Titel: Duistere troon
Reeks: Three Dark Crowns #2
Auteur: Kendare Blake
Uitgeverij: Harper Collins
Bladzijden: 379p.
Prijs: 17,99
Bron: recensieboek

De zusjes Katharine, Arsinoe en Mirabella zijn alle drie erfgenaam van de troon, maar moeten, zoals elke generatie drielingen voor hen, uitvechten wie uiteindelijk koningin wordt. Het is een gevecht op leven en dood. Wie van de koninklijke zusjes zal als overwinnaar uit de bus komen en de troon mogen bestijgen? Katharine, eens de zwaktste van de drieling, voelt zich sterker dan ooit tevoren. Arsinoe heeft de waarheid over haar krachten ontdekt en beseft dat haar geheim weleens in haar voordeel zou kunnen werken. En Mirabella, altijd de sterkste en de gedoodverfde koningin, raakt niet alleen zelf in groot gevaar: ook de mensen om haar heen lopen gevaar en ze lijkt het niet te kunnen voorkomen. Er is niets en niemand die de zusjes tegenhoudt op weg naar de troon, behalve zijzelf …

Mijn mening:

Waar Koninginnen grotendeels een kennismaking was met zowel de personages als hun omgeving en het tempo en de spanning pas toenam naar het einde toe is de strijd in Duistere troon al volop aan de gang. Toch kent ook het tweede deel een vrij rustige start. Het verhaal heeft opnieuw wat tijd nodig om op gang te komen. Ondanks het rustige tempo wist de schrijfster wel mijn aandacht vast te houden.

Wat ook het zelfde is gebleven is de manier waarop verschillende perspectieven elkaar blijven afwisselen. Zowel die van Katharine, Arsinoe en Mirabelle als een aantal van de mensen die dicht bij hen staan zoals Billy, Jules en Joseph. Het is een pluspunt dat deze serie niet enkel het verhaal van de koninginnen omschrijft maar dat ook de mensen om hen heen behoorlijk wat aandacht krijgen. De loyaliteit van Jules is bijvoorbeeld bewonderenswaardig en naast dat de personages beter worden uitgewerkt zorgt de schrijfster er ook voor dat er voldoende actie en intriges zijn om je aandacht vast te houden.

In dit tweede deel vinden veel verschuivingen plaats. Waar je in het ene boek Katharine in je armen wil sluiten om haar te troosten lijkt ze nu steeds minder emoties te vertonen en Mirabelle voor wie alles eerst van zelf leek te gaan krijgt nu net meer en meer hindernissen voor de voeten geworpen. Eigenlijk werkt dit wel in haar voordeel op het vlak van sympathie winnen. Het is immers moeilijker om met iemand mee te leven wanneer het er naar uitziet dat een personage met de vingers in haar neus een overwinning mag binnenhalen. Arsinoe vond ik van in het begin een fijn personage doordat ze zich niet laat opjagen door alle heisa. Ze blijft zichzelf en dat doet ze nog steeds al merk je wel dat ze door haar ontdekking uit het vorige boek nog wat op zoek is naar wie ze nu juist is en waar haar toekomst ligt.

Wanneer ik de relatie tussen de zussen omschrijf als stroef heb ik eigenlijk al het idee dat ik de zaken mooier afschilder dan ze zijn. Zusterliefde koesteren is immers nogal moeilijk, zo niet onmogelijk, wanneer je weet dat er slechts één kan overleven en ze daarvoor als eerste de andere twee moet vermoorden. Omwille van die kennis neem je immers al afscheid van elkaar nog voor de omstandigheden daarom vragen.

Wat er ook terug te vinden is in Duistere troon zijn misverstanden, intriges en manipulatie. De laatste van die drie lijkt in dt boek zelfs nog giftiger dan een feestbanket in Katharine’s thuisbasis waar de chefkok even kwistig is met de arsenicum als met boter, room en kruiden. De entourages rond de koninginnen (vooral die van Mirabelle en Katharine) lijken de Koninginnen nog steeds te bespelen als pionnen alleen beseffen ze dat ondertussen ook en geloven ze niet langer alles klakkeloos waardoor de zussen ondertussen vaker zelfs de touwtjes in handen nemen.

Is het verhaal perfect? Nee, dat nu ook weer niet. Zo zie ik van één van de huwelijkskandidaten nog steeds de meerwaarde niet in. Dat hij me aan King Joffrey uit Game of Thrones deed denken werkte natuurlijk ook niet echt in zijn voordeel. Het verhaal verliep vlot en het blijft fascineren maar het rustige tempo dat pas vrij ver in het verhaal toeneemt in snelheid remde me in het begin wel een beetje af. Net als bij het eerste deel maakte het einde ook hier veel goed. Ik ben echter benieuwd naar het verdere verloop van deze serie vermits ze oorspronkelijk een pak korter zou zijn en nu tweemaal zo lang zal worden. Hopelijk zorgt deze wijziging er niet voor dat het verhaal zo ver uitgerokken wordt tot het in stukjes uit elkaar barst. Dit tweede deel bleek gelukkig alvast veelbelovend te zijn.