Een tijdje terug mocht ik naar aanleiding van de Open Boekdagen bij Standaard Boekhandel een lijst met favorieten boeken samenstellen. Toen ik met een vriendin dat lijstje aan het overlopen was wees ze me er op dat er geen romantische verhalen tussen stonden. Ik sprak haar meteen tegen vermits romantiek een belangrijke onderdeel is bij enkele van mijn favoriete boeken. Maar ergens had ze wel gelijk. Echt zuiver romantische boeken zoals chicklit en romans waarbij de liefde centraal staat haalden mijn lijstje niet. Betekent dit dat ik die boeken tegen mijn zin heb gelezen? Dat dit genre niets voor me is?
Nee. Totaal niet want ik geniet er enorm van om bijvoorbeeld een boek van Jill Shalvis te lezen. Haar boeken zorgen gegarandeerd voor onspanning, genieten en lachen.
Ok, er zijn ook een aantal romantische verhalen die slechts één of twee sterren van me kregen maar de meeste van hen krijgen er drie en sommige zelfs vier. Het viel me echter op dat ik dit genre boeken zelden vijf sterren toe ken omdat ze me me niet weten omver te blazen zoals andere boeken dat wel doen. Het zijn geen boeken die me na het lezen nog een tijd in hun greep houden. Ik blijf er na het lezen niet over nadenken.
Ik zou ze niet kunnen missen omdat ik het heerlijk vind om af en toe mijn gedachten even op nul te zetten tijdens het lezen van zo’n ontspannend en vaak lachwekkend boek. Een verhaal met personages met gewoonten en gedachten waarin ik mezelf herken.
Maar voor mij zijn het dus eerder tussen in boeken. Een beetje zoals die citroensorbet die ze bij een chique restaurant durven serveren om je smaakpalet te neutraliseren voor je aan de volgende gang begint.
Blijkbaar hou ik er meer van wanneer romantiek slechts één deel van het verhaal vormt en het verder wordt aangevuld met fantasy-elementen, de jacht op een seriemoordenaar, magische avonturen, een steampunk-setting of zelfs aliens en ruimteschepen.
Grappig, ik kwam onlangs tot dezelfde conclusie: dat ik (alleen) romantische boeken absoluut niet zou willen missen, maar dat ik ze volgens mij nooit vijf sterren geef – en als ik dat al ooit gedaan heb, weet ik zeker dat het een paranormal romance was. Over het algemeen lijken romances mij dieper te raken als er ook nog andere dingen spelen, alsof het dan nog echter voelt (? vraag me niet hoe logisch dat is terwijl ik meestal fantasy lees).
Dat is inderdaad grappig. Ik vind het altijd leuk om zo’n toevalligheden vast te stellen. Maar ik snap dus volledig wat je zegt. Op de één of andere manier raken dat soort verhalen me nog meer en blijven ze vooral veel langer hangen. Daarnet zag ik bij één van je blogposts een alt-blokfluit op een foto. Dat instrument heb ik een jaren gespeeld bij de muziekschool. Nog een toevallig gemeenschappelijk iets. 😉
Een goede smaak in boeken komt zelden alleen, zo blijkt maar weer. 😀
Bij mij komen er ook zelden chicklits op mijn favorietenlijstjes. Romantische boeken met net dat tikkeltje extra (Charles Martin bv.) halen de lijst dikwijls wel. Er moet dus wel een diepere laag te vinden zijn.
Van Charles Martin heb ik nog niets gelezen. Jij hebt dus ook een extra aspect nodig waardoor het verhaal beter blijft hangen.
Ha, helemaal mee eens. Ze zijn leuk om te lezen en ik zou ze ook niet kunnen missen, maar het zijn ook boeken die ik snel weer vergeet. Ik heb eigenlijk een beetje hetzelfde met thrillers. Ik hou enorm van het genre en lees er veel, maar het zijn nooit de meest diepzinnige en nazinderende boeken.
Ik heb vroeger veel thrillers gelezen en inderdaad die hebben datzelfde probleem. Zelf zal ik ze ook niet snel kopen vermits ik niet geneigd ben om hen te herlezen.
Ja dat heb ik ook wel heel erg. Heel af en toe vind ik het wel fijn om er eens een te lezen. Een boek waarbij het niet erg is als ik midden in een zin stop omdat Merijn op me moet hangen als het reclame is op tv bijvoorbeeld haha.
Wat grappig, ik heb het juist andersom. Mijn favorietenlijstje bevat veel romans. Ik vind ze heerlijk om te lezen en doe dat dan ook erg veel.
Inderdaad grappig hoe dat van persoon tot persoon kan verschillen hé. Ik lees ze wel graag hoor (vooral die van Jill Shalvis) maar niet te vaak.