Titel: De kleuren van schaduw
Reeks: Schemering #2
Auteur: V.E.Schwab
Uitgeverij: Boekerij
Bladzijden: 552p.
Prijs: 24,99€
Bron: recensieboek

Het is vier maanden geleden dat de steen in het bezit kwam van Kell. Vier maanden sinds zijn pas dat van Lila Bard kruiste. Vier maanden sinds prins Rhy gewond raakte en de beruchte tweeling van Wit Londen werd verslagen. Nu, rusteloos sinds hij is gestopt met het smokkelen van magische goederen, wordt Kell ’s nachts geplaagd door duistere dromen, en overdag door herinneringen aan Lila.

Intussen maakt Rood Londen zich op voor de Elementenspelen, een extravagante internationale magiewedstrijd die bedoeld is ter vermaak en om aangrenzende landen te vriend te houden. Men heeft het zo druk met de voorbereidingen dat niemand doorheeft dat een piratenschip vol oude vrienden steeds dichterbij komt. En dat een ander Londen, ver weg, langzaam aan kracht begint te winnen. Want een schaduw die ’s nachts verdwijnt, zat de volgende ochtend weer verschijnen. En de balans van magie is kwetsbaar. Als één stad opbloeit moet, moet een andere ten onder gaan …

Mijn mening:

In deze serie van V.E.Schwab bestaat Londen in viervoud. De vier Londens delen dan wel dezelfde naam maar verder zijn er niet veel gelijkenissen te vinden. Zo bevinden ze zich elk in een andere wereld maar zijn ze ook erg verschillend van elkaar. Grijs Londen lijkt nog het meeste op het Londen dat wij kennen, maar dan wel uit de lessen geschiedenis. Rood Londen is een bloeiende stad waar magie volop aanwezig is, Wit Londen is kil, bar en koud en Zwart Londen is het voorbeeld van hoe het misloopt wanneer magie niet in evenwicht blijft. Het is het Londen dat mensen vooral kennen uit verhalen, een voorbeeld van hoe het niet moet.

Slechts een kleine groep mensen kan de verschillende Londens bezoeken. Kjell is één van hen. Hij is een Antari. Een magiër die niet enkel de elementen kan beheren maar ook bloedmagie kan toepassen waardoor hij van het ene Londen naar het andere kan reizen. Het ene deel van de bevolking vereert hem daarom terwijl bij het andere gedeelte wantrouwen overheerst. Deze balans lijkt na de gebeurtenissen aan het einde van De kleuren van magie uit evenwicht te zijn. De achterdocht neemt toe en vrijwel niemand lijkt hem nog te vertrouwen. Al zijn handelingen worden nauwkeurig in het oog gehouden en hier worden zowel hij als prins Rhy erg rusteloos van.

Lila vertrok aan het einde van De kleuren van magie op avontuur en ik vond het fijn dat er in dit boek meer aandacht voor haar was. Ik vond Lila sowieso al een fijn personage maar ben dankzij dit boek nog meer van haar gaan houden. Ze laat nog steeds niet met zich sollen en lijkt heel goed te weten wat ze wil. Maar in dit boek merk je ook dat ze haar verdediging wat laat zakken. Waar ze in het verleden leefde alsof ze een afgezonderd eiland was te midden van een mensenzee merkt ze nu tot haar grote ergernis dat ze affectie voelt voor anderen. Wat niet veranderd is is dat ze nog steeds de neiging heeft om problemen op te zoeken maar zich er ook prima weet uit te redden.

Het is dan ook niet verrassend dat de personages elkaar terug ontmoeten wanneer de Elementenspelen van start gaan. Een wedstrijd waarbij de deelnemers elkaar bestrijden met hun aan de natuurelementen verbonden magie waardoor de spelen wat weg hebben van een combinatie van The Last Airbender en Gladiator. Zodra de verschillende karakters samenkomen lijkt het tempo van het verhaal nog meer in een stroomversnelling terecht te komen maar ook daarvoor wist de schrijfster me probleemloos in de ban te houden.

Er waren dan ook veel aspecten in dit verhaal die me aanspraken. Bijvoorbeeld het feit dat de romantiek nog steeds niet primeert. Er komen heus wel wat gevoelens aan bod maar ze overheersen het grote avontuur niet. Bovendien leren we de personages die eerder al aanwezig waren beter kennen. Zo is het duidelijk merkbaar dat Rhy geleerd heeft uit zijn fouten. Hij is behoorlijk gegroeid waardoor hij niet langer de iets wat verwende ijdele prins lijkt maar eerder een koning in wording. Ook krijgen we meer inzicht in Hollands drijfveer en laat de schrijfster ons kennis maken met Alucard, iemand die zich zo kan aanpassen aan de mensen tussen wie hij zich bevindt dat het lijkt alsof hij van personage wisselt zoals Kjell dat met zijn jas doet.

Ondanks die verschillende werelden en verhaallijnen slaagt V.E. Schwab er in om het verhaal nooit te ingewikkeld te maken. Niet alleen leest haar verhaal enorm vlot en leef je mee met haar personages, je verliest ook nooit het overzicht van het gehele plaatje. Hier had ik bij het eerste boek schrik voor maar die angst bleek ongegrond te zijn en dat telt nog steeds nu het verhaal verder ontwikkelt. Ik ben nog steeds fan van deze magische en kijk alvast uit naar het vervolg.