Titel: Schaduw van de Vos
Auteur: Julie Kagawa
Uitgeverij: Harper Collins
Bladzijden: 410p.
Prijs: 15€
Bron: recensieboek

“Eens in de duizend jaar krijgt iemand de kans de grote Kami-draak aan te roepen en een wens te doen. Maar dat kan alleen als je in het bezit bent van een geheimzinnige eeuwenoude perkamentrol. De nieuwe tijd is bijna daar, en boze krachten zijn eropuit om de rol in handen te krijgen …

Yumeko is een meisje met een gevaarlijk geheim. Ze is een shapeshifter, iemand die van gedaante kan verwisselen, iets wat niemand mag weten. In de tempel waar ze is opgegroeid, is ze veilig, tot de tempel op een dag in brand wordt gestoken en alle bewoners in de vlammen omkomen. Behalve Yumeko. Zij kan nog net op tijd ontsnappen, mét de grootste schat van de tempel: een stuk van de eeuwenoude perkamentrol. Yumeko weet nu wat haar te doen staat. Tegen iedere prijs moet ze de rol in veiligheid brengen, zelfs als ze daarvoor haar leven op het spel moet zetten.”

Mijn mening:

Het leuke van de boeken van Julie Kagawa is dat ze een eigen twist geeft aan een veel voorkomend element. Bij mijn favoriete reeks van deze schrijfster ontmoeten we bijvoorbeeld vampieren maar dan wel in een post-apocalyptische setting. Bij de Talon-saga bewees ze dan weer dat draken niet uitsluitend in epische fantasy maar ook in een urban fantasy-setting kunnen voorkomen. Met nog wat genetische manipulatie er bovenop. Toch kon die laatste serie me niet helemaal overtuigen. Het leek wel alsof ze door haar liefde voor draken een beetje in overdrive ging.

Net hierdoor was ik heel benieuwd naar Schaduw van de Draak want voor wie het niet weet … Kagawa houdt van manga, ze vindt Japanse mythologie ontzettend fascinerend én ze beoefent zelf een gevechtsport waarin ondermeer zwaarden worden gehanteerd. In dit boek kon ze dus meerdere van haar persoonlijke interesses samenvoegen en dat deed ze ook.

Elementen uit de Japanse Mythologie komen duidelijk naar voren in Yumeko’s wereld. Het was even wennen aan de vele (voor mij alleszins) onbekende termen. Deze worden vrijwel steeds uitgelegd wanneer ze in het verhaal worden geïntroduceerd en er is achteraan het boek een verklarende woordenlijst te vinden maar toch zorgde deze terminologie ervoor dat het wat langer duurde vooraleer ik in het verhaal kwam. Van wapens en rituelen tot wezens er waren echt oveel verschillende termen on te ontdekken. Ik heb zelf vooral onthouden dat majutsushi niets met futo maki of Dragon Eyes te maken heeft. Het balanceerde echter soms wat op het randje van overdaad. Hoeveel verschillende Yokai kan je nu eenmaal in één boek laten voorkomen? Antwoord: héél veel.

De focus ligt grotendeels bij de twee hoofdpersonages. Het duurt ook vrijlang vooraleer ze tijdens hun tocht andere mensen ontmoeten. Demonen lijken hen achter elk hoekje op te wachten maar het is dus even wachten voor extra personages voor wat meer animo zorgen. Yumeko leek in het begin een heel ondeugend karakter dat voor veel humor zou kunnen zorgen maar bleek dat uiteindelijk niet te doen. Het was vooral Kage die me wist te intrigeren door zijn eeuwige strijd. Zowel fysiek als mentaal. Oni no Mikoti deed me dan weer wat aan Gandalf in zijn You Shall Not Pass – modus denken.

Ik vond de balans wat vreemd aanvoelen. De ene keer gaat het allemaal heel snel dan lijkt het weer een hele poos te duren vooraleer ze wat vorderingen maken en aan het einde komt vervolgens weer alles in een stroomversnelling terecht.

De wereld en de mythologie spreekt me zeker aan maar de personages konden me tot nu toe nog niet helemaal overtuigen. Ik heb ook het idee dat de karakters onderling elkaar nog wat aan het aftasten waren. Pas naar het einde toe leken ze echt een groep te gaan vormen. Desondanks ben ik benieuwd wat Yumeko en Katsumi te wachten staat nu de dobbelstenen aan het rollen zijn gebracht.