Titel: Sjakie en de chocoladefabriek
Auteur: Roald Dahl
Uitgeverij: De Fontein
Prijs: 24,99€
Pagina’s: 185p.
Bron: recensieboek

Als Sjakie een Gouden Toegangskaart vindt in een reep chocola, gaat zijn diepste wens in vervulling; hij krijgt een rondleiding door de geheimzinnige chocoladefabriek van meneer Willie Wonka, de ongelofelijkste, geweldigste en verbazingwekkendste chocoladefabrikant ooit. En wie zou niet willen rondwandelen op een plek waar ze opstijglimonade met prik, holle-kiezen-vullende karamels, aardbeiensap-waterpistolen of aflikbaar behang voor kinderkamers maken? Maar in de fabriek schuilen ook grote gevaren. Bijvoorbeeld voor Caspar Slok, die door een rivier van hete chocolade wordt meegesleurd …

Mijn mening:

Dit boek is reeds toe aan zijn 50ste verjaardag en om dat te vieren bracht Uitgeverij De Fontein een feestelijke editie uit. Eentje met goudkleurige bladranden én een magnetische bladwijzer in de vorm van een Gouden Toegangskaart. Ook qua formaat pakken ze met dit boek groot uit. Deze hardcover is immers tweemaal zo groot als een doorsnee boek en in dit exemplaar zijn ook nog eens ingekleurde prenten van Quentin Blake terug te vinden.

Uiteraard zijn alle eerder vermelde zaken uiterlijkheden. Ik was echter heel benieuwd naar hoe het zou aanvoelen om dit boek te herlezen. Matilda heb ik ook de afgelopen jaren nog regelmatig eens opnieuw gelezen maar bij Sjakie en de chocoladefabriek was dat al heel wat jaren geleden. Ondanks het feit dat ik als kind meermaals het boek las en sindsdien ook beide verfilmingen meerdere keren heb bekeken voelde het opnieuw aan alsof ik het boek voor het eerst ontdek.

Dit is dan ook één van de dingen die ik zo leuk vind aan de boeken van Roald Dahl. Je merkt duidelijk dat de auteur een echte verhalenverteller is. Wat ik ook fijn vind aan zijn boeken is zijn schrijfstijl. Die is soms een beetje ondeugend maar evengoed betoverend, fascinerend, avontuurlijk én een ramp voor je figuur. Probeer immers maar eens aan chocolade te weerstaan wanneer je de omschrijvingen van Willy Wonka’s creaties leest. Ik ben dan ook heel fier op mezelf dat ik tijdens het lezen bessen at én nee, het is geen soort waardoor je zelf in een bosbes transformeert.

Elk hoofdstuk lijkt een kleiner verhaal in het grote geheel te vertellen. Als volwassene lees je het boek uiteraard in één ruk uit maar dit soort hoofdstukken zorgen er wel voor dat het een ideaal boek is om uit voor te lezen. De ingekleurde tekeningen maken het boek nog levendiger. Het is echt opvallend hoe veel effect het gebruik van kleur kan hebben.

Net als vroeger zorgde het eerste hoofdstuk er ook dit keer meteen voor dat ik met Sjakie meeleef. Opnieuw zat ik mee in spanning te wachten bij het openen van zijn verjaardags-chocoladereep. Een reep die hij, ook al krijgt hij er slechts één per jaar met zijn familie wil delen. Ja, ook dat blijft indruk maken. Ik geef het toe … ik ben een softie. Maar het is toch perfect normaal om ook als volwassene tot tranen toe ontroerd te zijn … Ja toch?

Deze auteur gebruikt heel beeldende beschrijvingen. Van zijn genadeloze bespreking van het gezicht van Caspar Slok tot de verschillende ruimtes in de fabriek en de machines die er zijn terug te vinden. Je ziet het allemaal voor je en dat maakt het nog moeilijker voor de regisseurs die het boek mochten verfilmen vermits verschillen hierdoor veel sneller opvallen.

Door zijn visuele omschrijvingen slaagt Roald Dahl er in om de Veruca Peper in me te laten ontwaken. Alleen wil ik geen Oempa Loempa maar een door een waterval romig geklopte chocolademelk én chocolade waar je niet van bijkomt. Die laatste kwam in dit boek jammer genoeg niet voor dus ik vrees dat dit niet bestaat.