Titel: Talisbinder
Reeks: Spellslinger #3
Auteur: Sebastien de Castell
Uitgeverij: Billy Bones
Prijs: 22,50€
Pagina’s: 413p.
Bron: recensieboek

Als vogelvrijverklaarde is Kellen gedwongen op de vlucht te slaan voor magiërs en premiejagers. Maar zijn leven staat op het punt nog veel moeilijker te worden. In Gitabria heeft de uitvinding van een bijzondere mechanische vogel spionnen uit het hele continent aangetrokken. Deze spionnen zullen moorden om de vogel in handen te krijgen.

Maar de mysterieuze vogel heeft een nog groter en donkerder geheim – een geheim dat een oorlog zal ontketenen tenzij Kellen en zijn stelende eekhoornkat het als eerste ontrafelen.

Mijn mening:

Toen ik Schaduwzwart las vreesde ik een beetje voor het Tweede Boeksyndroom maar daar bleef de opvolger van Vogelvrij van bespaard. Ook dit derde deel heb ik graag gelezen maar het wist me minder te overtuigen dan de eerder verschenen boeken.

Het lijkt echter moeilijk vast te pinnen waaraan dat ligt vermits ook Talisbinder een avontuurlijk en magisch verhaal is waarin voldoende humor verwerkt werd. Kellen slaagt er nog steeds in om in benarde situaties terecht te komen en ok, het helpt dat hij vrij handig is in het omzeilen van die problemen en er soms zelfs in slaagt om die situaties zo te manipuleren dat ze in zijn voordeel uitdraaien. Toch zou zijn leven een pak makkelijker zijn wanneer hij niet zo’n probleem-magneet was. Reichis helpt daar trouwens ook niet bij. Nog steeds niet. Langs de andere kant zou Kellen’s leven een pak eentoniger zijn zonder Reichis en Ferius.

Waar Reichis hem ongeveer even vaak in als uit gevaarlijke situaties helpt is Ferius degene die er voor zorgt dat hij zichzelf steeds beter leert kennen. In dit boek wordt Kellen echter ook beter in het lezen en doorzien van Ferius. Al blijft ze nog steeds grotendeels een mysterie in dit boek leren we wat meer over haar geschiedenis.

De relatie tussen Kellen en de grommende Reichis is de grootste bron van humor in deze reeks. Een eekhoornkat die droomt over het verorberen van oogbollen, vrijwel non-stop bedreigingen zit te mompelen en een godsgruwelijk gevoel voor humor heeft. Op het eerste zicht is die laatste steeds boos op Kellen maar onder die ruwe bolster is hij eigenlijk een royaal spinnende kat. Durf hem echter niet te vertellen dat ik dat gezegd heb want ik wil mijn ogen graag behouden.

Net als in het vorige boek duiken ook hier zowel nieuwe gezichten als oude bekenden op waardoor het trio plots geen trio meer is en de personages moeten wennen aan een nieuwe samenwerking. De Argosi zijn het best te omschrijven als gesloten boeken wiens antwoorden eigenlijk enkel meer vragen oproepen. In Talisbinder laten ze echter wel af en toe in hun kaarten zien waardoor zowel Kellen als zijn vrienden een aantal keuzes krijgen voorgeschoteld. Verschillende paden, verschillende bestemmingen en een hoop misleiding om het verloop van de weg onduidelijk te maken.

Ik blijf het leuk vinden hoe het verhaal van Kellen aantoont dat het soms beter is om minder machtig te zijn omdat je dan minder snel naast je schoenen gaat lopen en gewongen wordt om op een creatieve manier probleemoplossend te denken. Het is mooi hoe hij mede dankzij Ferius van zijn fouten tracht te leren en blijft proberen om zichzelf te verbeteren. Ook de loyaliteit tussen de lotgenoten onderling is mooi om te aanschouwen. Het is leuk om iets meer te weten te komen over Ferius, om te zien dat hun reisgenoten-groep wat groter wordt en dat Kellen meer vaardigheid krijgt in het omgaan met zijn gaven. Alleen had ik tijdens het lezen van dit boek iets te vaak het gevoel dat het hard leek op wat ze eerder meemaakten. Het blijft een fascinerende wereld en fijn leesvoer maar dit derde deel kon me desondanks iets minder overtuigen dan zijn voorgangers.