Titel: Vergeten verleden
Reeks: Eve Dallas #16
Auteur: J.D.Robb
Uitgeverij: Boekerij
Bladzijden: 399p.
Prijs: 15,99€
Bron: recensieboek

Bij een vooraanstaand persbureau wordt een portfolio bezorgd. Het staat vol foto’s die niet zouden misstaan op het cv van een beginnend fotomodel. Alleen is de afgebeelde vrouw geen model. En is ze op de laatste foto dood.

Het is het begin van een van de grootste uitdagingen in Eve’s carrière. De moordenaar is niet alleen intelligent en perfectionistisch, maar ook een gevoelige artiest die voor veel vrouwen onweerstaanbaar lijkt. Niet zo gek, want hij belooft precies datgene waar zijn doelwitten naar verlangen: eeuwige jeugd en schoonheid. Maar tegen welke prijs?

Mijn mening:

Vergeten verleden start met Eve die in zo’n goede stemming is dat ze een vreugdedansje doet en dat voelt een beetje bizar aan. Nu ja, ‘een beetje’… het gaf me als lezer even het gevoel dat ik in een andere dimensie was terechtgekomen. Al snel slaagt die goede start om en krijgen we echter opnieuw een Eve te zien die veel vertrouwder aanvoelt.

Eigenlijk vind ik het doorgaans leuker om de personages opnieuw te ontmoeten dan om mee een nieuwe zaak op te lossen. Ik vermoed dat het ondertussen wel duidelijk is geworden dat ik fan ben van Eve & Co. Ook bij dit boek bleek dat het geval te zijn. De conversaties brachten me weer regelmatig aan het lachen en de interactie tussen Eve en Peabody deden me vaak denken aan de uitdrukken die zegt dat plagen gelijk staat aan liefde vragen. Al gaat het in dit geval eerder om vriendschap. Eve is heel loyaal en ze heeft vrijwel alles over voor haar geliefden maar af en toe komt ze ook over als een pestkopje.

Daarnaast vond ik het ook heel fijn dat Even en Summerset een keer niet kunnen ontkennen dat ze meer overeenkomsten hebben dan ze willen toegeven. Ze werken zelfs een keer samen en wie deze serie kent weet dat dat heel uitzonderlijk is. Het helpt natuurlijk dat Summerset in dit boek een ander slachtoffer vindt om zijn afkeer op bot te vieren.

Wat me ook aansprak aan dit boek is dat de rollen een keer omgekeerd werden. Even en Roarke zijn er steeds voor elkaar maar we krijgen doorgaans vooral te zien hoe Roarke voor Eve zorgt. Hoe hij er voor haar is op moeilijke momenten en er voor zorgt dat ze zichzelf niet teveel verwaarloost. Het was dan ook mooi om te zien hoe de rollen nu een keer worden omgedraaid wanneer Roarke’s niet rooskleurige verleden hem inhaalt en daardoor de grond van onder zijn voeten lijkt weg te maaien.

Ook al ben ik vooral fan van de personages toch was de zaak waar Eve in dit boek aan werkt vrij bijzonder. Je hebt schilders die een doek bespatten en het eindresultaat vervolgens tot kunst dopen, artiesten die een zuil bekleden met ham en het eindresultaat vervolgens dezelfde definitie toekennen. Er zijn echter ook mensen zoals de moordenaar in dit boek die een wel heel vertekend beeld van kunst hebben. Een dader die zijn slachtoffers niet haat maar hun eigenschappen net enorm waardeert. Al toont hij die waardering op een heel bizarre manier.

Opnieuw zorgde J.D.Robb ervoor dat ik probleemloos kon wegduiken in Eve’s wereld. Haar personages blijven heel vertrouwd aanvoelen en ook haar schrijfstijl is zo te omschrijven. Even vlot als anders met een herkenbare combinatie van zowel grimmige fragmenten als humoristische elementen die een welkom evenwicht bieden tegen die duisterheid en dat alles in een futuristische wereld die ondanks alle moderne technologie heel herkenbaar is.

P.S.: Laat je trouwens niet misleiden door de tweede alinea van de flaptekst. Ik las deze pas nadat ik het boek uit had en merkte toen dat deze omschrijving niet echt overeen komt met het verhaal.