Titel: The Surface Breaks
Auteur: Lousie O’Neill
Uitgeverij: Scholastic
Bladzijden: 309p.
Bron: eigen collectie

The days of my childhood kept turning over; disolving like sea foam on the crest of the waves. I have been counting them; the days and the nights, the weeks, the months, the years.

I have been waiting for this day.

Deep beneath the cold, stormy sea, Gaia is a mermaid who dreams of freedom from her controlling father. On her first swim to the surface, she is drawn towards a human boy. Gaia longs to join his carefree world, but how much will she have to sacrifice? What will it take for the little mermaid to find her voice?

Mijn mening:

The Surface Breaks is echt één van die boeken waarbij de cover het eerste was dat me opviel. Het coverontwerp dat gemaakt werd door Paola Escobar is echt een blikvanger. Een prachtige illustratie met veel details die mooi aansluiten bij het verhaal. Nu zou dat op zich niet voldoende reden geweest zijn om me te overtuigen om dit boek te kopen maar toen ik las dat het om een hervertelling ging was ik helemaal verkocht. Dit keer is geen retelling van Beauty and the Beast maar eentje van De Kleine Zeemeermin.

Ik had nogal hoge verwachtingen van dit boek maar vermits het mijn allereerste boek van deze schrijfster was had ik eigenlijk geen flauw idee van wat ik kon verwachten. Al snel bleek deze hervertelling duisterder te zijn dan ik had verwacht. Ik werd er gewoon ongemakkelijk van toen ik las hoe vrouwen in Muirgen’s wereld behandeld worden. Hoe ze volgens de mannen niets meer zijn dan hun looks. Of je nu wel of niet voldoet aan hun schoonheidsideaal maakt niet uit. Het is immers sowieso in je nadeel. Je krijgt iets ongewenst opgedrongen of je wordt straal genegeerd en/of vernederd. Dit telt trouwens voor alle vrouwen al reageert niet elk van hen op dezelfde manier op deze uitbuiting.

Het lijkt me verschrikkelijk om op te groeien in een wereld waar je in het rond wordt gecommandeerd en je enkele taak bestaat uit mager, mooi, gehoorzaam én stil te zijn. Van bodypositivity is er duidelijk geen sprake bij de mermaids die volledig gebrainwasht worden naar de eisen van mannen.

In het begin van het verhaal leefde ik dan ook mee met Gaia. Ik was in haar plaats verontwaardigd omdat ze gewongen werd om zichzelf weg te cijferen. Maar vervolgens ergerde ik me enorm wanneer ze zichzelf hetzelfde aandoet. Ja, dat lees je goed. Ze wil wegvluchten uit een vrouwonvriendelijke wereld (wat volkomen begrijpelijk is) en gaat vervolg zichzelf wegcijferen zonder dat ze daartoe gedwongen wordt. Waar ik tijdens het eerste deel met haar meeleefde en me verontwaardigd voelde in haar plaats ergerde ik me het hele tweede deel aan hoe ze zich gedroeg. Pas aan het einde kon Gaia me terug overtuigen.

Gaia’s verhaal kwam vlug op gang en de schrijfster gebruikt een mooie schrijfstijl in deze hervertelling die werd herschreven tot een protest tegen onrecht. Mijn grootste probleem met dit boek was dat het heel zwart/wit is. Alle vrouwen zijn slachtoffers, alle mannen zijn slecht. Ik begrijp dat Louise O’Neill onrecht wil aankaarten en je gaat me zeker niet horen beweren dat er geen nood is aan zo’n stem. Alleen zou haar boodschap volgens mij sterker overkomen indien ze wat genuanceerder is. Een zwart/witte wereld bestaat immers niet.

In plaats van ‘Diep in de zee’ riep dit boek vooral een ‘Diep in de put’-gevoel bij me op. Ik vond het verhaal echt ontzettend deprimerend en vond het jammer dat het hoofdpersonage zichzelf pas aan het einde van het boek leek terug te vinden.