Titel: Zilvergaren
Auteur: Naomi Novik
Uitgeverij: LS Amsterdam
Prijs: 22,5€
Bladzijden: 493p.
Bron: recensieboek

Miryem is de dochter en kleindochter van geldschieters, maar door haar vaders onvermogen om het geld te innen dat hij uitleent, leeft het gezin nu in bittere armoede. Tordat Miryem besluit de touwtjes in handen te nemen en op pad gaat om het geld op te halen dat de dorpelingen haar familie verschuldigd zijn.

Al snel doet het verhaal de ronde dat ze zilver in goud kan veranderen, en het duurt niet lang of ze trekt ook de aandacht van de koning van de Staryk – een wreed elfenvolk dat meer uit ijs dan uit vlees lijkt te bestaan. Het zal Miryems lot, en dat van de twee koninkrijken voor altijd wijzigen.

Als de naamloze koning haar vervolgens voor een vrijwel onuitvoerbare taak stelt, spint Miryem onbewust een web waarin niet alleen het boerenmeisje Wanda verstrikt raakt, maar ook de ongelukkige dochter van een lokale heer die zijn kind aan de knappe, jonge tsaar probeert uit te huwelijken.

Maar tsaar Mirnatius is niet wie hij lijkt. En het geheim dat hij verbergt dreigt nu zowen de landen van de mensen als van de Staryk op te slokken. Heen en weer geslingerd tussen onmogelijke keuzes, beginnen Miryem en haar twee onwaarschijnlijke, bondgenoten aan een wanhopige zoektocht, die hen tot het uiterste zal drijven.

Mijn mening:

Ik hou echt van de sprookjesachtige hervertellingen van Naomi Novik. In Ontworteld naam ze mijn favoriete sprookje onder handen toen ze Beauty and the Beast herschreef. Zilvergaren doet hetzelfde voor Repelsteeltje en ook deze versie wist me te betoveren.

Ook al lijkt dit jaar een aanhoudende nazomer voor ons in petto te hebben toch slaagde Naomi Novik er in om de kille kou van haar fantasywereld via de bladzijden over te brengen. Het verhaal heeft een gemoedelijk tempo. Snelle actiescènes zal je er niet in terugvinden maar hun afwezigheid voelt niet aan als een gemis. Het boek is net goed door de sterke personages die me mee op sleeptouw namen én de betoverende sfeer die de schrijfster er doorheen heeft geweven.

In het begin van het verhaal focust de schrijfster zich op de perspectieven van de drie vrouwen: Miryem, Wanda en Irina. Drie jonge dochters die elk door hun vader vroegtijdig volwassen moeten worden. De ene doordat hij te zachtaardig is, een andere doordat hij net het tegenovergestelde is en de laatste doordat hij zijn dochter als een pion beschouwt waarmee hij zijn plannen wil verwezenlijken.

Het is wel een voordeel dat de personages goed werden uitgewerkt en daardoor heel herkenbaar zijn vermits hun perspectieven heel plots op elkaar overschakelen. Een nieuwe invalshoek wordt immers niet aangegeven. Dat had een nadeel kunnen zijn met chaos tot gevolg maar eigenlijk merkte je steeds vrij snel bij wie je terecht was gekomen.

Naar het einde toe wordt het aantal invalshoeken opgedreven maar eigenlijk vormden deze extra perspectieven geen echte meerwaarde voor het boek. Ik vond de stukken van Mirnatius wel interessant maar van Magreta en Stepon hun verhaallijn zie ik het nut niet echt in. De drie sterke vrouwelijke personages gaven me eigenlijk voldoende inzicht in de wereld die Naomi Novik in deze hervertelling tot leven brengt.

Zilvergaren leest erg vlot maar heeft geen snel tempo. Het lijkt wel alsof elke scène een klein puzzelstukje vormt en naarmate het verhaal vordert en de verschillende personages elkaar ontmoeten waardoor de losse fragmenten worden samengevoegd vormen deze samen een betoverend sprookje.