijk en bloederig. Vooral de misdaden van de moordenaar die opduikt in Berucht. Sommige mensen verafgoden pop -of filmsterren een ander bewonderd seriemoordenaars. Jack is één van die laatste en seriemoordenaars zijn zijn muze. Hijzelf is een copycat die zo vol is van zichzelf dat hij er van uitgaat dat hij net als zijn helden niet geïdentificeerd zal worden.

Het nadeel van zo vaak in het nieuws verschijnen is dat je soms zo de aandacht trekt van mensen bij wie je liever niet in de spotlight staat. Dat ondervindt Eve wanneer het slachtoffer van een nieuwe dader opduikt in haar stad en de dader zelf besluit dat hij een spel wil spelen met haar als tegenstandster. De slachtoffers die tijdens zijn spel vallen lijken voor hem niet meer dan afgedankte pionnen. De manier waarop hij hen achterlaat voor Eve zorgen ervoor dat ze niet enkel nachtmerries heeft tijdens het slapen maar ook overdag bij het betreden van een nieuwe crimescene.

Opnieuw wist J.D.Robb me mee op sleeptouw te nemen. Door de grote contrasten tussen Eve’s vrije tijd en werk en hoe deze slechts één telefoontje van elkaar verwijderd zijn waardoor ze op slechts enkele seconden in een heel andere, veel grimmigere wereld terecht kan komen. Maar ook doordat haar personages blijven groeien zonder de eigenheid die hen zo sterk maakt te verliezen en doordat ze zo’n sterk team lijken te vormen. Zowel op persoonlijk als op werkgebonden vlak.

Wat ik ook heel leuk vond is dat haar boeken naarmate de serie vordert minder voorspelbaar lijken te worden. Ok, ik had opnieuw goed gegokt. Blijkbaar beschik ik net als Eve over een betrouwbaar intuïtie. Maar bij dit boek was het niet te voorspelbaar. Het kon immers nog steeds een andere richting uitdraaien vermits er verschillende opties mogelijk waren.

Verder is er eigenlijk niet veel veranderd ten opzichte van de eerdere boeken. Eve is nog steeds enorm gedreven, de wereld waarin ze leeft is grimmig en de moorden die ze tracht op te lossen zijn gruwelijk. Ze is behoorlijk gegroeid sinds het eerste boek maar blijft het moeilijk vinden om om te gaan met emoties en complimenten komen bij haar binnen als beledigingen.

Een specifieke uitspraak in dit boek sprak me echter erg aan. Eve beschouwt de slachtoffers van haar zaken als haar mensen. Dat is al zo van bij de start van deze serie. Je kan haar geen beschermengel noemen vermits haar doden niet meer beschermd kunnen worden. Maar ze is wel hun engel der wrake die alles op alles zet om hun moordenaar achter slot en grendel te krijgen en de vragen van hun overgebleven familie te beantwoorden. Ook in Berucht is de omschrijving als engel der wrake opnieuw van toepassing op haar.