Titel: Inferno
Reeks: Talon #5
Auteur: Julie Kagawa
Uitgeverij : Harper Collins
Prijs: 15€
Pagina’s: 382p.
Bron: recensieboek

“Ember heeft ontdekt dat de Oudste Draak, de leider van de wrede drakenorganisatie Talon, maar op één ding uit is: heerschappij over de wereld. Nu de Orde van St.-Joris is vernietigd, staan zij, Riley en Garrett er alleen voor. Er is nog een heel kleine kans om de wereld te redden. Daarvoor moet het drietal afreizen naar een plek diep in het Amazonewoud, waar ze op zoek gaan naar een geheimzinnige figuur die de sleutel in handen zou hebben om Talon tegen te houden. Als Ember en haar vrienden de reis tenminste overleven.

Maar de tijd dringt, want Talon is bezig een enorm leger van drakenklonen te verzamelen voor een laatste, allesbeslissende slag. En als ze winnen, zal de wereld in brand staan.”

Mijn mening:

Toen ik het vorige deel uit deze serie besprak moest ik tot mijn grote spijt toegeven dat Strijder me niet helemaal kon overtuigen. Ik hield er nog steeds van om een mythologisch begrip als draken terug te vinden in een hedendaagse setting. Ook de actie die ik in Pupil nog wat mistte was volop aanwezig. Het leek me echter allemaal iets te vlot te gaan. Alsof het om katten met negen levens ging in plaats van mensen en draken. Toch slaagde Julie Kagawa a.k.a. Queen of the Cliffhangers er in om me nog steeds nieuwsgierig te laten uitkijken naar het laatste deel.

Inferno is het vijfde én laatste deel uit de Talon-saga. De grote finale waar vier boeken lang naar werd toegewerkt. Zowel de titel als de prachtige cover gaven me een Showtime-gevoel. Alleen bleek al snel dat het voor de personages nog niet helemaal duidelijk is wie welke rol speelt in dit stuk én of wel iedereen het script zal volgen. Ember, Riley en Garrett zijn ondertussen ondanks hun verschillen goed op elkaar ingespeeld. Om ook maar enige kans op overleven te bereiken moeten ze er echter voor zorgen dat mensen en draken gaan samenwerken. Iemand vertrouwen is sowieso een grote stap en het wordt alleen maar moeilijker wanneer het om je vijand gaat.

Wrijvingen en wantrouwen zijn dus al zeker van de partij. Ook geheime locaties, schijnbaar onmogelijke missies en een minieme overlevingskans zijn van de partij. Er wordt opnieuw gebruik gemaakt van wisselende perspectieven (Ember, Riley, Garrett en Dante) en ook actiescènes aanwezig in dit boek.

Veel actiescènes zelf. Waar het verhaal nog vrij rustig op gang komt neemt het tempo vrij snel toe waarna je als lezer van de ene actiescène in de andere terechtkomt. In het begin van het boek zegt een personage: ‘Maar ik zal afwachten en zien wat er gebeurt. Misschien verrassen jullie me wel.’

Verrassen deed Julie Kagawa me niet. Bepaalde zaken voelde je al een hele poos aankomen dus echt verrassend was de finale niet. De schrijfster zorgde er echter wel voor dat ik het gevoel had dat ik midden in de gevechtsscènes stond als toeschouwer. Daarnaast vond ik het ook mooi dat er trouw werd gebleven aan de personages. Het is echter wel een beetje spijtig dat er vooral veel aandacht is voor de gebeurtenissen én minder voor de individuele personages.

Ik heb ergens nog steeds het gevoel dat de serie nog beter had kunnen overkomen indien ze iets bondiger was geweest. Het is begrijpelijk dat iemand niet graag in zijn creatie aan het knippen gaat maar de weg naar dit einddoel toe had gerust wat sneller mogen verlopen. Ik was niet van elk deel van de Talon-saga even gek maar deze finale maakt wel veel goed. Een beetje zoals bij het vuurwerk waar de grootste knaller tot het laatste bewaard wordt.