Titel: Vanuit het duister
Reeks: De Bron #2
Auteur: Nora Roberts
Uitgeverij: Boekerij
Prijs: 436p.
Bladzijden: 17,99€
Bron: recensieboek

Van een afstandje lijkt het een alledaags boerengezin met een heel gewoon leven. Maar buiten het erf van deze vredige boerderij heerst de duisternis.

Fallow Swift is bijna dertien en weet nauwelijks hoe de wereld er vroeger uitzag. De stad waar haar ouders ooit woonden is sinds het uitbreken van de Plaag een ruïne, opgeëist door de natuur. Slechts een enkeling waagt zich buiten, waar meedogenloze gangs de dienst uitmaken. Op mensen met bijzondere gaven, zoals Fallow, wordt gejaagd. Toch zal ze haar veilige thuis moeten verlaten. Fallow is De Ene, en het is slechts een kwestie van tijd tot haar ware identiteit aan het licht komt. Als ze blijft, brengt ze niet alleen zichzelf, maar haar hele familie in gevaar.

Mijn mening:

Vanuit het duister start ongeveer dertien jaar na het einde van Het begin. Na de gebeurtenissen van dat eerste boek is het leven veel primitiever geworden. Niets is nog vanzelfsprekend en moderne hulpmiddelen zijn vrijwel volledig weggevallen waardoor mensen moeten teruggrijpen naar ambachtelijke technieken en werkmateriaal dat handenarbeid vereist. De oudere mensen herinneren zich nog hoe het eerder was, maar de nieuwe generatie die geboren werd na de plaag heeft geen heimwee naar het gemak en de snelheid van weleer. Zij kennen die zaken immers enkel uit de verhalen van hun ouders en grootouders. Fallow is één van die jongeren maar ze is nog meer dan dat. Zij is de Ene en zodra ze dertien wordt moet ze een belangrijke keuze maken. Een beslissing die niet alleen impact heeft op haar eigen leven maar ook op dat van vele anderen.

Waar Het begin herkenbaar was als het werk van Nora Roberts maar zich tegelijker-tijd duidelijk kon onder-scheiden van haar eerder geschreven werk vond ik die contrasten minder groot bij dit tweede deel. Vooral de stukken die op Fallon’s training focusten zorgden ervoor dat het verhaal me meer aan eerdere boeken van de schrijfster deed denken. In deze fragmenten komen Ierse mythologie, folklore, de Ierse taal en rituelen voor die me herinnerden aan de Teken van Zeven-trilogie en de Ierse-trilogie. Die overeenkomsten voelden heel vertrouwd aan maar zorgden ervoor dat het boek me iets minder om ver wist te blazen dan zijn voorganger.

Een van de grootste verschillen met haar andere verhalen is dat het romantische ascpect in dit tweede deel slechts in beperkte mate terug te vinden is. Nog een verschil met het eerste deel is dat er meer vaste locaties zijn. De personages zijn immers niet meer de hele tijd op de vlucht waardoor de verschillende perspectieven zich grotendeels op slechts twee verschillende locaties bevinden. De focus is echter voor het grootste deel op Fallon gericht waardoor de perspectieven gedurende een groot deel van het verhaal minder snel afwisselden. Persoonlijk vond ik de fragmenten waar dat vaker gebeurde interessanter omdat de wereld dan een pak groter werd, het tempo sneller en het avontuur grootser.

Zoveel mensen zijn gesneuveld tijdens de Plaag maar jammer genoeg zijn karaktertrekken als wreedheid en machtswellust niet uitgestorven. De contrasten tussen licht en duisternis, liefde en haat, hoop en angst komen heel duidelijk naar voren in dit boek en een personage als Jeremiah White dat gebruik maakt van de situatie om haat aan te wakkeren, mensen tegen elkaar probeert op te zetten en loze beloftes maakt om zelf meer macht te verwerven … tja, dat klinkt jammer genoeg wel heel actueel en herkenbaar.

Ik moet echter wel even opmerken dat ik het moeilijk vond om me in te denken hoe een meisje van dertien jaar de taak kan vervullen die Fallon krijgt voorgeschoteld. Natuurlijk besef ik dat kinderen in dit soort omstandigheden veel sneller volwassen moeten worden maar toch kan ik het idee niet van me afschudden dat het verhaal sterker zou zijn indien het hoofdpersonages iets ouder was geweest. Haar enthousiasme en goede inborst zijn overtuigend maar wanneer ze een ritueel uitoefent bedacht ik me regelmatig ‘dit is geen 13-jarige’. Bovendien deden Fallon en Mallick die haar leert omgaan met het Licht me ook wat denken aan Luke die een spoedcursus in The Force krijgt van Yoda.

Nora Roberts zorgde er echter opnieuw voor dat ik meeleefde met haar personages, dat ik boos werd omwille van het onrecht en geschokt was door hoe sommige de situatie uitbuiten terwijl ze enkel aan zichzelf denken. Maar ik stond ook verbijsterd door de gruwelijkheden die een aantal mensen uitsteken. Handelingen die doen vermoeden dat ze al lang geen geweten meer hebben en hun huid niet meer dan duisternis omhult. Het boek wist me minder te verrassen als Het begin maar ik vond het wel heel fijn om de nieuwe generatie op New Hope én Fallon en haar familie beter te leren kennen.