Het leek me een leuk idee om nog eens wat persoonlijke feiten met jullie te delen. Op deze blog komen jullie immers vooral veel boek-gerelateerde zaken over me te weten. Wie Zwartraafje al een tijdje volgt weet uiteraard al heel wat over me maar wisten jullie dit al ….

Iedere keer dat Trump in het nieuws verschijnt denk ik dat het niet nog erger kan worden en vervolgens bewijst hij weer maar eens het tegendeel. Ik word er gewoon super triest van.

De meeste mensen worden er gek van wanneer ze in het ziekenhuis moeten wachten. Zelf heb ik daar veel minder last van. Misschien doordat ik er al wat ervaring mee heb. Misschien omdat ik er steeds op voorbereid ben. In ieder geval was het onlangs weer van dat. Meer als een uur vertraging in het ziekenhuis met als gevolg zes zeurende gepensioneerden in de wachtzaal en ik die volop aan het genieten was van de extra hoofdstukken die ik kon lezen.

Nog even over het ziekenhuis hé. Niet Nu Laura heeft Ma eih! – stickers laten drukken en ik wil er zo een om vervolgens te testen of de mensen van het labo gevoel voor humor hebben wanneer ik nog eens een urinestaal moet binnen brengen. Wie niet kan volgen moet haar maar eens opzoeken via Facebook, Twitter of Instagram. Mocht het er ooit van komen dan laat ik jullie zeker weten of ze er wel/niet mee konden lachen in het ziekenhuis.

Ik koop nog steeds schoolagenda’s ook al ga ik al lang niet meer naar school. Dat is precies een vicieuze cirkel geworden doordat ik die steeds vervang. Een ander exemplaar kopen om die paar maanden te overbruggen zou dan ook een beetje zonde zijn.

Blijkbaar zijn er wel wat zotte dingen waar ik goedgezind van word. Paarse rekkertjes bij Aldi op het moment dat de onze op zijn, blauwe lippenbalsem van Claire’s (geen kleurtje, wel suikerspin smaak – daar moet ik er eens een nieuwe van zoeken), mijn plastic lepeltje met een konijntje bovenop, … Ja, ik ben wel degelijk 37 jaar oud.

Tegelijkertijd zijn er ook heel wat zotte dingen die ik doe. Bijvoorbeeld een jurk drie maten te groot kopen zodat het los valt vermits ik niet van aanpassende modellen hou, klusjes op mijn To Do-lijstje zetten nadat ik ze gedaan heb vermits ik ze dan kan doorstrepen, meteen na het unboxen van een swap-pakket al op zoek gaan naar items voor de volgende swap die pas drie maanden later is.

De afgelopen weken heb ik echt op de meest gekke plaatsen muggenbeten gehad. Echt die beesten lijken het er om te doen. Onder mijn trouwring, op de zool van mijn voet, tussen twee tenen in, achter een oor, tussen mijn ogen in als een bulls eye, …

Een tijdje terug kocht ik een nieuwe onderrok. Super blij dat ik er één gevonden had want daar moet je blijkbaar nog al achter zoeken en ik heb er gewoon een hekel aan om de hele tijd mijn rok of jurk naar beneden te moeten trekken omdat ze door de wrijving met een legging omhoog kruipt. Iets minder blij toen bleek dat dat exemplaar van C&A niet zo handig is en ik nu dus ook de hele tijd die onderrok naar beneden moet trekken. Dat was dus niet de bedoeling van die aankoop.

Toen ik nog niet zo lang Diabetes had mocht ik ooit een cd uitkiezen nadat ik mezelf voor de 50ste keer een spuitje had moeten geven. Ik heb geen flauw idee hoeveel cd’s ik ondertussen verzameld zou hebben indien ze dit hadden blijven doen. Al helemaal niet vermits ik sinds de overstap op pennen enkele jaren lang 4 à 5 maal per dag moest spuiten. Met mijn pomp is het nu gelukkig weer een pak minder frequent maar toch … zoveel cd’s of nog beter … boeken. Misschien moet ik het eens voorstellen bij mijn ouders. 🙂

Ik kwam ooit op de spoed terecht na het eten van gyros. Blijkbaar had een interim-medewerker daar toen een dubbele hoeveelheid kruidenmix doorheen gedraaid én ben ik allergisch tegen één (of meer) van die ingrediënten waardoor ik uitslag kreeg. We zijn naar het ziekenhuis vertrokken toen mijn lippen begonnen op te zwellen. Sindsdien durf ik geen gyros meer eten.

Soms geef ik onbewust luidop commentaar terwijl ik naar de radio luister. Dan draait Stubru Sunday Bloody Sunday van U2 en zeg ik ‘Maar, nee Bono, ’t is maandag.’

Na 20 jaar zonder kocht ik me toch maar een zonnebril vermits fietsen met dichtgeknepen ogen toch net iets te gevaarlijk is. Misschien ben ik wel de schuldige die daarmee een hittegolf heeft opgeroepen. Wel een klein beetje stom vermits ik sindsdien vrijwel steeds binnen moet schuilen én die bril dus nog niet vaak heb kunnen gebruiken.