Titel: When Beauty tamed the Beast
Auteur: Eloisa James
Uitgeverij: Piatkus
Bladzijden: 344p.
Bron: eigen collectie
If only Miss Linnet Berry Thrynne hadn’t been caught kissing that prince … But now the ton believes Linnet to be with royal child – and therefore unmarriageable – so she might as well make her desperate father happy by consenting to wed a beast.
A brilliant surgeon with a reputation for losing his temper – and a wound believed to have left him … incapable – Piers, Earl of Marchant, should welcome a bride-to-be carrying a ready-made blue-blooded heir. But Piers isn’t fooled by the lady’s subterfuge, and though Linnet’s devilishly smart and lovely, there will be no weding of beauty to beast.
Still, Lisle finds the gorgeous brute intriguing. And it’s obvious to the naked eye that ‘incapable’ does not mean ‘uninterested’ …
Mijn mening:
Dit boek kwam op mijn ‘Wil ik lezen’-lijst terecht dankzij Lisa van Leave No Story Behind. Zij was immers erg enthousiast over deze hervertelling van Beauty and the Beast en waarschuwde ons dat het echt wel de moeite was om dit boek een kans te geven en ons niet te laten misleiden door de cover. Dat was trouwens een andere editie dan degene die ik uiteindelijk las. Mijn cover zag er dus minder Bouquet-achtig uit én uiteraard het belangrijkste … het verhaal viel inderdaad heel goed mee.
Miss Linnet Berry Thrynne die in dit boek de vrouwelijke hoofdrol voor rekening neemt leeft in een Jane Austen-achtige setting. Een wereld waar sarcasme niet bepaald wordt gewaardeerd en iedereen aan een waslijst vol etiquette-regels moet voldoen. Ik hield er net van dat Linnet tegen de stroom inspartelde en niet blindelings de voorgeschreven etiquette volgde die wat haar betreft aanvoelde als een te sprak aangespannen corset.
Dat de schrijfster het schoonheidsideaal behoorlijk relativeert aan het begin van het verhaal was vermakelijk. Net daarom vond ik het een beetje spijtig dat Linnet wat dat betreft naar het einde toe even heel oppervlakkig overkomt. Haar mannelijke tegenspeler Piers deed me dankzij zijn norse gedrag en overduidelijke voorkeur voor sarcasme vrij vaak aan Dr. House denken én dat terwijl ik slechts enkele fragmenten uit die serie heb gezien.
Daarnaast was ik vooral fan van de personages hun interactie, al was ik het niet telkens met hen eens. Het feit dat er zoveel cynisme en sarcasme opduikt in hun gesprekken liet me regelmatig glimlachen. Ik heb lange tijd gedacht dat ik het boek vijf sterren zou geven vermits ik zo genoot van die grappige conversaties, de dynamiek tussen de hoofdpersonages en de vlotte schrijfstijl. Maar toen kwam ik bij het laatste kwart van het verhaal en liep het lichtjes mis.
Waar 3/4de van het verhaal vrij luchtig is leek het volgens de schrijfster plots hoogtijd om wat dramatiek toe te voegen en dit voelde in verhouding veel te melodramatisch aan. Het contrast was wel heel groot met de rest van het verhaal. Het viel me ook op dat de beide hoofdpersonages het verhaal wel echt moesten dragen vermits de overige karakters minder tot hun recht kwamen. Misschien niet onbelangrijk om nog even te melden dat deze hervertelling van mijn favoriete sprookje geen magische elementen bevat. Verwacht dus geen vloek of betovering want dan kan je teleurgesteld worden. Als je van mondige personages houdt die er niet van houden om zich aan de opgelegde regels te houden dan zit je helemaal goed.