Titel: Onderstromen
Auteur: Nora Roberts
Uitgeverij: Boekerij
Prijs: 16,99€
Bladzijden: 479p.
Bron: recensieboek

In het idyllischie stadje Lakeview lijkt de familie Bigelow het perfecte gezin te zijn. Vader Graham is een succesvolle chirurg, moeder Eliza is een graag geziene verschijning binnen de hechte gemeenschap van het stadje. Maar achter de gesloten deuren leven de kinderen Zane en Britt in angst. Hun vader houdt het gezin in een ijzeren greep, en zij hebben geleerd dat zo goed mogelijk voor de rest van de wereld verborgen te houden. Tot de dag dat Zane vier minuten te laat is en de fout maakt met zijn vader in discussie te gaan. De consequenties verscheuren de familie, en de ouders belanden in de gevangenis. Zane en Britt groeien op bij hun liefhebbende tante en grootouders, maar de gebeurtenissen van die dag hebben hun sporen achtergelaten.

Inmiddels is Zane een succesvolle advocaat geworden, en keert terug naar Lakeview, vastbesloten om de demonen van vroeger voor altijd te laten rusten .Zijn tante en zus wonen nog altijd in het stadje, maar er is ook een nieuwe bewoonster, Darby McCrae. En onder haar vrolijke uiterlijk schuilt een dieper trauma dan Zane kan vermoeden.

Mijn mening:

Zane en zijn zus groeien op in Lakeview Silence. Een rustig dorpje waar iedereen elkaar kent of denkt te kennen. Een locatie omgeven met een prachtige natuur en de blauwe spiegel van het rustgevende meer dat verantwoordelijk is voor de naam van het dorp. Een rustig kabbelende spiegel die het zonlicht reflecteert en zo verborgen houdt wat er onder schuilt.

Die vergelijking kan je doortrekken naar hun ouders. Het zijn mensen die zich verschuilen achter een masker dat gebaseerd is op uiterlijk vertoon en prestige terwijl ze achter gesloten deuren hun ware gezicht tonen. Nora Roberts slaagt er telkens in om personages heel goed uit te werken waardoor je ze al snel in je hart sluit of zoals in dit geval je binnen de kortste keren een hekel aan iemand krijgt. Bij dit boek leek het om een persoonlijk record te gaan. Al binnen twee bladzijden had ik een hekel aan Zane’s ouders. Vooral zijn vader riep die reactie bij me op en vervolgens evolueerde dat gevoel al snel naar afschuw. Hij is immers nog het beste te omschrijven als een cocktail van haat, woede, afgunst en agressie. Wanneer die illustie stuk springt heeft dit gevolgen voor het hele gezin.

Vele jaren later keert Zane terug naar het dorp waar hij is opgegroeid en in Onderstromen volgen we hem, zijn familie en Darby. Die laatste zag ik voor me als een sympathieke stormwals want hoe vriendelijk en beleefd ze ook is, ze overrompelt de bewoners van Lakeview Silence frequent met haar enthousiasme en plannen. Ze is gedreven, energie en zo doortastend dat je er duizelig van wordt.

Waar Zane terugkeerde als advocaat en streeft voor rechtvaardigheid is Darby een tuin-architecte en het is wel duidelijk dat Nora Roberts haar voorliefde voor tuinieren kwijt kon in het beroep van Darby. Het gaf haar meteen ook een geweldig excuus om er zich tijdens de research naar aanleiding van dit boek nog meer in te verdiepen.

Vermits beide hoofdpersonages heel recht toe recht aan zijn, niet naast hun schoenen lopen en down-to-earth zijn is het makkelijk om met hen mee te leven. Ook in hun verhaal staat familie, vriendschap en liefde centraal en zit er behoorlijk wat humor tussen verweven. Die positiviteit is een mooie compensatie voor de andere karakters die aan bod komen in Onderstromen. Ik zei eerder al dat Nora Roberts er goed in slaagt om personages neer te zetten maar dat betekent ook dat nare types in haar verhalen en scènes waarin agressie beschreven worden echt onder je huid kunnen kruipen. Je wordt er als lezer echt op gewezen dat er naast mensen met een goede inborst ook gestoorde mensen rondlopen op deze planeet. Dat klopt natuurlijk helemaal maar ik vond het in dit boek wel een beetje op het randje balanceren. Met momenten leek het wel alsof Onderstromen een bijeenkomst van agressie-slachtoffers was.

Ik ben gewoon dat de ontknoping van haar verhalen doorgaans geen verrassing in petto hebben maar vond het wel jammer dat het einde van dit boek in een stroomversnelling terecht kwam waarbij alles heel snel moest worden afgerond. De rest van het verhaal verliep immers eerder in een vlot maar gemoedelijk tempo en door dit grote contrast voelde het aan alsof het einde te abrupt werd afgewerkt. Gelukkig voelde de rest van het verhaal en de dynamiek tussen de personages natuurlijker aan.