Titel: Godsgraf
Reeks: Nimmernacht #2
Auteur: Jay Kristoff
Uitgeverij: L.S.Amsterdam
Prijs: 29,99€
Bladzijden: 653p.
Bron: recensieboek

Mia Corvere, vernietiger van keizerrijken, heeft haar plek gevonden onder de Klingen van Onze Vrouwe van Gezegende Moord, maar velen binnen de congregatie van de Rode Kerk vinden dat ze die niet verdient. Haar positie is onzeker, en ze is nog altijd geen stap dichter bij de wraak die ze wil nemen na de brute moord op haar familie. Maar na een fatale confrontatie met een oude vijand begint Mia te vermoeden dat de Rode Kerk zo haar eigen motieven heeft.

Als vervolgens bekend wordt dat consul Scaeva en kardinaal Duomo de afsluiting van de grote spelen in Godsgraf zullen bezoeken, trotseert Mia de Kerk en verkoopt ze zichzelf als slaaf, zodat ze wraak kan nemen. Een belofte die ze zichzelf deed op de dag dat ze alles verloor.

Op het zand van de arena vindt Mia nieuwe bondgenoten en bittere rivalen, en rijzen er meer vragen over haar vreemde verwantschap met de schaduwen. Als de complotten zich ontvouwen, de geheimen worden onthuld en het aantal doden blijft oplopen tussen de muren van het collegium, wordt Mia gedwongen te kiezen tussen loyaliteit en wraakzucht.

Mijn mening:

Nimmernacht was één van de boeken die vorig jaar het meeste indruk op me hebben gemaakt. Zeggen dat ik enorm uitkeek naar dit vervolg is dan ook een understatement en ik kan nu alvast verklappen dat Jay Kristoff al mijn verwachtingen heeft waar gemaakt en me tegelijkertijd wist te verrassen.

Het is trouwens een sympathieke man hoor die Jay Kristoff. Hij start dit tweede deel met een terugblik in de vorm van een personagelijst en die snelle opfris-cursus was heel erg welkom. Ik merkte al snel dat de zaken die ervoor zorgden dat ik zo van Mia’s verhaal hield nog steeds aanwezig waren. Het sarcasme van de auteur bijvoorbeeld. Maar ook zijn vaak hilarische vergelijkingen (blijkbaar kan je daarbij heel vaak gebruik maken van bordeel-gerelateerde zaken) en de zwarte humor die perfect aansluit bij dit duistere verhaal. Waar ook geen verandering in is gekomen is de grimmige sfeer en de genadeloosheid waarmee hij zijn personages om de oren slaagt.

Net die genadeloze omschrijvingen maken het boek geloofwaardig. Mia’s leven is alles behalve rozengeur en maneschijn dus het zou onzinnig zijn om haar omstandigheden te gaan verbloemen. Ik ben dan ook heel blij dat Jay Kristoff blijft vasthouden aan die realistische weerspiegeling

Door bij het eerste hoofdstuk een periode van vier maanden over te slaan sinds het einde van Nimmernacht wordt je als lezer wat uit je evenwicht gebracht en ik ben er van overtuigd dat de auteur dat ongetwijfeld met veel plezier heeft gedaan. Gedurende de eerste helft van het verhaal blijven heden en verleden elkaar afwisselen waardoor elk hoofdstuk meerdere cliffhangers lijkt te bevatten. Ongeveer halfweg het boek haalt het verleden het heden in en vallen de flashbacks weg.

Het verhaal komt verrassend snel op gang. Ik merkte dat ik ook heel makkelijk in Mia’s wereld kon opgaan. Bij dit boek leek dat echt moeiteloos te gaan. De vertelstem waarmee het verhaal omschreven wordt heeft het effect dat je het gevoel krijgt dat je naar een luguber kampvuurverhaal aan het luisteren bent.
Waar ik bij het eerste deel behoorlijk moest wennen aan de voetnoten lijken deze nu meer vertrouwd aan te voelen. Ze brachten me meermaals aan het lachen. De ene keer bevatten ze informatie over Mia’s wereld, een andere keer sarcastische commentaar van de schrijver. Dat zijn hoofdpersonage datzelfde sarcasme hanteert als een favoriet wapen mag dan ook geen verrassing vormen. De voetnoten zorgen nog steeds voor een onderbreking van het verhaal en leestempo maar ze tonen eveneens aan dat de auteur niet lichtzinnig te werk is gegaan bij het uitwerken van Mia’s verhaal. Hij kent haar leefwereld door en door.

Ik hou er enorm van dat zijn personages zo sterk en geloofwaardig overkomen, dat Mia’s leefwereld zo gedetailleerd is uitgewerkt én van het feit dat er ondanks alle miserie waarmee hij zijn karakters confronteerd ook heel veel humor verwerkt zit in hun verhaal.

Waar Mia genadeloos haar tegenstanders in de pan hakt maakt Godsgraf op even gruwelijke wijze korte metten met het tweede boek syndroom. Deze opvolger is minstens even goed als zijn voorganger en ik heb er enorm van genoten.