Titel: Aartsrivaal
Reeks: Alter Ego #2
Auteur: Marissa Meyer
Uitgeverij: Blossom Books
Prijs: 20,99€
Bladzijden: 454p.
Bron: recensieboek

Het dubbelleven van Nova wordt steeds ingewikkelder. Als Insomnia hoort ze bij de Rebellen, de geliefde groep superhelden die heerst over Gatlon City. Maar als Nachtmerrie hoort ze bij de Anarchisten, de groep superschurken die vastbesloten is de Rebellen te vernietigen. Als Nova begint ze steeds meer te voelen voor Adrian, ondanks dat hij de zoon is van haar gezworen vijanden.

De lijn tussen goed en kwaad wordt dankzij toenemende criminaliteit, geheime wapens en conflicterende missies steeds duidelijker. Nova en Adrian weten maar één ding zeker: dat te veel macht het einde kan betekenen voor hun stad en de wereld zoals ze die kennen.

Mijn mening:

Toen ik Alter Ego las was dit mijn eerste superhelden-boek, hierdoor was het voor mij een nog heel verrassend concept en wist het verhaal me in zijn greep te houden. Ik was dan ook benieuwd of dit ook voor het tweede deel zou tellen.

De vlotte schrijfstijl die zo kenmerkend is voor Marissa Meyer is nog steeds aanwezig. Ze slaagt er in om alles heel visueel te omschrijven zodat je haar wereld makkelijk voor je kan zien. Ik was ondertussen alweer vergeten wie nu weer juist wat wist van elkaar. Gelukkig werd dat al snel weer opgefrist want anders zou het wel heel ingewikkeld worden vermits meerdere personages dubbelspel spelen en er dan ook nog eens meerdere namen per personage worden gebruikt. Het overzicht aan het begin van het boek waarin je alle karakters, hun alter ego en het team bij wie ze horen kan terugvinden is dan ook heel handig

Jammer genoeg kan ik niet beweren dat ik Aartsrivaal even graag gelezen heb als Alter Ego. Het viel me namelijk op dat het verhaal vrij traag op gang kwam en dat er ook veel herhaling in voorkomt. Vooral omdat sommige van die zaken ook al in het eerste deel al werden aangehaald. Hierdoor kon het boek mijn aandacht moeilijker vasthouden.

Naar het einde toe werd het tempo wel wat opgedreven maar in het algemeen was dit tweede deel minder spannend als zijn voorganger. Ik merkte ook dat ik meer hou van sommige nevenpersonages dan van Nova en Adrian. Wat waarschijnlijk grotendeels te verklaren is doordat hun bedenkingen het vaakst herhaald worden. Oscar zorgde bijvoorbeeld nog af en toe voor een beetje humor en de enthousiaste, optimistische, geeky Callum vormde ook een fijne afwisseling. Het viel me ook op dat ik niet zo veel voeling heb met de Anarchisten. De focus lijkt grotendeels bij de Rebellen te liggen.

Zowel de gaven als morele dilemma’s blijven echter fascinerend. Wit of zwart, goed of slecht, … Zodra je niet binnen de lijnen kleurt en de Rebellen-code niet opvolgt kom je bij hen op hun schurken-lijst te staan. Er wordt geen rekening gehouden met een grijze schemerzone. In dit boek valt het heel hard op dat hokjesdenken geen goede methode is. Wat ook opvalt is dat een oneerlijk machtsevenwicht geen goede zaak is ook al zijn je bedoelingen dat wel.