Nee hoor, ik heb deze blogpost niet ingepland omdat ik nog eens een titel met alliteratie wilde delen. Wel, omdat ik me regelmatig van alles afvraag. Soms tijdens het lezen, soms tijdens het kopen van boeken en ja uiteraard hebben niet al mijn bedenkingen iets met boeken te maken maar het zijn natuurlijk wel net die bedenkingen die ik hier voor jullie heb verzameld.
Ik vind het super dat deSleghte nog steeds bestaat en hou er van om tussen hun aanbod rond te snuisteren maar ik vind het wel opvallend hoe groot het verschil is tussen wat ze geven bij de inkoop van een boek en de prijs die ze er vervolgens zelf voor vragen. Namelijk 2 à 2,5€ voor een recent boek waaraan je niet kan zien dat het gelezen is versus 5€ voor een paperback die net niet uit elkaar valt. Mijn steun voor deze winkel bestaat dus waarschijnlijk vanaf nu uitsluitend uit het kopen van boeken maar niet meer uit het binnenbrengen van gelezen exemplaren.
Staan er meer typfouten in boeken tegenover vroeger of valt het me gewoon meer op?
Waarom kan ik me wanneer ik uitgeput ben en teveel pijn heb niet focussen op een boek maar lukt het me wel om fanfiction te lezen?
Waarom word ik bij het lezen van een boek op de bus of tram al na enkele zinnen super misselijk maar kan ik wel iets langer digitaal lezen? Op mijn smartphone gaat het doorgaans zelfs nog beter/langer als op mijn ereader.
Zijn terugkerende elementen op boekcovers een modetrend? Zouden uitgeverijen samenkomen tijdens een soort cover-modeshow waarin de nieuwe seizoenselementen worden voorgesteld? “De komende lente/zomer draait helemaal om bloemen. Laten we dus allemaal zoveel mogelijk bloemencovers uitbrengen.”
Wat gebeurt er met verdwijnende boeken? Verhalen die werden aangekondigd in een catalogus maar vervolgens niet worden gepubliceerd en zelfs helemaal van de aardbodem verdwenen lijken te zijn. Zweeft er ergens een vortex rond gevuld met al die vermiste titels?
Het is zooooo jammer dat de Lucky Harbor-serie van Jill Shalvis enkel beschikbaar is in een paperback-formaat dat doorgaans enkel in krantenwinkels te vinden is. Hierdoor en doordat er eigenlijk maar amper reclame voor wordt gemaakt gaan zo weinig mensen die leuke, grappige, romantische én ontspannende verhalen ontdekken. Het is echt één van mijn favoriete schrijfsters van romantische verhalen én haar boeken slagen er steeds opnieuw in om me tot rust te laten komen. Ik geraak er zelf aan omdat ik weet dat ze bestaan en telkens bij de plaatselijke boekhandel ga vragen of ze het voor me willen bestellen maar andere mensen missen haar fijne schrijfstijl én de bevoorrading aan chocolade-excuses.
Waarom lukt het me niet meer om alles buiten te sluiten wanneer ik een boek wil lezen? Waarom ben ik nu zoveel sneller afgeleid tegenover vroeger toen net niets kan afleiden van wat ik aan het lezen was? Is het één van de nadelen van het ouder worden?
Zouden wisselende covers halverweg een reeks het gevolg zijn van iemand die een rottige dag had en besloot dat hij/zij niet als enige wil afzien?
Zouden stopgezette vertalingen dan misschien het besluit zijn van iemand die op dieet staat? “Als ik geen chocolade meer mag eten dat mogen jullie niet meer verderlezen.”
Haha, ik zou echt wel eens zo’n modeshow willen meemaken! Dus als iemand zich geroepen voelt om dit te organiseren, graag!
Stel je voor én dan zo’n zaal vol fictionista’s die commentaar geven op de nieuwe collectie. 🙂
Ik ben ook vaker afgeleid dan vroeger. Lezen op de bus, tram of trein lukt me wel, maar in de auto (als passagier) word ik echt ziek…
Dat van die afleiding vind ik echt heel jammer en het lezen op het openbaar vervoer blijf ik telkens proberen maar tot nu toe lijkt enkel de trein goed te lukken. In de auto heb ik het echter nog niet geprobeerd vermits we dan meestal aan het praten zijn.
Mijn broer zorgt alleszins voor eenduidigheid in zijn boektitels: Vloed – Val en binnenkort Volt
Hij liet zelfs een nieuwe cover maken van het eerste boek zodat het bij het tweede (en derde) boek zou passen 🙂 Aanschaffen die handel! 😀
Eerst maar eens proberen om mijn TBR (die momenteel op 146 staat) wat te laten zakken. Ik zit al onder de 150 dus ik ben goed bezig. Ja, ik ben mezelf aan het aanmoedigen. Ja, ik weet dat dat nog steeds super veel ongelezen boeken zijn en ja, de kans is groot dat ik dat vergeet zodra ik donderdag op het Boekenfestijn in Antwerpen een leuk boek tegenkom.
Hahaha, “Als ik geen chocolade meer mag eten dat mogen jullie niet meer verderlezen.” Stelt u voor dat dat echt de reden zou zijn 🙂 Ik kan nog wel opgaan in een boek, maar in vergelijking met vroeger is dat inderdaad ook veel minder. Mijn ouders moesten toen soms 5x mijn naam zeggen vooraleer ik doorhad dat ze het tegen mij hadden (ik was nochtans de enige Haaike in huis. En algemeen overal eigenlijk, dus ’t is niet alsof er verwarring kon zijn 🙂
Bij sommige zaken vraag ik me echt af welke logica er achter schuilgaat. Soms lijkt die onvindbaar en dan kan je evengoed zelf een verklaring bedenken hé. Ik kan nog steeds enorm genieten van fictieve werelden en soms lukt het me om er echt in weg te duiken maar het is eerder een uitzondering geworden in plaats van de regel. Mijn vake vindt het nog steeds grappig dat ze naast me konden zitten en vanalles over me konden zeggen zonder dat ik het hoorde.