Ik denk dat het jullie al wel is opgevallen dat ik lang niet alle boeken die ik lees recenseer. Dat komt vooral doordat ik geen functionerende timeturner in mijn bezig heb en ik de tijd die ik besteed aan het schrijven van boekbesprekingen dus niet kan terugdraaien om hem vervolgens al lezend door te brengen. Lezen doe ik nu eenmaal nog steeds net ietsje liever. Maar vaak schreef ik tijdens het lezen wel iets neer in een notitieboek waardoor ik dit soort telegram-recensies met jullie kan delen. Wanneer die notities een tijdje blijven liggen en je je niet meer alles van het verhaal herinnert lezen ze vaak als een bizarre en grappige memo.

The Girl of Fire and Thorns – Rae Carson

– zo blij dat het eens niet een hoofdpersonage is waarbij iedereen zich omdraait omdat ze een fotomodellen-figuur heeft en de mannen over hun eigen voeten struikelen omdat ze voldoet aan het standaard schoonheidsideaal
– geen opvallende talenten wel het hart op de juiste plaats
– op basis van de eerste bladzijden had ik me ingesteld op een rustige gemoedelijke schrijfstijl. Tot mijn verbazing leek het verhaal echter heel snel op gang te komen en actie te bevatten.
– woeste landschappen, zware leefomstandigheden, veel valse gezichten, machtshebbers die ervoor kiezen om de problemen niet te erkennen waardoor het voor de mensen eerder een kwestie van overleven is in plaats van echt leven
– het boek verloor uiteindelijk een ster bij de beoordeling omdat het sterker worden van het personage en het ontvangen van respect grotendeels gekoppeld werd aan afvallen en het inruilen van haar vormeloze kledij voor getailleerde jurken.

Gezocht: redder in nood – Rachel Gibson

– luchtig, verstand op nul, maar niet helemaal overtuigend
– ik vond de schrijfster met momenten behoorlijk kwetsend uit de hoek komen wanneer ze iemands uiterlijk omschreef
– vrij plat ook qua conversaties
– één van de personages is een soldaat die telkens een gepaste filmpquote heeft klaarstaan als reactie en dat deed me aan het Supernatural-fandom denken met zijn gigantische arsenaal aan toepasselijke gif-jes.
– een ander personage heeft last van flashbacks maar doordat die niet worden aangegeven waardoor het gewoon om een nieuwe alinea lijkt te gaan komt het verhaal behoorlijk chaotisch over.

Then Came You – Jill Shalvis

– Wyatt is er meer voor zijn zussen dan hun ouders, zijn zus is mijn soulmate wat dessert-principes betreft
– Emily doet haar best hoor, maar desondanks zegt ze vaak net dat ene dat ze niet wilde zeggen. Wat voor grappige situaties en ongemakkelijke situaties voor haar zorgt. Wyatt daarentegen is net heel goed in het niet teveel prijsgeven.
– hij is het gewoon om te improviseren, zij heeft blijkbaar een zwak voor dassen met puppies en kittens, goede bedoelingen en een tot in de puntjes uitgewerkt levensplan maar geen weerstand tegen de onverwachtse hindernis op haar pad. Al is die hindernis wel heel attent en moeilijk te weerstaan. Dus we mogen haar daar niet op afrekenen.
– zo vaak gelachen. Het komt ook niet geforceerd over vermits ik mezelf ook dat soort stoten zie uithalen.
– ook de dynamiek tussen de personages onderling is een pluspunt